Το «Shetland» είναι η ήρεμη δύναμη των αστυνομικών σειρών

Το μεγάλο καλό που έχουν οι περισσότερες βρετανικές αστυνομικές σειρές, είτε είναι του BBC είτε όχι, είναι η ηρεμία που σου βγάζουν: η πλοκή δεν στηρίζεται στα πιστολίδια, στο ξύλο, τα κυνηγητά με τα αυτοκίνητα και την καταιγιστική δράση, αλλά είναι «εγκεφαλική». Υπάρχει ένα σενάριο καλά δομημένο, υπάρχουν ανατροπές, υπάρχει ερευνητική δουλειά, σύνθετη σκέψη, ανατροπές και χαρακτήρες που ξεδιπλώνονται και έχουν τη δική τους συμμετοχή στην υπόθεση. Κυρίως κάνουν τον τηλεθεατή «συμμέτοχο» στην υπόθεση. Μπαίνεις «μέσα» στο επεισόδιο, ψάχνεις κι εσύ να βρεις τον ένοχο, αποκλείεις τους αθώους, «κουμπώνεις» κάτι που είδες νωρίτερα με κάτι που γίνεται τώρα ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ. Κι αν στο τέλος έχεις πέσει μέσα, αν έχεις υποψιαστεί τον ένοχο, νιώθεις μια «άγρια χαρά», σαν να έλυσες εσύ την υπόθεση. 

 

 

 

 

Το «Shetland» είναι μια σκωτσέζικη παραγωγή που διαδραματίζεται στο ομώνυμο αρχιπέλαγος της Σκωτίας, σε ένα σύμπλεγμα νησιών. Ο Τζίμι Πέρεζ, είναι ο προϊστάμενος της Αστυνομίας, ο ντετέκτιβ που ζει σε μια περιοχή που κανονικά θα έπρεπε να είναι τόσο ήρεμη που να βαριέσαι μέχρι θανάτου – αλλά επειδή μιλάμε για αστυνομική σειρά, καταλαβαίνουμε όλοι πως γίνονται πραγματάκια. Κι όπου «πραγματάκια», εννοούμε φόνους, οι οποίοι με τη σειρά τους οδηγούν σε συγκρούσεις χαρακτήρων, σκοτεινά μυστικά, προδοσίες, ψέματα και παρελθόν γεμάτο σκιές. 

Ο ίδιος ο Πέρεζ, είναι ένας άνθρωπος εξαιρετικά ικανός στη δουλειά του και βαθιά τραυματισμένος στην προσωπική του ζωή. Η γυναίκα του, την οποία λάτρευε έχει πεθάνει, αλλά μεγαλώνει το παιδί της κυριολεκτικά σαν δικό του – εκείνη τον λέει «μπαμπά», παρά το γεγονός ότι ο βιολογικός της πατέρας επίσης υπάρχει στο νησί και τη ζωή της, με ένα πολύ ιδιαίτερο και πολιτισμένο τρόπο. Ο Ντάγκλας Χένσαλ, που υποδύεται τον Τζίμι Πέρεζ, είναι ένας πραγματικά θαυμάσιος ηθοποιός που δεν παριστάνει ούτε τον «νταή», ούτε τον «μάτσο»: είναι ακέραιος και ηθικός, νοιάζεται για τους συνεργάτες του, εργάζεται ακατάπαυστα για να εξιχνιάσει μια υπόθεση, σέβεται τον πόνο των συγγενών των θυμάτων, νοιώθει την αδικία στο πετσί του και κάθε υπόθεση γίνεται για τον ίδιο σχεδόν προσωπική. Ποιο είναι το κόστος για όλα αυτά; Η μοναξιά… Ο Τζίμι είναι ένας πραγματικά «καλός άνθρωπος», ένας εξαιρετικός πατέρας και ένας πολύ συγκροτημένος αστυνομικός, ο οποίος όμως τελικά δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει το θάνατο της γυναίκας του και να προχωρήσει παρακάτω. Μοιάζει σαν να παντρεύτηκε τη δουλειά του και να μην αφήσει χώρο και χρόνο για τίποτε άλλο – πέρα από την κόρη του. 

 

Το «Shetland» έχει υπέροχα, μουντά, σκωτσέζικα πλάνα από τη θάλασσα και την εξοχή. Έχει αυτή τη βαριά προφορά που ακούγεται σχεδόν σαν μελωδία στ’ αυτιά – καμία σχέση με τα αγγλικά που έχουμε συνηθίσει. Έχει ανθρώπους -αστυνομικούς και μη-  με πάθη και αδυναμίες, έχει τα στοιχεία της κλειστής, τοπικής κοινωνίας που σοκάρεται και ταράζεται όταν συμβαίνει κάτι που την βγάζει από τις συνήθειές της, έχει «φάτσες» που πάντα δίνουν το κάτι παραπάνω. Οι πέντε σεζόν που έχουν προβληθεί ήδη (η έκτη παίζεται αυτές τις μέρες και θα δούμε σίγουρα και έβδομη) κυλάνε σαν νεράκι – η πρώτη άλλωστε έχει μόνο δυο επεισόδια που ολοκληρώνουν μια ιστορία, η δεύτερη έχει 6 επεισόδια που αντιστοιχούν σε τρεις διαφορετικές υποθέσεις, ενώ οι επόμενες περιλαμβάνουν 6 επεισόδια η κάθε μια, μέσα στα οποία ξεδιπλώνεται από μια υπόθεση. 

 

 

 

Θα το αγαπήσεις, διότι θα σε ηρεμήσει. Δεν θα ποντάρει στις σκηνές δράσης για να σε κρατήσει κοντά του, αλλά στο σενάριο και τις ερμηνείες. Δεν θα καταφύγει στην ακραία υπερβολή, σε πράγματα που λες «αυτά δεν γίνονται», αλλά σε καθημερινά πράγματα και καταστάσεις που θα μπορούσαν να συμβαίνουν γύρω μας. Δεν θα συναντήσεις χαρακτήρες «εξωγήινους» αλλά ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Και για όλους αυτούς τους λόγους είναι μια αστυνομική σειρά όχι απλά αξιόλογη, αλλά μια σειρά που θα «κολλήσεις», που θα θέλεις να δεις «ακόμα ένα επεισόδιο» ώστε να φτάσεις επιτέλους στο τέλος της ιστορίας και την εξιχνίαση του εγκλήματος.