Για να ξεκινήσουμε με καταιγισμό την κακή κριτική θα πούμε πως ούτε το γεγονός ότι γυρίστηκε στη Θεσσαλονίκη δεν δίνει στο Expendables 4 ένα μικρό μπόνους συμπάθειας. Εν ολίγοις, αν πάτε στο σινεμά για να βιώσετε την ατελείωτη αδρεναλίνη της πρώτης ταινίας και τα γέλια από τον Τσακ Νόρις στη δεύτερη, σας το λέμε από τώρα: άδικος κόπος.
Αν θέλετε να περάσετε απλώς την ώρα σας, δίχως να έχετε απαιτήσεις, το «Expend4bles» είναι κάτι σαν τις μέτριες cult ταινίες δράσης των 80’s και 90’s που τις έβαζε η τηλεόραση καθημερινές στις 23:30 για να συμπληρώσει το πρόγραμμα. Ίσως και να ήταν λίγο χειρότερo, από τη στιγμή που είχαμε απαιτήσεις.
Ορίστε τι σημαίνoυν «Οι Αναλώσιμοι» για το Ratpack.
H κριτική
Στα της ταινίας, η κατάσταση είναι λίγο διαφοροποιημένη σε σχέση με την υπόλοιπη τριλογία. Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε για τον Μπάρνι Ρος του Σιλβέστερ Σταλόνε, ωστόσο εκεί που περιμέναμε να αναλάβει τα ηνία ο Λι Κρίστμας (Τζέισον Στέιθαμ) την αρχηγία διεκδικεί η Τζίνα της Μέγκαν Φοξ και όλα γίνονται αχταρμάς. Αλλά δεν είναι η φεμινιστική πινελιά που κάνει τα πράγματα να μπερδευτούν σε μια ταινία που είναι καθαρά αντρική υπόθεση. Είναι όλο το story.
Για να τα βάλουμε όλα σε μια σειρά, το «Expend4bles» προσπαθεί μέσω μιας αποστολής εκδίκησης και -τι άλλο- αποτροπής τρομοκρατικής ενέργειας, να δώσει ανανεωμένη πνοή στους Αναλώσιμους, με «νέο αίμα» και στιλ, εναρμονισμένο με τις ανάγκες της νέας εποχής.
Δυστυχώς όμως, για όλους εμάς που είχαμε κακομάθει από τις δύο πρώτες ταινίες (η 3η παραμένει αδιάφορη), η τελευταία προσπάθεια επιστροφής της ομάδας δεν έχει ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε και τέλος. Δεν είναι μια από τις φημισμένες χαβαλετζίδικες ταινίες δράσης τύπου «ρίξαμε ξύλο, είπαμε τρεις ατάκες και σκάσαμε στα γέλια» αλλά μια κακή προσπάθεια σύνδεσης των (μέτριων) χορογραφιών δράσης που εστιάζει σε λάθος σημεία, όπως προβλέψιμες ανατροπές και αδιάφορη πλοκή.
Μην γελιόμαστε, όσοι βλέπουμε αυτού του είδους ταινίες γνωρίζουμε πως πρόκειται για στιλ φιλμ παλιάς σχολής, κάτι σαν «Avengers των action movies», που δίνουν ρεσιτάλ τεστοστερόνης σε μια περιπέτεια χωρίς καμία αληθοφάνεια και έχουν σκοπό να μας κάνουν να το διασκεδάσουμε με τον δικό μας, χαβαλετζίδικο τρόπο. Με μια ατάκα, μια εντυπωσιακή σκηνή ανατίναξης, ένα ξυλίκι όπως το Σταλόνε-Βαν Νταμ στη δεύτερη ταινία κ.α. Δυστυχώς, όμως, το γεγονός ότι το έχουμε ξαναδεί το έργο πολλάκις, και από την ίδια ομάδα, λειτουργεί εντελώς ανασταλτικά στην προσπάθεια να μας κάνει να το χαρούμε.
Ευτυχώς που ο, εμφανώς ριγμένος αλλά με την ατάκα στο στόμα, Γκάνερ του Ντολφ Λούντγκρεν είναι εκεί και μας θυμίσει κάτι από την κωμική συνταγή που αγαπήσαμε στη συγκεκριμένη σειρά ταινιών, ωστόσο δεν καταφέρνει να αποτρέψει την ξενέρα μας.
Εν κατακλείδι, αναπολούμε σίγουρα τον μπρατσαρά και κωμικό χαρακτήρα του Τέρι Κρους, τον ατακαδόρο Άρνι, τον σκληρό Μπρους Ουίλις και προφανώς τον ανίκητο Τσακ Νόρις, ωστόσο η πιο τρανταχτή «απουσία» είναι ο Σταλόνε που περιορίζεται σε γκεστ εμφάνιση. Και αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο πλήγμα της ταινίας, αυτό δηλαδή που μας έκανε για πρώτη φορά να αποκαλούμε τους Αναλώσιμους, «Αμπαλώσιμους» και να το εννοούμε.
Ίσως αυτό το φιλμ, ήρθε για να μας πει ότι ο κύκλος των Αναλώσιμων έκλεισε μαζί με εκείνον του Σταλόνε. Αρκετά, πάμε για άλλα πλέον.
