Ήταν ίσως από τις λίγες φορές που μία σειρά έκανε πραγματικά πάταγο. Ό,τι και αν διαβάσαμε πριν την δούμε, όσους διθυράμβους και αν της αφιέρωσαν για την υπόθεση, την ωμή βία, την υποκριτική και την φωτογραφία, όλοι μας πέσαμε μέσα. Το Squid Game είναι ξεκάθαρα μία από τις πιο πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές και δείχνουν για ακόμη μια φορά πόσο μπροστά είναι η κορεάτικη νοοτροπία στον κινηματογράφο – και όσα θίγει βέβαια.
Όμως ακριβώς πριν 21 χρόνια, μία άλλη ταινία θα αποτελούσε σαφή επιρροή για το σενάριο και τον ίδιο τον Hwang Dong-hyuk, που έβλεπε να ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του Takami Koushoun και παρουσίαζε ένα πολύ ζοφερό μέλλον για την Ιαπωνία που, ειδικά αν ήσουν στο Λύκειο, δεν γινόταν να μην κάνεις συγκρίσεις και να μην σκεφτόσουν το πως θα ήταν να ξημέρωνε μία μέρα σαν και αυτή της ταινίας στο δικό σου λύκειο.
Διάβασε επίσης: Γιατί το Squid Game έγινε η πιο διάσημη σειρά του Netflix
Το δικτατορικό setting
Χωρίς να ξεκαθαρίζει το πολιτικό κλίμα της εποχής, τόσο το βιβλίο όσο και η ταινία, παρουσιάζουν τους Millennials της Ιαπωνίας σε μία κατάσταση να εγκαταλείπουν το σχολείο, να φέρονται με ασέβεια, να αντιδρούν στους νόμους και στην τάξη. Την ίδια στιγμή οι γονείς τους βιώνουν τρομαχτικά ποσοστά ανεργίας που έχει επιπτώσεις στην συμπεριφορά των ίδιων απέναντι στα παιδιά τους, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα τεράστιο κοινωνικό αδιέξοδο. Με βάση τα παραπάνω, η κυβέρνηση της Ιαπωνίας -που αφήνεται να εννοηθεί πως λειτουργεί με απολυταρχικό τρόπο- αποφασίζει να ψηφίσει τον νόμο BR που επίσημα ονομάζεται Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση Νέων – και όχι χιλιετίας όπως αποδίδεται. Κεντρικός ήρωας είναι ο Nanahara Shuya και, φυσικά, όλοι οι συμμαθητές της τάξης του, που πρόκειται να παίξουν το δικό τους Squid Game. Σε πολύ πιο επικίνδυνη μορφή.
Αγώνας μέχρι θανάτου
Με αφορμή μία σχολική εκδρομή, οι μαθητές της τάξης κοιμίζονται με αέριο μέσα στο λεωφορείο και ξυπνούν στην στρατιωτική βάση ενός νησιού συναντώντας τον καθηγητή τους. Τους ενημερώνει ότι μέσα σε τρεις μέρες πρέπει να έχουν σκοτώσει ο ένας τον άλλο με έναν μόνο να παραμένει ζωντανός. Έχουν στο λαιμό τους ένα κολάρο το οποίο θα ανατιναχτεί αυτόματα σε περίπτωση που προσπαθήσουν να το βγάλουν, να διαφύγουν ή έχουν μείνει ζωντανοί μέχρι το τέλος της τρίτης ημέρας. Στον καθένα μάλιστα δίνεται και ένας σάκος που περιέχει εφόδια οποιουδήποτε είδους, από αυτόματα και τόξα, μέχρι κατσαρολικά, κυάλια, μπουκάλια νερού ή ακόμη και...αστεράκια των νίντζα. Δεν θα σου κάνουμε spoiler σε περίπτωση που δεν την έχεις δει, αλλά θα σου πούμε πως στην εν λόγω ταινία το έπαθλο δεν είναι δισεκατομμύρια γουάν αλλά η ίδια σου η ζωή.
Το κληροδότημα της ταινίας
Δεν είναι τυχαίο που ο Quentin Tarantino την αναφέρει ως την καλύτερη ασιατική ταινία που έχει δει, ενώ θεωρείται μία από τις πιο επιτυχημένες εμπορικά παραγωγές που έχει κάνει ο Ιαπωνικός κινηματογράφος. Το Battle Royale δεν είναι από τις ταινίες που θίγουν τόσο το κοινωνικό θέμα όπως το κάνει το Squid Game, αλλά η μεταμόρφωση των συμμαθητών που -με ελάχιστες εξαιρέσεις- δεν βλέπουν την ώρα να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο, ήταν ένα φαινόμενο που προβλημάτισε το κοινό της εποχής και έφερε την ταινία πολύ κοντά στο να μην προβληθεί καθόλου στις αίθουσες. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος του Squid Game, Hwang Dong-hyuk, είναι άλλωστε μεγάλος φαν του Takeshi Kitano που πρωταγωνιστούσε στην ταινία και είχε πάντα στο μυαλό του τον χαρακτήρα του Lee-Byung-hun που υποδυόταν τον Εκπρόσωπο.
Το Battle Royale αξίζει την προσοχή σου. Μήπως να του δώσεις μία ευκαιρία;
