Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν μπορεί να μπει στην ίδια πρόταση με τους Στέλιο Καζαντζίδη και Δημήτρη Μητροπάνο, στην ουσία όμως κάπως έτσι έμαθα τον Σταμάτη Κόκοτα. Όχι λόγω του τραγουδιού του από κάποιο ραδιόφωνο ή συναυλία, αλλά περιμένοντας να τελειώσουν οι διαφημίσεις στα mid 90’s για να δω το αγαπημένο μου πρόγραμμα, X-Men: Animated Series.
Ήταν τότε που μαζί με τον καρτουνίστικο Wolverine στα παιδικά της Marvel, αντίκρισα για πρώτη φορά στην οθόνη μου τον Έλληνα Wolverine. Η αλήθεια είναι ότι το παρουσιαστικό του το εμφατικό, με τις τεράστιες φαβορίτες δεν μπορεί ποτέ να σου φύγει από το μυαλό, ειδικά άμα τον δεις σε παιδική ηλικία.
Η διαφήμιση εκείνη λοιπόν έκανε πρόμο για μια σιντοθήκη με επιτυχίες του Γιάννη Πουλόπουλου, του Στέλιου Καζαντζίδη, του Δημήτρη Μητροπάνου και εν τέλει του Σταμάτη Κόκοτα. Το διαφημιστικό τους περνούσε από σύντομο «λέιζερ» έναν-έναν, δίνοντάς σου 5-10 δευτερόλεπτα από 2 τραγούδια έκαστου ερμηνευτή.
Μαζί λοιπόν με το «Γειτονάκι μου» του Πουλόπουλου, το «Μια ζωή μέσα στους Δρόμους» του Μητροπάνου, το «Ας παν στην ευχή τα παλιά» του Καζαντζίδη, ακούω για πρώτη φορά τη φωνή του Σταμάτη Κόκοτα.
«Το θέμα είναι να την βρω, το θέμα είναι να την βρω…»
Το πυκνό μαλλί και οι τεράστιες φαβορίτες θα έμοιαζαν απειλητικές για κάθε πεντάχρονο παιδί, με αυτή τη φωνή όμως και το χαμόγελο, ο Σταμάτης Κόκοτας δεν σε τρόμαζε απλώς ήταν εμφατικός. Ένας λόγος να τον θυμάσαι παραπάνω.
Ο κύριος λόγος που αποτελεί τον μόνο εκ των τεσσάρων τραγουδιστών, που θυμάμαι και τα δύο άσματα που έπαιξαν στη διαφήμιση.
Είναι ο κύριος λόγος που ένα μικρό παιδί τότε τραγουδούσε το «Με ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό…».
Ίσως να φταίει ότι δεν είμαι του λαϊκού τραγουδιού που ακούω και ύστερα ξεχνάω εντελώς τα περισσότερα άσματα που έχουν ερμηνεύσει οι άπειροι Έλληνες καλλιτέχνες, εκείνη η διαφήμιση όμως και αυτός ο φαβοριτοφόρος τύπος με το χαμόγελο και την απαλή φωνή δεν ξεχνιούνται ποτέ.
O Σταμάτης Κόκοτας «έφυγε» τα ξημερώματα (1/10) σε ηλικία 85 ετών, με τα τέσσερα τελευταία χρόνια να δίνει μάχη με τον καρκίνο.
