Το νέο ντοκιμαντέρ για τον Φρέντι Μέρκιουρι, το «Freddie Mercury – The Final Act», δεν είναι μια «αγιογραφία» του σπουδαίου καλλιτέχνη, ούτε μια «συνέχεια» της ταινίας «Bohemian Rhapsody». Δεν είναι καν ένα αμιγώς «μουσικό ντοκιμαντέρ» ή μια δουλειά αφιερωμένη στα τραγούδια του. Είναι πάνω απ’ όλα μια γροθιά στο στομάχι. Στο στομάχι της προκατάληψης και της παραπληροφόρησης εκείνης της περίεργης εποχής, της δεκαετίας του ΄80 και της «τρομολαγνείας» γύρω από το AIDS.
Το ντοκιμαντέρ είναι γεμάτο ιστορίες, όπως οφείλουν να κάνουν οι ντοκιμαντερίστικες προσεγγίσεις γύρω από τη ζωή ενός σπουδαίου ανθρώπου. Ο Μπράιν Μέι και ο Ρότζερ Τέιλορ κυρίως, μοιράζονται μαζί μας ιστορίες από την εποχή όπου το AIDS εμφανίστηκε στην ανθρωπότητα, όπου ο Ροκ Χάντσον έχασε τη ζωή του και οι επαναστατημένοι άντρες σε ΗΠΑ και Αγγλία άρχισαν να αναρωτιούνται αν θα είναι οι επόμενοι.
Από την εποχή που η ασθένεια αυτή αντιμετωπίστηκε από κάποιους ως «η τιμωρία του Θεού απέναντι στους αμαρτωλούς», όπου τα εμετικά άρθρα των ταμπλόιντ ξέρναγαν μίσος, όπου ο κόσμος έβαζε το μάτι στην κλειδαρότρυπα για να δει αν κάποιος διάσημος είχε χάσει κιλά ή είχε περίεργα σημάδια στο σώμα του. Χωρίς να λογαριάζει τι σημάδια προκαλούσε όλο αυτό στην ψυχή του.
Το «Final Act» μιλάει για την ασθένεια του Μέρκιουρι, αλλά έχει και μαρτυρίες άλλων ανθρώπων, καθημερινών, που δεν ήταν ροκ-σταρς ή διάσημοι. Μιλάει για μουσική και για ανθρώπινες σχέσεις. Για την επιτυχία αλλά και τη δυστυχία. Για τη δόξα και τον στιγματισμό. Για τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του Μέρκιουρι αλλά και τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής άλλων ανθρώπων, παράλληλες ιστορίες που κάποια στιγμή συναντήθηκαν στο τελευταίο τους ταξίδι. Και εστιάζει σε μεγάλο βαθμό στη συναυλία που έγινε προς τιμήν του στο «Γουέμπλεϊ», λίγους μήνες μετά το θάνατό του, που την εμπνεύστηκαν και την υλοποίησαν τα υπόλοιπα μέλη των Queen. Για να τιμήσουν τη μνήμη του αλλά και να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο. Για να «ζήσει» για ένα ακόμα βράδυ ο Φρέντι αλλά και να ενημερωθεί ο πλανήτης για μια αρρώστια που μπορούσε να χτυπήσει πλέον τον καθένα και την καθεμία.
Ήταν όλοι τους εκεί: ο Ντέιβιντ Μπόουι με την Άνι Λένοξ να τραγουδούν το «Under Pressure». Ο Έλτον Τζον με τον Αξλ Ρόουζ στο «Bohemian Rhapsody». Η Λάιζα Μινέλι, οι Def Leppard, οι Extreme, ο Πολ Γιανγκ, η Λίζα Στάνσφλιντ. Ήταν εκεί ο Τζορτζ Μάικλ, σε μια συγκλονιστική ερμηνεία, έχοντας να αντιμετωπίσει το δικό του, προσωπικό βαρύ φορτίο της απώλειας. Ήταν εκεί όλοι, πρόθυμοι και ταπεινοί, γεμάτοι σεβασμό για τον Μέρκιουρι, για να τραγουδήσουν τα δικά του τραγούδια. Για να ξεσηκώσουν 75 χιλιάδες κόσμο στο Ουέμπλεϊ και μισό δισεκατομμύριο τηλεθεατές. Ήταν εκεί όχι για να πενθήσουν την απώλειά του, αλλά για να υμνήσουν τη ζωή του.
Και παρότι καταφέρνουν όντως να υμνήσουν, να γιορτάσουν τη ζωή του Φρέντι Μέρκιουρι και την καλλιτεχνική του διαδρομή και προσφορά, το πένθος είναι παντού. Και η συγκίνηση και το δάκρυ – δεν μπορείς να παρακολουθήσεις το «Final Act» χωρίς να βουρκώσεις, όπως ακριβώς δεν μπορείς να μην τραγουδήσεις, να μην χτυπήσεις το πόδι σου ρυθμικά στο πάτωμα, να μην ανατριχιάσεις σε στιγμές που η συναισθηματική φόρτιση δραπετεύει από την τηλεόραση και σε διαπερνά σαν ηλεκτρική εκκένωση. Είναι μια υπέροχη δουλειά, γεμάτη σεβασμό για τον Μέρκιουρι, γεμάτη αναμνήσεις από μια καριέρα που έμεινε ημιτελής – κι όμως, πρόλαβε να μας προσφέρει τόσο μοναδικά τραγούδια. Από μια ζωή που τερματίστηκε τόσο νωρίς, στα 45 του χρόνια, αλλά πρόλαβε να «ταξιδέψει», όπως ακριβώς και η φωνή του, σε τέσσερις οκτάβες.
