Αν κάτσουμε να σκεφτούμε όλοι μαζί, έχουμε σίγουρα τουλάχιστον ένα παράδειγμα που το φινάλε μίας τριλογίας ή μίας δεύτερης ταινίας ήταν παταγώδης αποτυχία. Αυτό το εκνευριστικό όπου οι παραγωγές θέλουν να τραβήξουν το στόρι από τα μαλλιά για να βγάλουν άλλη μία ταινία, η οποία στο τέλος ακυρώνει όλη την καλή δουλειά που έχει γίνει στην αρχή. Το John Wick 4 είναι το φινάλε μιας ανέλπιστης τετραλογίας και δεν ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις. Για την ακρίβεια, είναι μία από τις σπουδαιότερες action movies που έγιναν ποτέ.
To John Wick 4 ενδεχομένως να τρόμαζε κάποιους που σκεφτόντουσαν την διάρκειά του, αλλά το τρίωρο του ανήκει στις περιπτώσεις που φεύγει «νερό». Γιατί; Γιατί υπάρχει ένα ανελέητο σφυροκόπημα που πλησιάζει τα όρια ενός shoot em up παιχνιδιού. Θα μπορούσες εύλογα να πεις πως η τέταρτη ταινία John Wick δεν είναι χωρισμένη σε σκηνές, αλλά σε πίστες που πρέπει να περάσεις. Για το στόρι, ο John προσπαθεί να λύσει μία και καλή τις διαφορές του με την Τράπεζα, όταν ο Μαρκήσιος (Bill Skarsgard) αποφασίζει να εκβιάσει έναν παλιό φίλο του John και εξίσου δολοφόνο για να τον βγάλει από την μέση. Και αυτός είναι ο Caine (Donnie Yen).
Από εκεί και πέρα, οι σκηνές μάχης σε συνδυασμό με τη φωτογραφία και την μουσική κερδίζουν βραβείο. Ο Keanu Reeves εκτελεί κατά 95% judo και jiu-jitsu, o Donnie Yen παραδοσιακό kung fu και wudang (κινέζικο ξίφος) και ο κλασσικός αγαπημένος σαμουράι όλων των ταινιών που γνωρίζουμε, Hiroyuki Sanada που υποδύεται τον διευθυντή του Ξενοδοχείου στην Osaka, κλασσική ιαπωνική σπαθασκία. Έχουμε μία εμφάνιση-έκπληξη του Scott Adkins που δείχνει τις μοναδικές του ικανότητες σε ένα κράμα tae kwon do και kick boxing ενώ την εμφάνισή του στην ταινία κάνει και το karate. Ο πιο εντυπωσιακός κατά τη γνώμη μου ήταν με διαφορά ο Donnie Yen, o οποίος μάλιστα υιοθετεί και ένα στυλ, που είναι κάτι ανάμεσα σε Bruce Lee των 70s και τον Takeshi Kitano όταν υποδυόταν τον Zatoichi. Σε κάθε περίπτωση οι μάχες σώμα με σώμα είναι απολαυστικότατες.
Διάβασε επίσης: Πώς ο John Wick άλλαξε το παιχνίδι των ταινιών δράσης.
Στο κομμάτι των όπλων υπάρχει κυριολεκτικά ό,τι έχεις αγαπήσει σε ταινία δράσης και πολεμικών τεχνών. Υπάρχει μάχες με ξίφη και τσεκούρια αλλά και ανελέητο πιστολίδι. Εκτός από το στοιχείο του Gun Fu που δίδαξε ο κινηματογράφος του Χονγκ Κονγκ, είδα και για πρώτη φορά -εγώ τουλάχιστον δεν το έχω ξαναδεί- μάχες με το ένα χέρι να κρατάει όπλο και το άλλο μαχαίρι, με το ένα να διαδέχεται το άλλο. Μην ψάχνετε τι θα μπορούσε να βγει στ’ αλήθεια γιατί δεν είναι αυτό το νόημα. Χορογραφικά, έδειχνε πραγματικά εξαιρετικό. Το μοναδικά, ίσως, εκνευριστικό είναι ότι εκτός από τον John, όλοι οι εχθροί του χρησιμοποιούν τα ίδια κοστούμια με εσωτερικό kevlar, όπου το κεφάλι είναι το μόνο σημείο που μπορείς να σημαδέψεις για να ξεκάνεις τον άλλο. Όλα αυτά, μαζί με τις μόλις 380 λέξεις του Keanu Reeves, που είναι οι λιγότερες που έχει πει ποτέ χαρακτήρας σε ταινία.
Και μετά είναι η μουσική. Ειδικά στις ταινίες δράσης, με το τι θα επιλέξεις να ντύσεις τις σκηνές της μάχης -και όχι μόνο αυτές- παίζει ύψιστη σημασία. Ο Tyler Bates είχε κάνει εξαιρετική δουλειά από την πρώτη κιόλας ταινία, εδώ όμως έχουμε και αρκετά τάσεις από late 90s-early 00s . Εκτός από τη rock, έχουμε έντονα στοιχεία darkcore και κάποια ambient στοιχεία, που όχι μόνο συνοδεύουν άψογα τον κακό χαμό και την φαγωμάρα γεμάτη πτώματα, αλλά αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι η ταινία αυτή θα μπορούσε να είναι video game. Τέλος, είναι αυτές οι μικρές πινελιές που κάνουν την διαφορά στις action ταινίες και τους δίνουν τον χαρακτήρα και την ατμόσφαιρα. Οι συζητήσεις ανάμεσα στον John και τον Caine. Η σκηνή χαρτοπαιξίας με τον Scott Adkins. Η συμφωνία του John με τους Ρώσους και οι κάρτες διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε εκείνον και τον Μαρκήσιο – ακούγονται περίεργα αλλά δεν θέλουμε να κάνουμε spoilers.
Εν κατακλείδι, το John Wick 4 είναι ένα φινάλε μίας ολοκληρωμένης ταινίας δράσης. Που τιμάει από που ξεκίνησε και την ιστορία της, το πώς προσέλκυσε φανς και γέννησε έναν ανέλπιστο νέο ήρωα που κλείνει την τετραλογία, όχι βιαστικά και με προχειροδουλειές, αλλά μένοντας πιστό στη συνταγή του shoot n’ slash. Αυτό δηλαδή που περιμένει κάποιος από μία τέτοια ταινία.
Αντίο John και ευχαριστούμε για όλες τις σφαίρες.
