Βγαλμένη από το μύθο αλλά και ταυτόχρονα για την αγάπη των ανθρώπων για το θείο στοιχείο. Πόσο μάλλον όταν εκείνο βρίσκεται μέσα σε μια δυναμική γυναίκα που άφησε το στίγμα της στην ελληνική μυθολογία προτού φτάσει μέχρι τη θέωση.
Η Αριάδνη, η κόρη του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα που λυπήθηκε τους Αθηναίους και τον φόρο αίματος και που βοήθησε τον Θησέα να σκοτώσει τον Μινώταυρο, είναι ένα παραλίγο τραγικό πρόσωπο. Η ιστορία της είναι κάτι παραπάνω από τη λαϊκή ρήση του έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα και παρότι ο περισσότερος κόσμος από τις διασκευές των παραμυθιών γνωρίσει ότι ακολούθησε τον Θησέα στην Αθήνα, η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα έγιναν τελείως διαφορετικά. Τόσο διαφορετικά που η Αριάδνη, από κοινή θνητή και πονεμένη από τον έρωτα, γίνεται την ίδια στιγμή η απόλυτη ανάστασή του. Στο σώμα μιας θνητής και στον αστερισμό μιας θεάς.
Φεύγοντας από την Κρήτη και αφού έχει κερδίσει τον Μινώταυρο, ο Θησέας παίρνει μαζί του την ερωτευμένη Αριάδνη στο ταξίδι της επιστροφής. Της έχει τάξει το θρόνο της Αθήνας δίπλα του ως μελλοντική του σύζυγος, με υποσχέσεις για αιώνια πίστη αγάπης και έρωτα. Οι ναυτικοί κάνουν μια στάση στη Νάξο. Ο Θησέας βλέπει στο όνειρο του τον Διόνυσο που του λέει ότι δεν είναι γραφτό η Αριάδνη να ταξιδέψει μαζί τους και ότι πρέπει να γυρίσει μόνος του στην Αθήνα. Κατά άλλους, ο Θησέας απλά μετάνιωσε για την απόφαση του ή δεν θέλησε να βάλει τελικά την Αριάδνη στο να διαλέξει ανάμεσα στον πατέρα της και σε εκείνον -και ας το είχε ήδη κάνει- και την αφήνει κοιμισμένη, μόνη της, στην παραλία της Νάξου.
Ο Θησέας , ο ήρωας αυτός, ο άνθρωπος που λύτρωσε την Αθήνα από τα δεινά της, από τον Προκρούστη μέχρι τον Ταύρο του Μαραθώνα, που σκοτώνει τον Μινώταυρο και βγαίνει ζωντανός, μεταμορφώνεται σε ένα ανίσχυρο ον, που δεν μπορεί να αντιταχθεί στον έρωτα. Γιατί υπάρχει μεγαλύτερη μάχη στη ζωή ενός ανθρώπου, από το να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μην προδώσει τον έρωτα; Ο Θησέας δεν είναι Ορφέας. Που για την Ευρυδίκη του φτάνει μέχρι τον Κάτω Κόσμο όταν όλοι του λένε ότι θα αποτύχει. Ο Θησέας είναι ένας άντρας που εγκαταλείπει τη γυναίκα που της οφείλει τη ζωή του. Δεν προτίθεται καν να δώσει τη δική του ζωή προκειμένου να μην αποχωριστεί την Αριάδνη. Τι είναι όμως ο Θησέας; Είναι οι γήινες αδυναμίες μας. Το κομμάτι που δεν θέλουμε να υπερτερεί. Είναι οι φόβοι μας και οι ανασφάλειες μας, οι προδοσίες μας και η μικροψυχία μας. Μία απόδειξη ότι ενώ μπορεί να είμαστε ήρωες σαν τον Θησέα, την ίδια στιγμή μπορούμε να δείξουμε λίγοι και τιποτένιοι. Μόνο και μόνο επειδή δεν είμαστε αρκετά γενναίοι να αγαπήσουμε όπως πρέπει να αγαπά ένας άνθρωπος έναν άλλο.
Και μετά είναι ο Διόνυσος. Εκείνος που θαμπώνεται από την ομορφιά της. Είναι ο μεγάλος ισορροπιστής ανάμεσα στη θνητή μικροπρέπεια και την θεϊκή μεγαλοπρέπεια. Δεν χρειάζεται πάνω από μερικές στιγμές για να ερωτευτεί την Αριάδνη. Δεν τον νοιάζει αν γίνει περίγελος στους υπόλοιπους θεούς που επιλέγει τη συγκεκριμένη θνητή για γυναίκα του και όχι μια Νύμφη του δάσους ή κάποια άλλη ημίθεη – άλλωστε ο Διόνυσος συναναστρεφόταν με τόσες γυναίκες. Η ουσιαστική διαφορά επίσης είναι ότι ο Διόνυσος δεν επιλέγει. Προσφέρει. Παραδίνεται. Ξεχωρίζει και γονατίζει μπροστά της, παραδομένος στον Έρωτα. Για εκείνον, είναι ο τέλειος γάμος αρσενικού και θηλυκού με το θηλυκό να κερδίζει πίσω τον χαμένο χιτώνα της αθανασίας του. Ο Διόνυσος δεν βλέπει την Αριάδνη σαν ένα τρόπαιο, σαν μια κατάκτηση την οποία πρέπει να επιδείξει. Είναι περήφανος που αγαπά. Είναι τόσο περήφανος που θέλει να μοιραστεί την αγάπη του αυτή με τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν κάνει την Αριάδνη απλά αθάνατη, αλλά γονατίζει μπροστά της προσφέροντας της ένα χρυσό στέμμα που μόλις του έφεραν οι Ώρες από τον Ήφαιστο. Είναι ένα δείγμα της θείας εξύψωσης της, της αθανασίας της, του άνευ όρων έρωτα του Διονύσου. Θέλει με τόση λαχτάρα να μοιραστεί τον Έρωτα του που δεν αρκείται μόνο στο να την φέρει στον Όλυμπο, αλλά ονομάζει με τις ευλογίες του Δία, έναν αστερισμό προς τιμήν της.
Ο Αστερισμός του Βορείου Στεφάνου, ο Corona Borealis, η Γκέμμα που θα έλεγε αργότερα ο Λιαντίνης, είναι ένας αστερισμός αφιερωμένος στην Αριάδνη αλλά κυρίως στον έρωτα. Σε εκείνον που το αρσενικό υποδέχεται το θηλυκό σαν λυτρωτή και αφέντη της καρδιάς του. Είναι η υπενθύμιση του πόσο μπορούμε να αγαπήσουμε όταν κάνουμε τα αδύνατα δυνατά. Πώς οποίο ανδραγάθημα και να έχουμε φέρει εις πέρας, είμαστε ανίκανοι αν δεν έχουμε παραδοθεί ολοκληρωτικά στον Έρωτα. Ο Διόνυσος, ένας θεός, το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη.
Στην κοινωνία που ζούμε υπάρχει μονάχα μία σκέψη γύρω από αυτό το μύθο, ο οποίος θα έπρεπε να μας απασχολεί καθημερινά. Αν θα κάναμε τα πάντα για τον έρωτα, χωρίς να υπολογίσουμε τίποτα και κανέναν. Αν επιλέγουμε να είμαστε Θησέας ή αν θέλουμε να γίνουμε Διόνυσος.
