Η δεύτερη μέρα του Release Athens ήταν πραγματικά μία γιορτή του rock and roll, του παλιού και πατροπαράδοτου κιθαριστικού ήχου.
Η γιορτή αυτή ξεκίνησε φυσικά από πολύ νωρίς με τους Royal Arch και τους Sugar for the pill να ανοίγουν την αυλαία της δεύτερης μέρας με αξιώσεις και πολλές ελπίδες. Ο καιρός ευτυχώς ήταν με το μέρος μας και δεν έριξε βροχή, όπως πολλοί φοβόντουσαν.
Και ήρθε η στιγμή που όλοι οι early birds περιμέναμε, δηλαδή να δούμε σε μεγάλη σκηνή τους Fontaines DC. Πρώτη φορά τους είχαμε απολαύσει μερικά χρόνια πριν σε μικρό συναυλιακό χώρο στο κέντρο της Αθήνας, με κοινό που δεν ξεπερνούσε τα εκατό άτομα. Και να τώρα που αυτή η τρομερή μπάντα από την Ιρλανδία έχει κάνει το μεγάλο της breakthrough.
Οι Ιρλανδοί τα έσπασαν κανονικά αν και ακόμη απόγευμα. Ο κόσμος ήταν ενθουσιασμένος που τους έχει ξανά ζωντανά μπροστά του. Το στυλ τους είναι αποκλειστικά κιθαριστικό αλλά με πολύ καλό στίχο. Ξεκάθαρα εργατική τάξη που έχει κάτι να μας πει. Κυριολεκτικά ο τραγουδιστής Grian Chatten δεν σταμάταγε να φτύνει στίχους, ολόκληρα διηγήματα. Κάτι που σπάνια βλέπει κανείς σε ροκ συγκρότημα στις μέρες μας.
Μία μπάντα που συνδύασε το δυνατό live με την κοινή αγάπη τους για την ποίηση. Άλλωστε είναι γνωστό πως τα ποιήματα ήταν ο λόγος να σχηματίσουν την μπάντα εξαρχής. Το μόνο παράπονο που έχουμε είναι πως παίξανε πολύ λίγο (μία ώρα) και σίγουρα θα μπορούσαν να έχουν ένα μισάωρο ακόμη μιας και πολύς κόσμος έσκασε στην πλατεία Νερού αποκλειστικά για τους Fontaines DC. Επίσης να πούμε πως ο ήχος ήταν κρύσταλλο και μπορούσες να ακούσεις μέχρι και το παραμικρό. Ένα μεγάλο μπράβο στους ηχολήπτες.
Το διάλειμμα ανάμεσα στις μπάντες μας έδωσε ευκαιρία να πάμε για ανεφοδιασμό μπίρας. Κάτι αναγκαίο για όλους μας. Εδώ να πούμε πως η οργάνωση ήταν άψογη σε όλα της.
Και κάπου εδώ έπιασαν κάβο στη σκηνή οι θρυλικοί Σκωτσέζοι Mogwai, μπάντα ιστορική και αρκετά heavy. Πάντα αναρωτιόμουν πως ήταν live ο τεράστιος ήχος τους αλλά όμως δεν περίμενα αυτό που άκουσα τελικά.
Τεράστιες κιθάρες που έφτασαν σε απίστευτα επίπεδα decibel, μπάσο που έτριξε όλη την πλατεία Νερού και στακάτα ντραμς με ουσία να κρατάνε το ρυθμό. Το πατροπαράδοτο Post Rock σε όλο του το μεγαλείο.
Ναι οι Mogwai είναι μία μπάντα που σέβεται τους οπαδούς της και τηρεί όλη την επιστήμη της δισκογραφίας τους. Κανένα ίχνος από φωνητικά κι ένα ατελείωτο ταξίδι μέσα στον ηλεκτρισμό. Τα μέλη της μπάντας άλλαζαν συχνά όργανα κι αυτό τους ανέβασε πολύ στα μάτια μου μιας και οι άνθρωποι πραγματικά ξέρουν τι κάνουν και δεν είναι τυχαίο που είναι χρόνια στην κορυφή του είδους. Εξαιρετική εμφάνιση από τους Σκωτσέζους θορυβοποιούς.
Τα ερωτικά τραγούδια του Nick Cave μας έκαναν καλύτερους άντρες
Και κάπου εδώ αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε πως η πλατεία Νερού έχει αρχίσει και τιγκάρει από κόσμο και όλοι τρέχουν να προλάβουν κάποια θέση προς τη σκηνή. Φυσικά οι φανατικοί του Cave είχαν ήδη κατασκηνώσει στα κάγκελα κάτω από τα ηχεία από πολύ νωρίς.
O Nick Cave and The Bad Seeds βρίσκονται ξανά στην Αθήνα και αυτό μπορείς να το νιώσεις στον αέρα γύρω σου. Στην σκηνή έχουν ήδη εισβάλει οι roadies και προσπαθούν να βάλουν σε τάξη τα άπειρα όργανα τους και τον τεχνικό εξοπλισμό. Μέχρι και ηλεκτρική σκούπα έβαλαν για να είναι όλα όπως τα θέλει ο Βασιλιάς Nick Cave.
Μετά από αρκετή αναμονή (είναι λογικό μιας και μιλάμε για μία τεράστια μπάντα με πολλά και διάφορα όργανα, μέχρι και πιάνο με ουρά ανέβασαν στη σκηνή) η ώρα είχε έρθει. Η ώρα που όλοι μας περιμέναμε.
Η είσοδος που έκαναν οι Bad Seeds στη σκηνή ήταν μεγαλειώδης, με κλασικά τραγούδια που όλοι μας έχουμε ακούσει ξανά και ξανά χωρίς να μπορούμε να τα χορτάσουμε. Όλη η μπάντα φυσικά ήταν σε απίστευτη φόρμα και με έναν Nick Cave σε μεγάλα κέφια. Σάρωνε τη σκηνή και έφτυνε τους στίχους που τον έκαναν θρύλο με περίσσια δύναμη.
Warren Ellis και Jim Sclavunos σε μεγάλα κέφια επίσης, ο πρώτος με το ηλεκτρικό βιολί του και ο δεύτερος με τα απίστευτα κρουστά. Ο Cave συνεχώς μιλάει με το κοινό και ειδικότερα με τις πρώτες σειρές. Ο κόσμος παραληρεί στο From Her To Eternity. Στο Red Right Hand και The Mercy Seat το χάνουμε εντελώς και η πλατεία Νερού φλέγεται στην κυριολεξία. Ίσως το αποκορύφωμα του live μαζί με το Tupelo.
Δεν είναι εύκολο να είσαι ο Nick Cave και σίγουρα ο χαμός του δεύτερου γιου του τον έχει συγκλονίσει αλλά όμως ο Βασιλιάς δεν σταματάει να προσφέρει τους βέβηλους ύμνους του, τα τραγούδια που μεγαλώσαμε μαζί τους. Πραγματικά ένα τεράστιο live από έναν τεράστιο καλλιτέχνη που δεν βρίσκεται τυχαία στην κορυφή του rock and roll.
