Η είδηση πως ο διάσημος (κι ιδιαίτερα) αγαπημένος ηθοποιός αποφάσισε να αφήσει τόσο το θεατρικό σανίδι όσο και το κινηματογραφικό πανί δεν έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία, μιας και το είχε ξανακάνει πίσω στα τέλη της δεκαετίας του '90. Περισσότερο σα μια δήλωση που σκορπάει σιγή αρχικά και απογοήτευση στη συνέχεια ήχησε στα αυτιά μας.
Κυρίως διότι πιστεύουμε πως θα κρατήσει τον λόγο του και δεν θα κάνει κωλοτούμπα. Κι αυτό διότι ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις απέδειξε μέσα από τη λαμπρή καριέρα του, μέσα από τις πάντα προσεκτικές καλλιτεχνικές επιλογές του αλλά και τη γενικότερη στάση του πως αυτός δεν είναι σαν τους άλλους.
Ήταν και θα παραμένει διαφορετικός, όσο διαφορετικοί ήταν οι συγκλονιστικοί ρόλοι που έπαιξε, κάθε φορά που γινόταν ένα με τον χαρακτήρα που υποδυόταν λες και άλλαζε ο ίδιος –μένοντας μακριά από μανιέρες, επαναλήψεις επιτυχημένων μυστικών της επιτυχίας καθώς και στεκόμενος ευλαβικά ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια που θα μπορούσε να κάνει πιο πειστική την εμπειρία του θεατή.
Σκεφτήκαμε μονάχα τι θα του έλεγαν εκείνοι οι ρόλοι που μας καθήλωσαν. Εκείνοι οι τεράστιοι άνθρωποι που πήραν σάρκα και οστά μέσα από τη δικιά του υποκριτική δεινότητα. Τι θα του ψιθύριζαν ελπίζοντας ότι θα αλλάξει γνώμη.
Ο Bill 'The Butcher' Cutting (Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης)
«Όταν άρπαξες το μαχαίρι ήταν σα να πιάνεις όλη μου τη ζωή στα χέρια σου· όλα εκείνα τα χρόνια που πάλευα μέσα στους κακόφημους δρόμους της Νέας Υόρκης, εκεί που έχτιζα τον μύθο μου, φτιάχνοντας τους δικούς μου νόμους χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν, σε καμία άλλη εξουσία πέρα από τη δικιά μου. Και με το ίδιο μαχαίρι χτύπησες το γυάλινο μου μάτι, με την ίδια λεπίδα έκοψες το ωμό κρέας που η καταραμένη μου ψυχή χρειαζόταν για να χορτάσει».
Ο Gerry Conlon (Εις το Όνομα του Πατρός)
«Κατάλαβες πως δε ψαχνόμουν για μπλεξίματα. Λιγάκι να νιώσω μόνο την ψευδεπίγραφη ελευθερία της χίπικης ζωής ήθελα, μακριά από την εργατική μου καταγωγή –τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Και με τύλιξαν σε μια κόλα χαρτί. Μου πήραν τα πάντα και με άφησαν με τίποτα. Φανέρωσες όμως πως ακόμα και στη φυλακή η ανθρωπιά είναι η λύση απέναντι στη φαρσοκωμωδία της πολιτικής σκηνής –αφού το δίκιο σου, δε μπορείς κανείς να στο στερήσει, ποτέ».
Ο Daniel Plainview (There Will Be Blood)
«Μπορεί να γονάτισες γιατί αναγκάστηκες, όμως δεν προσκύνησες ποτέ κανέναν· κανένας αφέντης, κανένας Θεός δε μπορούσε να σε κρατήσει δέσμιο εσένα. Με είχες καταλάβει καλά, πολύ καλά. Για μένα τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Θρησκεία, φιλία, αγάπη, αλληλεγγύη ήταν απλά λέξεις από κάποιο λεξικό. Για μένα μόνο το πετρέλαιο είχε σημασία, μονάχα αυτό μπορούσε να ξεδιψάσει την αχόρταγη δίψα μου για εξουσία».
Ο Christy Brown (Το Αριστερό μου Πόδι)
«Γιατί στερήθηκες τα βήματα σου, άλλαξες τη μιλιά σου, μπήκες μέσα στο σώμα μου για να δεις την ψυχή μου. Περπάτησες μαζί μου εκατοντάδες βήματα μέσα στο καροτσάκι και έπιασες αυτό που πολλοί λίγοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν: πως μπορεί να έμοιαζα να σέρνομαι στη γη, είχα όμως κάθε δικαίωμα να ζητάω τον ουρανό, ακριβώς όπως κι εσύ –όπως και κάθε άνθρωπος που ζει και αναπνέει».
