Πίσω στο μακρινό 2014, το Interstellar ξεκίνησε απλά ως άλλη μια ταινία του Christopher Nolan. Eείχε προηγηθεί η τριλογία του Batman, το φοβερό Inception και το ανέλπιστα καλό Prestige, οπότε στο άκουσμα και μόνο μίας διαστημικής -στην κυριολεξία- ταινίες του Nolan, ο κόσμος περίμενε τα καλύτερα. Και τα είδε.
Το Interstellar είναι μιας ιστορία ανθρώπινης αναζήτησης. Είναι η κομβική στιγμή που ο άνθρωπος, χωρίς πλέον να έχει άλλη επιλογή, αναζητά το μέλλον του στα άστρα. Από την εποχή που στείλαμε τον πρώτο άνθρωπο στο διάστημα μέχρι τη στιγμή που πατήσαμε στο φεγγάρι, το ταξίδι στ’ αστέρια σήμαινε πολλά παραπάνω. Ίσως και μία φυγή από το πεπρωμένο μας, μια αλλαγή στην ημερομηνία λήξης που έχει αυτός ο πλανήτης. Από την εποχή που ο Isaac Asimov περιέγραφε στις Γαλαξιακές Αυτοκρατορίες του πως η Γη θα γίνει μια ραδιενεργή σφαίρα μέχρι την ανακάλυψη του αστρικού παιδιού του David Bowman στην Οδύσσεια του Διαστήματος, η μόνη ελπίδα για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε πέρα από τα γήινα δεσμά, ήταν η αναζήτηση ζωής σε άλλους πλανήτες. Τι θα γινόταν αν όμως αν βλέπαμε πολύ πιο πέρα από αυτό;
Οι κριτικοί βιάστηκαν να αναφέρουν το Interstellar ως μία ταινία επιστημονικής φαντασίας. Και δεν είναι. Το Interstellar παρουσιάζει φυσικά φαινόμενα του διαστήματος, τα οποία δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να επεξηγήσουμε, αλλά αυτό δεν κάνει την μελέτη τους κάτι το φαντασιακό. Ξέρουμε για τον ορίζοντα γεγονότων στις μαύρες τρύπες, καταφέραμε να βγάλουμε καθαρές φωτογραφίες στο διάστημα, ανιχνεύσαμε τα βαρυτικά τους κύματα από συγκρούσεις εκατομμύριων χρονών στο παρελθόν και με την θεωρία της σχετικότητας να έχει αποδειχθεί, αντιλαμβανόμαστε την διαφορά του χρόνου ανάμεσα σε εμάς και σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Αυτό που έκανε ο Nolan ήταν να βάλει τον ανθρώπινο παράγοντα σε όλα εκείνα που απλά φανταζόμαστε ότι μια μέρα θα αντικρίσουμε.
Ωστόσο το κομμάτι της φαντασίας βασίστηκε στη θεωρητική φυσική. Υπάρχει πράγματι τέταρτη διάσταση; Θα μπορούσαμε να ξεδιπλώσουμε τον χρόνο σαν ένα σεντόνι που, από την μια άκρη του μέχρι την άλλη, θα εμφάνιζε τα γεγονότα της ζωής μας όπως συνέβη με τον Cooper μέσα στο τεσσεράκτιο, όπου επηρέασε την επαφή με την κόρη του; Το αν μπορεί να συμβεί δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως ο Nolan κατάφερε να δημιουργήσει μια νέα συμπαντική εμπειρία στον κινηματογράφο που είχαμε να δούμε από το «2001: Οδύσσεια του Διαστήματος».
Το Interstellar αύξησε ξεκάθαρα το ενδιαφέρον για το διάστημα γενικότερα. Η NASA εξαιτίας της ταινίας ξεκίνησε να μοιράζεται εικόνες και πληροφορίες στα social media. Τηλεοπτικές σειρές που ήρθαν μετά «έπαιξαν» με τα ταξίδια στο χρόνο αλλά και τον ανθρώπινο παράγοντα στο διάστημα, από το The Martian και το Away μέχρι το Expanse και το Dark Matter. Στα video games ο περσινός κολοσσός της Bethesda, το Starfield, ακολουθεί την ιστορία όπου η ανθρωπότητα έχει αποικίσει σε άλλους πλανήτες και εμπλέκει τα ταξίδια στο χρόνο και τα παράλληλα σύμπαντα.
Ο κόσμος του Nolan βρήκε ανταπόκριση γιατί παραμένει ενδόμυχος πόθος, μια κρυφή ελπίδα ότι υπάρχει πράγματι κάτι εκεί έξω, που δεν έχει ωστόσο να κάνει με εξωγήινους και την φρενίτιδα των 90s με τα X-files. Είναι ένα καλύτερο μέλλον όπου η ανθρώπινη περιέργεια και η επιστήμη θα συναντηθούν, για να πατήσουμε μέρη που κάποτε θα θεωρούσαμε ανήκουστα να κατακτήσουμε και που, ποιος ξέρει, ίσως μας βοηθήσουν να ανακαλύψουμε το νόημα της ζωής.
Η αλήθεια βρίσκεται πράγματι εκεί έξω και υπάρχουν στιγμές να το υπενθυμίζουν. Το Interstellar είναι μια από αυτές και φέτος που κλείνει δέκα χρόνια, δείχνει πως δεν ξεχάσαμε ποτέ ποιος είναι ο στόχος. Τα αστέρια.
