Τις καλημέρες μου. Θα περάσω με τη μία στο ψητό. Αν ήμουν κοντά σας σήμερα, θα ήμουν 96 χρονών. Που για να λέμε την αλήθεια, ένας άνθρωπος σαν εμένα που έχει έρθει τόσες πολλές φορές σε επαφή με το υπερπέραν, τον Άλλο Κόσμο, το Otherside ή όπως θέλετε να το πείτε, δεν πεθαίνει ποτέ πραγματικά.
Με αφορμή λοιπόν αυτά τα 96α γενέθλια μου, εγώ ο τρισμέγιστος Κρίστοφερ Λι, θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.
Ξέρετε ποιος είμαι ρε;
Σκεφτόμουν πώς να το θέσω κομψά, αλλά τελικά διαπίστωσα πως δεν υπάρχει τρόπος και χώρος για ευγένειες. Θα είμαι λοιπόν ωμός σαν κρέας από φρεσκοσφαγμένο άνθρωπο για τον Δράκουλα. Κάθε χρόνο στα επετειακά μου, ΜΟΥ ΤΑ ΠΡΗΖΕΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΙΤΛΟ. «Ο Σάρουμαν θα γινόταν σήμερα τόσο χρονών». «Ο Κρίστοφερ Σάρουμαν Λι μας λείπει». «Ο Σάρουμαν ήταν ο καλύτερος κακός που έπαιξε ο ηθοποιός». «ΜΟΝΟ ΣΑΡΟΥΜΑΝ». ΤΙ ΛΕΤΕ ΡΕ ΑΣΧΕΤΟΙ; Έμπλεξα επί ολόκληρα έτη με μούμιες, δράκουλες, δαίμονες και άλλα στοιχειά από το υπερπέραν, για να με χαρακτηρίσετε από ένα ρολάκι των 00s;
Φόβος και τρόμος σας λέω
Δημοσιοκάφροι βλάχουρες. Γιατί δεν τα λέτε όλα ρε; Το ξέρετε ότι χωρίς εμένα δεν θα υπήρχαν τα thrillers με τη μορφή που τα γνωρίζετε σήμερα; Το 1950 δεν ήμασταν αυθεντίες στα ειδικά εφέ. Τα βλέπαμε και εμείς οι ίδιοι γελούσαμε. Ήταν ο ηθοποιός που έδινε αξία στη σκηνή. Η υποκριτική του. Το ύφος του. Με έδειχναν οι μανάδες και λέγανε στα παιδιά τους ότι θα τα φάω για κολατσιό αν δεν έπιναν το γάλα τους. Έσκαγα στα περίπτερα το βράδυ να πάρω τσιγάρα και οι καταστηματάρχες έπεφταν στα γόνατα από καρδιακό. Έμπαινα σε εκκλησίες και πέφτανε οι καμπανες. Αυτό θα πει σεβασμός. Αλλά τα βρήκατε και τα γράφετε τώρα που έφυγα. Αν μου τα λέγατε από κοντά θα σας πατούσα τέτοιο σατανικό γέλιο, που θα χεζόσασταν πάνω σας για 1 μήνα. Κότες. Ε κότες.
Ήρωας όχι αστεία!
Δεν λέτε ΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΑ για την ζωή μου. Ήμουν στην πολεμική αεροπορία εγώ ρε. Και όχι μπατζής σαν τα κωλοβύσματα τα παιδιά σας. Ιπτάμενος με κοχόνες. Έριξα τους Μουσολινάτους Ιταλούς στη θάλασσα. Αμ τα άλλα; Έχω ηχογραφήσει όπερες ως βαρύτονος με τις μισές μέταλ μπάντες να μου έχουν αφιερώσει τουλάχιστον ένα τραγούδι και να με καθιστούν έμπνευσή τους. Μιλούσα 7 γλώσσες. ΕΠΤΑ. Εσείς γατάκια δεν ξέρετε καλά-καλά να μιλήσετε Αγγλικά. Με χρίσανε ιππότη. Πρώτο Ιππότη. Όχι αυτή την αηδία που κοκορεύεται ο βλαχομπαρόκ τύπος ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Για να μην μιλήσω για την παρακαταθήκη που άφησα. Ο Σκορτσέζε λατρεύει μέχρι σήμερα τα ιταλικά b-movies που έκανα. Και δεν μετάνιωσα ποτέ που τα έκανα γιατί ξεκίνησα μία σκηνή που ούτε καν δεν υπήρχε. Χωρίς εμένα, δεν θα είχε εμπνευστεί τίποτα ο Τιμ Μπάρτον. Βασικά δεν θα είχε ξεκινήσει καν τις ταινίες του. Είχα τον Ίαν Φλέμινγκ κολλητό, μου πρότεινε να παίξω στο πρώτο Τζέιμς Μποντ τον Δρ. Νο ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΓΡΑΨΑ για την «Κατάρα του Φου Μαντσού». Αυτός ήταν ο Κρίστοφερ. Μοίραζε άκυρα.
Κουράστηκα ο νεκρός!
Και έχω τώρα εσάς, ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ, να μου λέτε για τον Σάρουμαν; Ναι εντάξει, ωραία τα είπα στην τριλογία, γιατί ήμουν και μορφή μέγιστη, αλλά λίγο σεβασμός δεν βλάπτει. Όταν έχω υπάρξει η απόλυτη ενσάρκωση του κακού και έχω επηρεάσει το σύγχρονο σινεμά, πώς να μην τα παίρνω στο κρανίο; Μου λένε εδώ οι συνάδελφοι, ο Μπέλα Λουγκόσι, ο Βίνσεντ Πράις «Ηρέμησε Κρις, παιδιά είναι δεν ξέρουν». Τι παιδιά ρε, εγώ τα παιδιά είτε τα έτρωγα είτε τα θυσίαζα.
Επειδή όμως πράγματι κάποιοι από εσάς είστε πολύ μικροί για να γνωρίζετε, αποφάσισα να βάλω τα πραγματάκια στη θέση τους. Και εδώ βοήθησαν τα παιδιά του Ratpack – να ‘ναι καλά που με θυμούνται που και που.
Να προσέχετε πριν κοιμηθείτε το βράδυ...
