Το γιατί ακριβώς υπάρχει τόσο μεγάλος δημιουργικός οργασμός στις ταινίες με πρωταγωνιστές στο μεταίχμιο της ενηλικίωσης, coming of age όπως μας συστήνεται το είδος, είναι κάτι που δεν έχει αναλυθεί αρκετά. Δεν είναι μόνο η ποσότητα αυτών των ταινιών, αλλά και η ποιότητα αυτών. Εμφατικότερη απόδειξη αυτού τo ότι έχουμε δύο τέτοιες ταινίες στις υποψηφιότητες των φετινών Oscars. Δεν πέρασε πολύς καιρός από το homage του Paolo Sorrentino που γύρισε για τη νιότη του (;) με το Hand of God και είναι πανάξια υποψήφιο για το Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και επιστρέψαμε στις αίθουσες για το Licorice Pizza το οποίο είναι υποψήφιο για Oscar Καλύτερης Ταινίας, Oscar Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Oscar Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου. Επιστρέψαμε για να αντιμετωπίσουμε την οπτική του Paul Thomas Anderson πάνω στο θέμα. Ναι, την αντιμετωπίσαμε γιατί δεν μπορούμε απλά να τη δούμε.
Με το Licorice Pizza επιστρέφει στο San Fernando Valley, σκέτο Valley για τους τοπικούς ήρωες, σαν να έχει αφήσει κάποια εκκρεμότητα του Magnolia. Η εποχή που έχει διαλέξει είναι η εποχή της ενεργειακής κρίσης που έφερε το εμπάργκο του ΟΠΕΚ το 1973, μετά τον πόλεμο του Yom Kippur. Και με πρωταγωνιστικό δίπολο τον Gary που ανυπομονεί να ενηλικιωθεί και την Alana που αρνείται να ενηλικιωθεί, είναι πολύ εύκολο να παρασυρθεί το φιλμ σε ένα λουτρό νοσταλγίας. Ευτυχώς δεν είδαμε τίποτα τέτοιο.
Ίσως το μοναδικό στοιχείο νοσταλγίας που αντιλαμβάνεται το κοινό είναι η επιλογή του Cooper Hoffman στον ρόλο του Gary. Σαν να μην μπορεί ο Paul Thomas Anderson να γυρίσει ταινία χωρίς τον Philip Seymour Hoffman και γι’αυτό να ζήτησε από τον γιο του να τον αντικαταστήσει. Περίπου όπως συμβαίνει όταν κάποιος ιδιοκτήτης μικρής επιχείρησης πεθαίνει πρόωρα και ο γιος του καλείται να τον αναπληρώσει σε μια βίαιη κι απότομη διαδικασία ενηλικίωσης. Αυτό μάλλον εξηγεί και το γιατί ένας 15χρονος που έχει ήδη αρκετά ένσημα ως παιδί-θαύμα σε θεατρική παράσταση, βιάζεται τόσο πολύ να μεγαλώσει και να υλοποιήσει το δικό του American Dream.
Απροσδόκητη σύμμαχος σε αυτό το όνειρο είναι η Alana, με την πραγματική της οικογένεια να την πλαισιώνει. Ως παιδί μεταναστών πρώτης γενιάς έχει τη δική της προβληματική πορεία ωρίμανσης με την πρόωρη ενηλικίωση που αντιμετωπίζουν αυτα τα παιδιά να επιστρέφει ως αθώα παιδικότητα στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης σαν να αναπληρώνουν κάποιο κενό. Με αυτόν τον τρόπο συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Το γεγονός ότι το όποιο ρομάντζο είναι αρκετά βραδυφλεγές, δίνει την ευκαιρία στο Licorice Pizza να αποφύγει μια ακόμα κλισεδιάρικη μπανανόφλουδα και να αφοσιωθεί στην ιστορία που θέλει να αφηγηθεί με όχημα τους δύο νέους.
Σε αντίθεση με τα έξαλλα 60s, η δεκαετία του ‘70 είχε τη θλιβερή ατυχία να διαδεχθεί την πιο ενδιαφέρουσα δεκαετία του περασμένου αιώνα. Η αποτύπωση αυτής μελαγχολίας επιτυγχάνεται άψογα μέσα από την επιλογή του Valley. Είναι στην Καλιφόρνια, σχεδόν εφάπτεται στο Hollywood, αλλά δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να το προσεγγίσει. Σαν να προσπαθείς να μιλήσεις για το Π. Ψυχικό από την οπτική του Γαλατσίου. Στα σύνορα αυτά παρελαύνουν οι Tom Waits, Sean Penn και Bradley Cooper φτιάχνοντας ίσως το καλύτερο cameo cast όλων των εποχών προσφέροντας μια σπαρταριστή αποδόμηση του Hollywood στην εποχή που η τιμή της βενζίνης απείλησε το Αμερικάνικο Όνειρο περισσότερο κι από το standoff της Κρίσης των Πυραύλων στην Κούβα.
Τα ζεστά χρώματα της νότιας Καλιφόρνιας και οι νέον επιγραφές δεν μπορούν να κρύψουν την κατήφεια της εποχής όμως αν σου έτυχε να ενηλικιωθείς σε αυτή την εποχή και σε αυτό το μέρος δεν έχεις άλλη επιλογή από το να δουλέψεις με ό,τι έχεις. Αυτό έτυχε και στον Paul Thomas Anderson και όπως συνέβη και με τον Paolo Sorrentino, έτσι και στο Licorice Pizza οι πρωταγωνιστές βρίσκονται σε μια παράλληλη πορεία με το περιβάλλον τους, με τις κοσμογονικές αλλαγές που συμβαίνουν γύρω τους να τους επηρεάζουν όσο το δυνατόν λιγότερο ώστε να μπορέσουν να βρουν τον αληθινό εαυτό τους.
Η τέλεια αποφυγή του ταξιδιού στη νοσταλγία δεν σηματοδοτείται μόνο από τις εικόνες με τις ατελείωτες ουρές στα βενζινάδικα σε μια εποχή που δεν είχε καμία όμορφη ανάμνηση να προσφέρει, αλλά και από την εικόνα δύο νέων ανθρώπων να είναι πλέον έτοιμοι να ζήσουν τη ζωή τους χωρίς κανένα βαρίδι να τους κρατά δέσμιους του παρελθόντος. Για ακόμα μία φορά η αισθητική συνδυάστηκε άψογα με την ευφυΐα και ευχαριστούμε το Licorice Pizza για αυτόν τον συνδυασμό.
