Το 2013, τοποθετήθηκε μια πλακέτα για τον εορτασμό του San Remo Café στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης, τιμώντας το ως τόπο συνάντησης για τους καλύτερους καλλιτέχνες που έβγαλε το κίνημα της beat σκηνής. «Στη μεταπολεμική ακμή του, το San Remo ήταν ένας τόπος συνάντησης για μια απαράμιλλη σειρά μορφών από το beat κίνημα, ζωγράφους και ποιητές της Σχολή Νέας Υόρκης και του Living Theatre». Μεταξύ των θαμώνων του, ήταν οι Allen Ginsberg, William S. Burroughs, Miles Davis, Gregory Corso, Frank O'Hara, Gore Vidal και, φυσικά, Jack Kerouac.
Πολλοί από αυτούς συναντιόντουσαν και, άθελά τους, έδωσαν μία θεϊκή υπόσταση στο καφέ μέσα από τη δουλειά τους. Ήταν ένας αξιοσέβαστος χώρος, ένα μέρος όπου μια avant-garde συνέλευση «περίεργων» (σ.σ.: όπως τους αποκαλούσαν αρκετοί τότε), θα μπορούσαν να προβληματιστούν, να ανταλλάξουν απόψεις, να μοιραστούν τα επερχόμενα έργα τους. Η Judith Malina, συνιδρύτρια της πειραματικής ομάδας The Living Theatre, ήταν εκεί σχεδόν κάθε βράδυ, μιλώντας με τον Tennessee Williams και τη Maya Deren. Εκτός από την πλακέτα που σηματοδοτεί τη σημασία του καφέ, ο Kerouac είχε γράψει την δική του ξεχωριστή αφιέρωσή στη νουβέλα του ‘‘The Subterraneans’’ το 1958.
Διάβασε επίσης: Τι έχει να δώσει σήμερα το On the Road του Jack Kerouac;
Στη νουβέλα, αναφέρει την σύντομη ερωτική του περιπέτεια με την συγγραφέα Alene Lee, αλλά και την ατμόσφαιρα των jazz bars και τα ποτάδικα της σκηνής των beat – όπου η έμπνευση ήταν από τα πραγματικά στέκια του Kerouac. Στο βιβλίο, γράφει ότι οι θαμώνες του S an Remo ήταν: «Πολύπλοκοι χωρίς να είναι γλαφυροί, έξυπνοι χωρίς να είναι ενοχλητικοί, είναι διανοούμενοι και ξέρουν τα πάντα για τον Ezra Pound χωρίς να το κάνουν σκόπιμα ή να λένε πολλά γι’ αυτό».
Εκτός από το San Remo Café για έμπνευση, στο βιβλίο παρουσιάστηκαν και άλλες γνωστές φιγούρες της beat σκηνής. Ο χαρακτήρας του Adam Moorad βασίστηκε στον Ginsberg, ο Frank Carmody στον Burroughs και ο Arial Lavalina στον Vidal, με τον Kerouac να μετονομάζει το καφέ σε ''The Black Mask''. Στο ''Visions of Cody'', ο Kerouac εξήγησε ότι συχνά βασίζει τη μυθοπλασία του σε πρόσωπα της πραγματικής ζωής, αλλά λόγω των αντιρρήσεων των πρώτων εκδοτών του, «δεν του επετράπη να χρησιμοποιεί τα ίδια ονόματα προσώπων σε κάθε έργο».
Το διαβόητο μπαρ ήταν εμφανίστηκε σε δύο βιβλία της beat σκηνής. Εκτός από την πρόζα του Kerouac, το San Remo εμφανίστηκε επίσης στο ‘‘Go’’ του John Clellon Holmes. Oi χαρακτήρες του βασίζονταν όλοι στους καλλιτέχνες με τους οποίους συναναστρεφόταν στο Μανχάταν κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του '40 και του '50. Οι γεμάτες ναρκωτικά νύχτες σε μέρη όπως το Remo εξερευνήθηκαν καθώς ο Paul Hobbes, ο χαρακτήρας που εμπνεύστηκε ο ίδιος ο Holmes, περνούσε τις βραδιές του από τα κλαμπ της Νέας Υόρκης. Αλλά η αίσθηση που χαρακτήριζε τη σκηνή beat στη Νέα Υόρκη, θα μπορούσε να πει κανείς ότι παρουσιάστηκε ακριβέστατα μέσα από το πλέον κλασικό, ‘‘On The Road’’.
«Η Νέα Υόρκη κρυώνει απαίσια τον χειμώνα», έγραψε, «αλλά υπάρχει ένα αίσθημα παράξενης συντροφικότητας κάπου σε μερικούς δρόμους».
