Είναι ευρέως γνωστό ότι -ειδικά μια εποχή- ο Johnny Depp δεν δίσταζε να παίξει σε ό,τι πιο περίεργο μπορούσε να γράψει μία σεναριακή πένα. Λίγο το στυλ του, λίγο οι συνεργασίες του με τον Tim Burton και λίγο του ότι πάντα του άρεσε να δοκιμάζει ρόλους που κανείς άλλος δεν ήθελε να παίξει, ο Johnny Depp διατήρησε την φήμη του ασυνήθιστου. Και όλα αυτά μέσα σε μία σειρά από περίεργους ρόλους που άλλοι έκαναν αίσθηση και άλλοι δεν άγγιξαν καν το ενδιαφέρον του κοινού.
Ένας από αυτούς ήταν και ο ρόλος του στην «Ένατη Πύλη» του Roman Polanski, που υποδύθηκε τον Dean Corso, έναν εκτιμητή και γνώστη σπάνιων βιβλίων, ο οποίος προσλαμβάνεται από έναν πλούσιο επιχειρηματία που ασχολείται με τον αποκρυφισμό, για να του αξιολογήσει τρεις εκδόσεις ενός βιβλίου που εικάζεται ότι το έγραψε ο ίδιος ο διάβολος. Ο Corso, εκτός από την έκδοση που έχει στα χέρια του από τον εργοδότη του, πρέπει να αξιολογήσει άλλες δύο που βρίσκονται στα χέρια δύο εξίσου εκκεντρικών πλουσίων και παράλληλα μπλέκει σε μία μεταφυσική περιπέτεια που αποδεικνύεται κάτι περισσότερο από φήμες και άμπρα-κατάμπρα.
Η ταινία βασίστηκε στο βιβλίο του Arturo Perez-Reverte που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη και έχει κάποιες ουσιαστικές διαφορές σε σχέση με την ταινία. Θα έλεγα τόσο ουσιαστικές που αν κάποιος έχει διαβάσει το βιβλίο θα απογοητευτεί φανερά με το πόσο πιο ενεργό ρόλο έχουν κάποια από τα πρόσωπα του βιβλίου και πως αυτή η αναζήτηση για την ταυτότητα ενός σπάνιου βιβλίου, δίνει μία νέα διάσταση στην καθημερινότητα του ανθρώπου που καλείται να διαλέξει ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Όμως προσωπικά ήταν η ταινία που με παρακίνησε να διαβάσω το βιβλίο -όπως και άλλα τελικά του Reverte- και οφείλει να πει κανείς πως ο Johnny Depp, μέχρι και σήμερα, δεν παίρνει τα εύσημα που του αξίζουν για αυτή την ταινία.
Ένας σημαντικός λόγος, φυσικά, είναι η σκηνοθεσία του ίδιου του Polanski. Οι περισσότεροι είτε τον μισούν είτε τον λατρεύουν, αλλά πίσω στο 1999 όπου τα εφέ ήταν πολύ συγκεκριμένα, ήταν η ατμόσφαιρα που δημιουργούσε το κάτι παραπάνω σε αυτές τις ταινίες. Ατμόσφαιρα που βασιζόταν από την μουσική επιμέλεια, μέχρι τον προσεγμένο φωτισμό και, φυσικά, την καθαρή υποκριτική. Είναι μία άλλη ιστορία για το πόσο κομβική ήταν η δεκαετία του ’90 για την κινηματογραφική βιομηχανία, αλλά και από την άλλη, ο Johnny Depp ποτέ του δεν ανέλαβε ένα ρόλο χωρίς να δώσει τα μέγιστα.
Γιατί όμως η συγκεκριμένη ταινία; Γιατί ο Johnny Depp είναι ίσως ο πιο διαφορετικός που έχουμε δει στους άλλους ρόλους του. Δεν υπάρχει ούτε ο παραμικρός θεατρινισμός τύπου Jack Sparrow ή Sweeny Todd. Είναι ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ που βασίζεται ξεκάθαρα στο υποκριτικό του ταλέντο που δείχνει να είναι περίσσιο για το 1999, μία χρονιά που και ο ίδιος δεν ήξερε ακριβώς προς τα που ήθελε να κινηθεί και ήταν αρκετά διστακτικός με τους ρόλους που επέλεγε. Στο τέλος της ημέρας δεν είναι κάποιος υπερήρωας, παρά μόνο ένας γνώστης με σπασμένα γυαλιά μυωπίας και μία τσάντα ταχυδρόμου, που πίνει σε κάθε ευκαιρία και αναγνωρίζει από βιβλία που έχουν να κάνουν με το απόκρυφο μέχρι την πρώτη έκδοση του Δον Κιχώτη που κοστίζει χιλιάδες δολάρια. Είναι ένας τύπος αρπακτικό, καθαρά ευκαιριακός με μοναδικό στόχο το χρήμα, ο οποίος όμως αρχίζει να γοητεύεται από το γεγονός πως αυτό το βιβλίο μπορεί πράγματι να έχει γραφτεί από τον διάβολο και πως ο ίδιος θα μπορούσε να δει κάτι μέσα σε αυτό που όλοι οι υπόλοιποι, ναι μεν έχουν μπροστά τους, αλλά δείχνουν να αγνοούν.
Πέρα του ότι η ιστορία είναι εξαιρετική, η υποκριτική του Depp σε αυτή την ταινία θα έπρεπε να ξεχωρίζει παρότι δεν έφερε τα έσοδα των «Πειρατών της Καραϊβικής» – κάτι που πιστεύουμε ότι ουδέποτε ένοιαξε έναν τύπο σαν τον Polanski. Οι πραγματικά μεγάλοι ηθοποιοί άλλωστε, φαίνονται όταν μπορούν να κάνουν αυτές τις ταινίες να ξεχωρίσουν και, εν τέλει, να καταφέρουν και οι ίδιοι να δείξουν έναν διαφορετικό χαρακτήρα που μέχρι τότε να μην γνώριζαν ότι μπορούσαν να αγκαλιάσουν με την υποκριτική τους. Η Ένατη Πύλη είναι μία κορυφαία ιστορία με έναν underdog ήρωα που αξίζει να την ξαναδείς και πολύ περισσότερο να διαβάσεις και το βιβλίο.
Άλλωστε, είναι λίγες οι ταινίες σήμερα που καταφέρνουν να μεταδώσουν αυτή την σκοτεινή και γεμάτη τρόμο φωτογραφία που τίμησε τόσες ταινίες στη δεκαετία του ’90.
