Μία οικουμενική αλήθεια για τον Kurt Cobain, είναι πως η αυτοκτονία του -ή η εκ προμελέτης δολοφονία του όπως κάποιοι πιστεύουν- έπαιξε σημαντικό ρόλο για να συνεχίσει να διαιωνίζεται το όνομά του. Κανείς εδώ δεν λέει πως δεν άξιζε η μουσική του. Προσωπικά θεωρούσα πάντα πως οι Nirvana υπήρξαν η απόδειξη πως αν κάτι είναι μουσικά απλό, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εξίσου καταπληκτικό. Και δεν είναι μόνο οι δείκτες πωλήσεων της εποχής που το αποδεικνύουν, αλλά και το γεγονός πως ο Kurt Cobain συζητιέται με τον ίδιο ρομαντισμό, όμοιο με εκείνον της δεκαετίας του ’90. Αλλά το ερώτημα είναι γιατί.
Μπορεί μετά την πρώτη δεκαετία του θανάτου του να ξεκίνησε ο κόσμος να μιλάει για το grunge, αλλά αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ ταμπέλα για τους φανς της εποχής. Αν ρωτούσες έναν πιτσιρικά της εποχής τι ακούει, θα σου απαντούσε ροκ και πανκ. Κάπου εκεί ανάμεσα τοποθετούσαν τους Nirvana και απλούστατα οι ντόπιοι στο Seattle, στήριζαν όλο εκείνο το ρεύμα των μουσικών της περιοχής, από τους Melvins και τους Mudhoney μέχρι τους Alice in Chains και τους Screaming Trees. Ο ίδιος ο Cobain είχε πάντα έτοιμη την απάντηση για το ποια ήταν η πιο επιδραστική μπάντα της ζωής του – και φυσικά ήταν ο Lennon με τους Beatles.
Την μεγαλύτερη ατάκα ωστόσο γύρω από την ζωή του Kurt Cobain, την είπε on camera ένας δημοσιογράφος του Rolling Stone πριν πολλά χρόνια, σε ένα ντοκιμαντέρ με αφιέρωμα την δημιουργία του Nevermind. Ανέφερε συγκεκριμένα πως δεν ήταν ο κόσμος που ήρθε κοντά στον Kurt, αλλά ο Kurt που ήρθε κοντά στον κόσμο. Ήταν εύκολο για τους πιτσιρικάδες με τα μακριά μαλλιά να συνδεθούν με τον Cobain. Δεν ήταν κάποιος τύπος από την Ανατολική Ακτή που ήρθε έχοντας λύσει το οικονομικό του πρόβλημα για να γίνει σταρ. Ο Cobain έπαιζε με διάφορους φίλους μουσική όταν ήταν ακόμα άσημος και οι πρώτοι άνθρωποι που ξεκίνησαν να γεμίζουν τα venues, δεν ήταν άλλοι από όλους εκείνους τους γνωστούς και τους αγνώστους που τον έβλεπαν ξανά και ξανά. Είχε ακριβώς το ίδιο look με εκείνους, δεν ενδιαφερόταν για την εξωτερική του εικόνα όπως οι μέταλ μπάντες της εποχής και τις περισσότερες φορές ήταν εκείνος που ζητούσε δανεικά από όσους ερχόντουσαν να τον δουν.
Διάβασε επίσης: «Ο θάνατος του Kurt Cobain είναι αυτοκτονία»
Όταν έγινε η συμφωνία με την Sub Pop για τον πρώτο δίσκο, ήταν αρκετά grunge από μόνο του πως οι Nirvana έκαναν συμβόλαιο με μία δισκογραφική που πήγαινε για κλείσιμο και που έβαλαν στο portfolio τους μια μπάντα που είχε τα τραγούδια έτοιμα σε λιγότερο από μήνα. Ο Kurt Cobain έσπαγε τον εξοπλισμό on stage, έπινε τις πιο φτηνές μπίρες στο μαγαζί, χτυπιόταν και κάπνιζε, έκανε ναρκωτικά. Ό,τι έκαναν δηλαδή οι 3 στους 4 πιτσιρικάδες, σε μια περίοδο που η ηρωίνη ήταν τεράστιο πρόβλημα. Ο Cobain μεταμορφώθηκε, άθελά του, σε έναν σώουμαν που δεν ήθελε ποτέ να γίνει. Και αυτό είναι ίσως το μέγιστο πρόβλημα για το πως εξελίχθηκε η θλιβερή του ιστορία.
Γιατί ο Cobain υπήρξε τόσο μόνος που έφτασε στο σημείο να πιστεύει ότι κανένας και τίποτα δεν ενδιαφερόταν για τον ίδιο, από τη μητέρα του που τον έδιωξε από το σπίτι, μέχρι τις γυναίκες που δεν τον πλησίαζαν γιατί πίστευαν πως ήταν αποτυχημένος δουλεύοντας ως επιστάτης στο σχολείο που δεν τελείωσε ποτέ. Σε έναν κόσμο χωρίς social media και reactions σε post, φανταστείτε πόση εντύπωση έκανε στον Cobain το γεγονός, ότι εκατομμύρια νέοι άνθρωποι σαν εκείνον είχαν τους ίδιους ή παραπλήσιους δαίμονες. Αυτό λοιπόν το τελευταίο, ο Cobain δεν το χώνεψε ποτέ και ήταν ο λόγος της καταστροφής του σε συνδυασμό φυσικά με τα ναρκωτικά. Ξαφνικά ο frontman των Nirvana έγινε η σημαία για κάθε προβληματισμένο νέο που έψαχνε διέξοδο στη μουσική και τα ναρκωτικά. Ακολούθησαν εκατοντάδες εκπομπές στο MTV και συνεντεύξεις σε περιοδικά, που από ένα σημείο και μετά ο Kurt βαρέθηκε να δίνει. Γιατί; Γιατί δεν είδε ποτέ τον εαυτό του ως σωτήρα κανενός. Και αντίστοιχα ο κόσμος, ακριβώς επειδή έβλεπε αυτή την αντιμετώπιση από τον Kurt, ενός ειλικρινή νέου καλλιτέχνη που δεν έκανε πράγματα για να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητα και απλά προσπαθούσε να βρει ένα νόημα στη ζωή του, κολλούσε ακόμα περισσότερο μαζί του. Όταν πιστεύεις για πολύ καιρό ότι κανείς δεν σε θέλει, όταν έρχεται κάτι να καταρρίψει αυτή την άποψη, το έχεις πιστέψει και εσύ τόσο πολύ που δεν αφήνεις την αλλαγή να έρθει.
Ο Cobain ξεχωρίζει μέχρι σήμερα για την μουσική του, αλλά κυρίως για τον χαρακτήρα του. Σίγουρα, ήταν ένας άνθρωπος με πάθη και λάθη όπως όλοι μας και το γεγονός ότι ήταν χρήστης ναρκωτικών, μπορεί να τον οδήγησε να κάνει και να πει πράγματα που να είχε σήμερα μετανιώσει. Όμως οι πιο κοντινοί του άνθρωποι, μιλούσαν για ένα «καλό παιδί με τρομαχτικά πολλούς δαίμονες που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει (σ.σ.: λόγια του αδελφικού του φίλου Dylan Carlson)». Έναν τύπο που προσπαθούσε να γράψει ποίηση, που αγαπούσε πολύ τα ζώα, που συγχώρεσε την μητέρα του και που λάτρευε τη νεογέννητη κόρη του. Η ειλικρίνεια του Kurt ως ‘‘the guy next door’’ είναι για μένα ο κύριος λόγος που μέχρι και σήμερα γνωρίζει αυτή την τεράστια αποδοχή. Είναι η μουσική που θα μπορούσε να είχε γράψει ένας φίλος σου που μένει στο πιο πάνω στενό και που δεν τριγυρνάει με γρήγορα αυτοκίνητα τραγουδώντας πόσο πόρνες είναι οι γυναίκες και πόσα λεφτά βγάζει από τα ναρκωτικά. Ακόμα και στη μουσική, λείπει η προσγειωμένη ειλικρίνεια που είχαν πραγματικοί αστέρες σαν τον Cobain και δεδομένου του νεαρού της ηλικίας του, μπορεί πράγματι να είχε θέματα, αλλά έδειχνε να είναι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος.
Υπάρχουν πολλά πράγματα στη μουσική. Και ταλέντο και υπεροχή και επιτυχίες. Υπάρχει όμως και η ειλικρίνεια και γίνεται αντιληπτή σε τέτοιο βαθμό, που δεν φεύγει ποτέ από το νου μας.
