Πάντα μας την βίδωναν οι κριτικές κινηματογράφου και πόσο μάλλον από τύπους που θεωρούνται και σχετικοί. Μέχρι σήμερα βέβαια, δεν ξέρουμε τι ακριβώς τους έχει κάνει κριτικούς. Είναι ότι ο θεός του κινηματογράφου τους έχρισε χτυπώντας μια κλακέτα τρεις φορές; Είναι επειδή έχουν γίνει εξπέρ βάζοντας ολόκληρα και μισά αστεράκια; Ή ότι απλά έχουν τον ιδιαίτερο στόμφο που απαιτείται όταν λένε το περίφημο «αγόρι μου είσαι άσχετος»;
Δεκάρα δεν δίνουμε, αλλά σίγουρα η πληθώρα των κριτικών στην Ελλάδα το έθαψε το Road House του Jake Gyllenhaal, όπως έχει θάψει και τόσα άλλα που έχουν να κάνουν με περιπέτεια, ξύλο και σούπερ ήρωες. Θυμόμαστε γνωστό κριτικό που έβαλε ένα αστεράκι στα πέντε στο End Game των Avengers και είμαστε σίγουροι ότι θα βάλει και άλλα τόσα. Από το να κάνουμε λοιπόν και εμείς μία κριτική και να πέσουμε σε αυτή τη λούμπα που τελειωμό δεν έχει, είπαμε να κάνουμε το πιο απλό. Να περιγράψουμε αυτή την ταινία όσο πιο απλά γίνεται, για όλους εκείνους που διάβασαν Road House και τους ήρθε στο μυαλό μια ταινία του Αγγελόπουλου – που δεν έχουμε τίποτα με τον αείμνηστο σκηνοθέτη, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλουμε να πούμε.
Διάβασε επίσης: Το πρόγραμμα της προπόνησης του Jake Gyllenhaal για το Road House
Το Road House παιδιά, είναι μία ταινία με ξύλο. Είναι μία αμερικανιά, από εκείνες που γνωρίσαμε στην δεκαετία του ‘80 όταν έπεφταν φάπες για το παραμικρό στη μεγάλη οθόνη. Η διαφορά είναι ότι τα πράγματα είναι κάπως πιο οργανωμένα ακόμα και στο ξύλο. Οι πρωταγωνιστές κάνουν προπονήσεις, χρησιμοποιούνται πολεμικά συστήματα και υπάρχουν και κάποιες εμφανίσεις γνωστών αθλητών, όπως καλή ώρα του Conor McGregor. Η υπόθεση; Δεν υπάρχει. Ένας τύπος πρώην πρωταθλητής του ΜΜΑ, κάνει το μπράβο σε ένα μπαρ που το διαλύουν περίεργοι. Αυτή είναι η υπόθεση. Κατά τα άλλα, πέφτει ξύλο μετά μουσικής. Και ναι, μπορεί να έχεις δει και καλύτερο ξύλο σε ταινίες, αλλά ειλικρινά, αυτό δεν είναι μέτρο σύγκρισης για να μπορέσεις να κρίνεις μια ταινία.
Ειδικότερα, αν σου αρέσουν οι ταινίες με ξύλο, να κάτσεις να το δεις το Road House γιατί η ώρα περνάει ευχάριστα. Αν όλα αυτά τα κράζεις και θεωρείς κατώτερους όσους τα βλέπουν, από το να κάτσεις και να γράψεις μία βλακεία στα social απλά για να κάνεις ντόρο και να τα δουν όλοι, καλύτερα να μην τη δεις ώστε όλοι μας να είμαστε χαρούμενοι.
Υπάρχουν βέβαια και οι κριτικοί, γιατί να ακούσει κάποιος εμάς, έτσι δεν είναι;
