Πολλά χρόνια πριν, όταν ο κινηματογράφος δεν διέθεται τα εφέ του σήμερα, όπου το μοντάζ δεν σου έδινε λύσεις για να δημιουργήσεις μια ατμόσφαιρα διαφορετική από το φυσιολογικό, οι σκηνοθέτες έβρισκαν ιδιαίτερες λύσεις για να τα καταφέρουν, ενώ οι ηθοποιοί εκτός από την υποκριτική τους ικανότητα έπρεπε να κάνουν και οι ίδιοι «τανζανιές».
Άλλες φορές πετύχαινε το κόλπο, άλλες πάλι όχι. Υπάρχει κανείς που δεν θυμάται την χαρακτηριστική εκτέλεση στο τέλος του «Godfather Part I» και δεν θυμάται το αίμα που πετάγεται μέσα από το μάτι του Μο Green;
Με τα χρόνια η τέχνη του Gunfight έγινε τεράστια μόδα και ειδικά στις ταινίες των 90’s απεδείχθη τεχνική-κλειδί για την πορεία των συγκεκριμένων φιλμ. Πυροβολισμοί παντού, ξυλίκι και αίμα να ρέει περισσότερο και από τις ατάκες των ηθοποιών και το κυριότερο, εκρήξεις και ήχοι που τους «νιώθεις» να στολίζουν την κάθε σκηνή, έπειτα από ένα πυροβολισμό ή κάποιο ξυλίκι.
Ξεχνιέται τέτοιο πιστολίδι στο «Heat» (όπου by the way οι πυροβολισμοί ήταν πραγματικοί);
Ή στο «The Rock» όταν ο Michael Biehn αποφασίζει να κάνει έξοδο Μεσολογγίου στα μπάνια του Alcatraz και δεν γλιτώνει κανείς από τη «σφαγή»:
Το Gunfight, λοιπόν δεν είναι κάτι απλό όσον αφορά τη σκηνοθεσία αλλά είναι ολόκληρη επιστήμη. Εξετάζει την κατεύθυνση, την επιμέλεια, την κινηματογραφία, τη χορογραφία, στοιχεία τα οποία είναι απαραίτητα όχι μόνο για να δημιουργηθεί ένα δυναμικό σύνολο δράσης, αλλά και για μια σημαντική σκηνή της ταινίας.
Πώς νομίζεις ότι έγινε η διάσημη σκηνή στο «Scarface»; Στο «The Raid» ή στο «Django Unchained»; Το παρακάτω βίντεο από το Rossatron, δίνει μια καλή οπτική για τη μία τεχνική για το πιστολίδι, που οι κινηματογραφιστές αποκαλούν «chaos»:
