Από την εποχή που ο Emilio Rivera ανέβηκε στη μηχανή ως Marcus Alvarez, αγαπήσαμε τους Mayans. Για την ακρίβεια, μετά το τέλος του Sons of Anarchy, υπήρχαν δύο επιθυμίες στην κοινότητα των φανς. Είτε οι παραγωγοί να έκαναν ένα καινούργιο spin off με την ιστορία του John Teller και το πώς δημιούργησε τους SOA, είτε με του Marcus Alvarez και την άνοδό του στην ηγεσία των Mayans. Και τελικά δεν θα παίρναμε τίποτε από τα δύο.
Αντιθέτως θα βλέπαμε τον μέχρι τότε όχι ιδιαίτερα γνωστό JD Pardo, να προσγειώνεται σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της μέχρι τώρα καριέρας του. Ειδικότερα, το κόνσεπτ που ήθελε το νέο ήρωα να μην είναι κάποιος φτασμένος που κατείχε ήδη το VP όπως ο Jax και ήταν ένας απλός prospect, φαινόταν πολύ ενδιαφέρον καθότι θα έπρεπε να κερδίσει με την αξία του να φτάσει στην κορυφή της ηγεσίας. Αλλά αυτό ήταν κάτι το οποίο λίγο-πολύ το περιμέναμε. Το σώου έπρεπε ωστόσο να στηριχτεί στην μέχρι τότε επιτυχία του Sons of Anarchy για να κερδίσει τον κόσμου του και να φροντίσει να τον κρατήσει μέσα από τις υπόλοιπες σεζόν. Και το έκανε.
Από κάθε άποψη, το στόρι των Mayans ήταν πολύ ενδιαφέρον. Δεν γνώρισε κάποια σεζόν στην οποία έκανε «κοιλιές» και αυτό συνέβη γιατί δεν τράβηξε περισσότερο από όσο έπρεπε. Το setting αυτομάτως ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον από την αρχή της πρώτης σεζόν. Δύο αδέρφια στο ίδιο motorcycle club, όπου ο πατέρας τους έχει ήδη ένα κρυφό παρελθόν και με τον μικρότερο αδερφό να πρέπει να αγοράσει την ελευθερία του από την φυλακή, μπαίνοντας στους Mayans και δίνοντας πληροφορίες. Αυτό φυσικά θα άλλαζε στην πορεία των υπόλοιπων σεζόν και εκεί βρέθηκε το κλειδί. Το Mayans προχώρησε σταθερά και προοδευτικά στο σενάριο, χωρίς υπερβολές και με εξαιρετική πρόοδο των αναπάντεχων γεγονότων. Εξερεύνησε όλους τους χαρακτήρες ανά σεζόν χωρίς να αφήσει κάποιους πίσω, από τον Creeper του Joseph Lucero που έγινε σταθερό μέλος του καστ από την τρίτη σεζόν και μετά, μέχρι του ίδιου του Marcus Alvarez δείχνοντας ότι είχαμε και άλλα να μάθουμε από τον Padrino των Mayans.
Διάβασε εδώ τη συνέτευξη του JD Pardo στο Ratpack
Πέρα ωστόσο από όλα εκείνα που θα νόμιζε κανείς ως κλισέ, τα όπλα, τα ναρκωτικά, οι αψιμαχίες και τα πιστολίδια, το Mayans προσέφερε και μία ενδότερη ματιά στον πληθυσμό των μεξικανοαμερικανών. Παρουσίασε την φτώχεια, τις κακουχίες, τον τρόπο που τους αντιμετωπίζει η κοινωνία στην Αμερική μέχρι και σήμερα και τα πράγματα τα οποία αναγκάζονται να κάνουν ώστε να επιβιώσουν. Σε αντίθεση με τον κόσμο των Sons of Anarchy που ήταν πιο «καουμπόικος» και απορούσες για το τι μπορεί να ισχύει και τι όχι, αυτός των Mayans είναι απλός και σκληρός. Δεν είναι δίκαιος, δεν είναι ρομαντικός και σε καμία περίπτωση τίμιος. Ουσιαστικά, είναι μία ενδότερη ματιά στην ζωή των κακοποιών -γιατί ας μην γελιόμαστε αυτό είναι- που οι καρποί των «κόπων» τους δεν πρόκειται ποτέ να αποδώσουν. Αυτή η σειρά δεν είναι η χαρισάμενη ζωή κάποιου γκάνγκστερ. Είναι ζωές κατεστραμμένων ανθρώπων που δεν έχουν τίποτε να χάσουν γιατί δεν υπάρχει κάτι που τους κρατάει – αυτό το παραδέχεται και ο Bishop στην τελευταία σεζόν.
Τι ήταν το Mayans MC; Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Με ερμηνείες εξαιρετικές, με χαρακτήρες καλοδουλεμένους και με γεγονότα που δεν πλησίαζαν στην υπερβολή. Είναι απλά μια απόδειξη πως όταν ακολουθείς μια παράνομη ζωή, κάποια στιγμή θα πληρώσεις το τίμημα. Και σε αυτά δεν υπάρχουν διακρίσεις.
Αντίο Mayans MC και να ξέρεις θα μας λείψεις.
