Το αίσιο τέλος της μεγάλης ελληνικής κλοπής έργου τέχνης μας άφησε μια μια γλυκόπικρη επίγευση. Το ευτυχές σκέλος δεν είναι άλλο από την επιστροφή του πίνακα που αφιέρωσε ο Pablo Picasso στον ελληνικό λαό και την αποκατάστασή του στη θέση που του αξίζει στην ανανεωμένη Εθνική Πινακοθήκη. Το δυστυχές είναι ότι η ιστορία με τις ρεματιές και τον ελαιοχρωματιστή, διέψευσε τις προσδοκίες μας για μια εντυπωσιακή ληστεία που θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για κάποιον χολιγουντιανό σεναριογράφο, τώρα που η Ελλάδα έχει γίνει πόλος έλξης διεθνών παραγωγών.
Σαν να μην έφτανε το γεγονός ότι αντί για κάποιον Thomas Crown είχαμε έναν ελαιοχρωματιστή, είχαμε και την τουλάχιστον εντυπωσιακή παρουσίαση πίνακα στη ΓΑΔΑ. Στους ρέκτες θύμισε περισσότερο την επική σκηνή με το φορείο στο ΑΕΛ-Εργοτέλης, παρά την περήφανη παρουσίαση του κλοπιμαίου στον ελληνικό λαό.
Για να διασκεδάσουμε τη λύπη μας από την έκβαση της υπόθεσης, ετοιμάσαμε μια λίστα με ευχάριστες ταινίες με βασική υπόθεση την κλοπή έργου τέχνης. Παρά την απογοήτευσή μας, σε καμία περίπτωση δεν θα θέλαμε να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση για υποψήφιος κλέφτες έργων τέχνης και ο σκοπός της παρουσίασης είναι αμιγώς ψυχαγωγικός. Αν δεν μπορείτε να αποκτήσετε το αγαπημένο σας έργο τέχνης μπορείτε να προμηθευτείτε μια καλής ποιότητας αφίσα από το πωλητήριο του μουσείου ή της πινακοθήκης που το φιλοξενεί, δεν είμαστε για δράματα τώρα.
Topkapi, 1964
Η ταινία του Jules Dassin είναι ίσως η πιο «ελληνική» ταινία του είδους που θα μπορούσαμε να έχουμε. Το γεγονός ότι διαδραματίζεται στην Κωνσταντινούπολη μας κάνει να νιώθουμε κάτι παραπάνω από οικεία. Το μπρίο και το φλογερό ταμπεραμέντο της Μελίνας Μερκούρη ταιριάζει γάντι στη μοιραία γυναίκα που θα αποκτήσει αυτό που θέλει με οποιοδήποτε κόστος. Κόστος που φυσικά είναι πρόθυμοι να αναλάβουν άντρες που θα πέσουν θύμα της γοητείας της όπως ο Peter Ustinov. Η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι ντύνει ιδανικά την ταινία, σαν τους πολύτιμους λίθους του μαχαιριού που έχει βάλει στο μάτι της η Μελίνα.
Entrapment, 1999
Ο φόβος για τον ιό Υ2Κ που θα μας έριχνε πίσω στην εποχή των σπηλαίων μας φαίνεται τόσο αστείος που κάνει αυτή την εποχή να μοιάζει πιο μακρινή κι από τα 80s. Στη μακρινή εκείνη εποχή στήθηκε μια από τις πιο ευφάνταστες ληστείες έργου τέχνης. Το πραγματικό όμως επίτευγμα αυτής της ταινίας είναι το εναλλακτικό σέξι που εκλύεται από το απροσδόκητο δίδυμο των Catherine Zeta-Jones και Sean Connery. Από τη μία το αδιαμφισβήτητο sex symbol της εποχής και από την άλλη ο μοναδικός άντρας που κατάφερε να θεωρείται ποθητός στη δύση της ζωής του.
The Thomas Crown Affair, 1999
Για να εξομολογηθούμε την αμαρτία μας, είμαστε περισσότερο με το αυθεντικό φιλμ με τον Steve McQueen, όμως το remake με τον Pierce Brosnan εχει το αρτιστικό θέμα που τη βάζει στη λίστα. Αξιοποιώντας την εμπειρία του ως James Bond, είναι ένας αφόρητα cool, ξεπερνώντας τα όρια του σνομπισμού συχνά-πυκνά, χομπίστας ληστής. Είναι αρκετά πλούσιος για να αγοράσει όποιο έργο τέχνης επιθυμεί, όμως αυτό που πραγματικά επιθυμεί είναι μία ακόμα δόση αδρεναλίνης. Το έξυπνο εύρημα με την αξιοποίηση της Faye Dunaway ως συνδετικό κρίκο μεταξύ των δύο ταινιών μας αποσπά για λίγο την προσοχή από το πόσο εντυπωσιακά όμορφη είναι η Rene Russo.
The Score, 2001
H ταινία του Frank Oz τσεκάρει όλα τα σωστά κουτάκια προσφέροντας ένα από τα πιο υποτιμημένα φιλμ. Θα μπορούσε να γίνει ειδική μνεία στο The Score μόνο και μόνο επειδή ήταν η τελευταία ταινία του Marlon Brando, όμως έχει κι άλλα σπουδαία να προσφέρει. Το παιχνίδι της προδοσίας και της εξαπάτησης μεταξύ των Edward Norton και Robert De Niro με φόντο ένα γαλλικό σκήπτρο αμύθητης αξίας προσφέρει αλλεπάλληλα κύματα καταιγιστικής δράσης. Και μην ξεχνάμε πως αυτή ήταν η μοναδική στιγμή που συναντήθηκαν σε γυρίσματα οι Brando και De Niro.
The Maiden Heist, 2009
Morgan Freeman, Christopher Walken και William H. Macy φτιάχνουν την πιο σπουδαία δουλειά «από τα μέσα». O Walken είναι ένας πραγματικά φιλότεχνος υπάλληλος μουσείου που δεν θα σκεφτόταν ποτέ να κλέψει τον αγαπημένο του πίνακα, αν αυτός δεν γινόταν αντικείμενο μουσειακής δοσοληψίας με τελικό προορισμό την Κοπεγχάγη. Οι τρεις γηραλαίοι σωματοφύλακες αναλαμβάνουν να κρατήσουν για πάντα τη Lonely Maiden στην Αμερική μέσα από ένα κωμικό και συγκινητικό κοκτέιλ συναισθημάτων με μαθήματα γύρω από την απώλεια και τη διαχείρισή της.
Trance, 2013
Το πραγματικό έργο τέχνης σε αυτό το φιλμ του Danny Boyle είναι η Rosario Dawson που πλαισιώνεται από τους James McAvoy και Vincent Cassel σε μια παλιάς κοπής κοκορομαχία. Ο Boyle καταφέρνει να κρατάει την τριάδα σε μια ισορροπία τρόμου μέχρι την τελευταία σκηνή, μια ισορροπία που κρατάει και ο ίδιος αριστοτεχνικά για το ύφος και το είδος του φιλμ αφού κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι μόνο ψυχολογικό θρίλερ ή ταινία δράσης με γκάνγκστερς ή ταινία με θέμα τη ληστεία.
Grand Budapest Hotel, 2014
Οι ταινίες του Wes Anderson έχουν τη φήμη του πίνακα ζωγραφικής σε φιλμ, όμως μόνο το Grand Budapest Hotel μπορεί να φέρει αυτοδικαίως αυτόν τον τίτλο μέσα στο τριπαριστό σύμπαν του ξενοδοχείου με μαριονετίστα τον Ralph Fiennes. Παρότι δεν είναι μια κλασική ταινία με κλοπή έργου τέχνης, άλλωστε τίποτα δεν είναι κλασικό σε μια ταινία του Wes Anderson, ο πίνακας με το «Αγόρι και το Μήλο» είναι καθοριστικής σημασίας εργαλείο μέσα από το οποίο η ταινία ψηλαφεί ζητήματα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους όπως τον φασισμό, τη φιλία και τη νοσταλγία, τα οποία μόνο άσχετα μεταξύ τους δεν είναι τελικά.
Bean, 1997
Στην αρχή μάλλον είπαμε ψέματα για την ελληνική εσάνς του Topkapi, γιατί όπως αποδείχθηκε μόνο ο Mr. Bean κατάφερε να μπει στην ψυχοσύνθεση μια ελληνικής κλοπής πίνακα. Κανείς δεν θέλει και δεν μπορεί να φανταστεί από τι μπορεί να έχει περάσει ο πίνακας του Picasso και όλοι υποπτευόμαστε ότι το ευτράπελο με την παρουσίασή του ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η απόλυτη ταινία καταστροφής με τον Rowan Atkinson εκτός από πηγαίο γέλιο παραδίδει και χρήσιμα μαθήματα συντήρησης έργων τέχνης και αποκατάστασης σε περίπτωση φάει κι άλλο ξύλο ο πίνακας του Picasso μέχρι να εκτεθεί τελικά στην Εθνική Πινακοθήκη.
