Η Julia Ducournau είναι γνωστή από την πρώτη της ταινία, το Raw, ένα καταπληκτικό ντεμπούτο που μας άφησε όλους με ανοιχτά στόματα και υποσχέσεις που τώρα περιμένουμε να γίνουν αλήθεια. Η ίδια όμως τα κατάφερε μάλλον και δεν μας απογοήτευσε με την δεύτερη, πολλά υποσχόμενη, ταινία της, το Titane. Δεν ξέρουμε βέβαια αν είναι το καλό τρέιλερ ή το τρελό hype που έχει χτιστεί γύρω από το όνομα της, σίγουρα όμως τα δείγματα είναι πολύ καλά.
To Titane ακολουθεί την ιστορία ενός νεαρού άντρα που συλλαμβάνεται με το πρόσωπό του γεμάτο μώλωπες από τους τελωνειακούς στο αεροδρόμιο. Είναι η κλασική μορφή sci fi δυστοπίας που μπορείς να βρεις σε πολλά βιβλία και ταινίες του είδους. Καλή αρχή δεν λεμε. Το πάει πολύ καλά.
Στην ανάκριση ισχυρίζεται ότι το όνομά του είναι Αντριέν Λεγκράν, ένα αγόρι που εξαφανίστηκε από το σπίτι του πριν από χρόνια. Εδώ αρχίζει το σενάριο να περιπλέκεται και όλα παίρνουν μία εφιαλτική μορφή η οποία φυσικά μας συναρπάζει και θέλουμε να δούμε τι θα γίνει πιο κάτω.
Για τον πατέρα του, Βενσάν, ένας μακρύς εφιάλτης φτάνει στο τέλος του και παίρνει τον νεαρό σπίτι του, καλωσορίζοντας πίσω τον χαμένο του γιο. Κι εδώ κάπου αρχίζει το γλέντι του τρόμου μιας και άνθρωποι αρχίζουν να πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλο κι αυτό τώρα μας σηκώνει την τρίχα αλλά την ίδια στιγμή μας κάνει να μην το κουνάμε από την οθόνη.
Ταυτόχρονα με την άφιξη του Αντριέν, μια σειρά από φριχτούς φόνους συγκλονίζει την περιοχή και το ερώτημα αν τα δύο γεγονότα συνδέονται αιωρείται απειλητικό. Το ύφος της ταινίας θυμίζει πολύ το Body horror του κλασικού Crash του Cronenberg, αυτό φυσικά μας αρέσει πολύ.
Και κάπως έτσι ξεκινά μια ιστορία που περιγράφεται από τους δημιουργούς της ως μια ξεχωριστή και σοκαριστική εξερεύνηση της οικογένειας της πίστης και της σάρκας, που θα αφήσει τους θεατές του συντετριμμένους. Θα μας αφήσει όντως ή απλά θέλουν να χτίσουν ένα ακόμη βουνό γεμάτο hype και καμία ουσία; Δεν είμαστε σίγουροι, θα το διαπιστώσουμε όμως πολύ σύντομα μόλις η ταινία πιάσει λιμάνι, δηλαδή μόλις μπει στους κινηματογράφους. ΓΦυσικά το βραβείο του Χρυσού Φοίνικα στις Κάννες, είναι κάτι παραπάνω από καλός οιωνός.
