Πολύ πριν ξεκινήσει να σιχαίνεται τον εαυτό του και να θεωρεί πως ό,τι έχει γράψει είναι σκουπίδια, ο F. Scott Fitzgerald έδειχνε να έχει μία πολλά υποσχόμενη καριέρα στο Princeton – κάποια στιγμή μάλιστα σκέφτηκε αν θα μπορούσε να διδάξει. Ο Fitzgerald φοίτησε στο πανεπιστήμιο από το 1913 μέχρι το 1917 και έφυγε χωρίς να αποφοιτήσει για να καταταγεί και να πολεμήσει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το καλό της υπόθεσης, για τον ίδιο, είναι πως εκείνη την περίοδο δοκίμαζε όλο και περισσότερο την γραφή του και τι ακριβώς μπορούσε να μεταδώσει στον κόσμο μέσα από αυτή.
Για τους κριτικούς των βιβλίων, τους δημοσιογράφους, τους εκδότες αλλά και αργότερα για την ακαδημαϊκή κοινότητα, οι νουβέλες αυτές του Fitzgerald ονομάστηκαν Lost Stories. Πέρασαν στα χέρια του καλού του φίλου από το πανεπιστήμιο, Harvey Firestone, o οποίος τις έλαβε αρχικά από την κόρη του Fitzgerald το 1958 – ήταν μάλιστα 18 στο σύνολο. Το πρόβλημα ήταν πως όταν δωρίσθηκαν στο Πανεπιστήμιο του Princeton, δεν ήταν ακόμη αρκετές ώστε να φτιαχτεί ένα βιβλίο ή έστω μια συλλεκτική έκδοση. Το 2012 ανάμεσα στα διάφορα κειμήλια των απογόνων της οικογένειας, βρέθηκαν άλλες επτά.
Δύο από τις ιστορίες, το σενάριο του Ballet Shoes και το Thank You For The Light, δημοσιεύθηκαν το 1976 σε μία κοινή ανθολογία έργων του Fitzgerald και του Hemingway (το πρώτο) και στο αυγουστιάτικο τεύχος του New York το 2012 (το δεύτερο). Παράλληλα, το καλοκαίρι του 2015, το περιοδικό Strand δημοσίευσε μία ιστορία με τον τίτλο Temperature, που ουσιαστικά ήταν μία μικρότερη βερσιόν της νουβέλας The Women in the House, όπου ο Fitzgerald είχε κουραστεί να πετσοκόβει σε λέξεις, καθότι τα περιοδικά στα οποία προσπαθούσε να το εκδώσει, του έκαναν συνεχώς παράπονα για τον υπέρογκο αριθμό λέξεων. Ακολούθησαν κι άλλες ιστορίες που βγήκαν στην επιφάνεια, το Day Off From Love, το Couple. Η συλλογή τελικά έδεσε και γέννησε την συλλογή ‘‘I’d Die For You and Other Lost Stories’’.
O Fitzgerald πίστευε ότι μερικές από τις ιστορίες στο I'd Die for You ήταν εξαιρετικές και απογοητεύτηκε βαθιά, για προσωπικούς όχι οικονομικούς λόγους, που τις απέρριψαν οι εκδότες που τον ήθελαν να γράφει για την τζαζ και βαρετές σχέσεις ανάμεσα σε κορίτσια και αγόρια. Ήταν, σε επίπεδο, ένας επαγγελματίας συγγραφέας από τις μέρες του πανεπιστημίου και εργαζόταν πάνω στα αντίγραφα των ίδιων των ιστοριών του ώστε να κάνει καλύτερη την επόμενη έκδοση. Μέχρι τη δεκαετία του 1930, ωστόσο, ήταν ολοένα και πιο ασυμβίβαστος όσον αφορά τις διαγραφές μεγάλων κειμένων ή άλλες διορθώσεις όσον αφορούσε τη δουλειά του. Όπως έγραψε η γυναίκα του, Ζelda, σε μια φίλη της, χρόνια μετά το θάνατο του συζύγου της, «Ο Scott ήταν τόσο σχολαστικός στο να πουλήσει τα άρθρα και τις ιστορίες του και δεν έστελνε ποτέ τίποτα εκτός κι αν πίστευε σε αυτό. Eίχε δικαίωμα στην κρίση του».
Για δεκαετίες, ο Fitzgerlad διατηρούσε ένα σωρό σημειωματάρηια (σ.σ.: είναι διαθέσιμα ψηφιακά στο Princeton) με υλικό σχετικά με τις εκδόσεις του, κόβοντας κριτικές από δημοσιογράφους και διαφημίσεις και κολλώντας τα μαζί με φωτογραφίες και επιστολές σε μεγάλα βιβλία. Ωστόσο, σταμάτησε να φτιάχνει λευκώματα στα τέλη της δεκαετίας του '30 και απλώς κράτησε αποκόμματα. Τα πρωτότυπα, πολύ εύθραυστα τώρα για οποιαδήποτε χρήση, έχουν αντιγραφεί για διατήρηση και οι αναφορές σε αυτά εμφανίζονται σε αρκετές από τις ιστορίες του που κυκλοφορούν τώρα σε αυτή την υπέροχη συλλογή, που για πρώτη φορά έρχονται στο φως για το ευρύ κοινό.
Οι περισσότερες ιστορίες της συλλογής τοποθετούνται στη δεκαετία του '30, εκείνη τη σκοτεινή δεκαετία τόσο για τον ίδιο, όσο για την Αμερική και για τον υπόλοιπο κόσμο. Κανείς δεν γνωρίζει γιατί δεν δημοσιεύτηκαν όταν γράφτηκαν ή τι πλάνο είχε για εκείνες ο Fitzgerald όταν τις έγραψε. Οι επιστολές του προς τον εκδότη του στη Scribner, τον Max Perkins, απαντούν εν μέρει σε πολλά από αυτά τα ερωτήματα. Τα αρχεία συχνά συμπληρώνουν τις απαντήσεις. Ο ίδιος ο Fitzgerald, μέσα από τις ιστορίες, τις σημειώσεις και τις επιστολές του, κατάφερε να μετατρέψει μετά θάνατον τον εαυτό του σε πηγή γνώσης και πληροφορίας σε όποιον ενδιαφέρεται να γράψει για εκείνον.
Έσωσε τόσα πολλά, από εκείνες τις χαραγμένες σημειώσεις στα σουβέρ και στα μενού των εστιατορίων που δειπνούσε, μέχρι χειρόγραφα προσχέδια των μυθιστορημάτων του – πάνω στα οποία συχνά έγραφε περαιτέρω αναθεωρήσεις και σημειώσεις. Στο αντίγραφο του The Great Gatsby, για παράδειγμα, έκανε αλλαγές από την αφιέρωση (προσθέτοντας τη Gertrude «Stien») σε αυτές τις τελευταίες αξιοσημείωτες και για πολλούς αναγνώστες εξαιρετικές παραγράφους.
Όλο το υλικό πέρασε από τα χέρια της βιογράφου του, Anne Margaret Daniel, και κυκλοφορεί από την Scribner για όποιον θέλει να εντρυφήσει στο άγνωστο έργο του.
