Οι μπεκρήδες αυτού του κόσμου θα συμφωνήσουν υποθέτω: δεν υπάρχει τίποτα το δοξαστικό ή το χαριτωμένο στο να είσαι αλκοόλας. Σίγουρα ο κινηματογράφος έχει βάλει το χεράκι του το εικονικό έτσι ώστε να μας μπερδέψει λίγο κα να νομίζουμε πως είναι πολύ κουλ και μοιραίο να πίνουμε και να σερνόμαστε από πάτωμα σε πάτωμα αλλά αυτό κάπώς αλλάζει όταν πρόκειται για την πραγματική ζωή.
Κι όμως κάποτε ο Hunter S. Thomson παραλίγο να γίνει σερίφης
Η ταινία του Vinterberg καλά το πήγαινε μέχρι τη μέση, δεν λέω, αλλά από τη μέση και κάτω το έκανε λίγο υπερβολικά γυαλισμένο.
Σίγουρα δείχνει με την κάμερα του πως δεν είναι ακριβώς κουλ το να πίνεις σαν δαίμονας για να αντιμετωπίσεις της δυσκολίες στη δουλειά σου αλλά από την άλλη για να το πουλήσει έπρεπε να δείξει και λίγο hype.
Possessor: Η κοινωνία της μίμησης σε όλο το τρομακτικό της μεγαλείο
Ο διανοούμενος δάσκαλος με την ωραία χαίτη που αντιμετωπίζει δυσκολίες στη ζωή του, τον απατάει η γυναίκα του και στο σχολείο τον κράζουν (σιγά το κράξιμο που έφαγε, μία παρατήρηση του κάνανε κι αυτός έπαθε ανεπανάληπτο σοκ, έλα και σε κανένα ελληνικό σχολείο να δεις πως ήταν οι δικοί μας δάσκαλοι - ειλικρινώς άσχημοι δημόσιοι υπάλληλοι - που παίζανε όλοι μέρα πρέφα στα διαλείμματα και πίνανε επαγγελματικά για τριάντα χρόνια σερί χωρίς δράματα και υπερβολές, καταστρέφοντας σιωπηλά κι ολοκληρωμένα γενιές και γενιές μαθητών - με λίγα λόγια σίγουρα δεν πίνανε για να γίνουν καλύτεροι ). Τέλος πάντων, δεν είναι πως θέλω να βρω τρύπες στο σενάριο διότι υπάρχουν αρκετές, μιας και οι χαρακτήρες είναι φαινομενικά δουλεμένοι αλλά όχι τόσο όσο να με πείσουν για τις καλές τους προθέσεις.
Σίγουρα η ταινία απομυθοποιεί και δεν μυθοποιεί σε ένα πρώτο βαθμό. Αν την δεις όμως λίγο πιο προσεκτικά θα διακρίνεις προθέσεις μύθου μέσα της. Για παράδειγμα ο πρωταγωνιστής Mads Mikkelsen παίζει άριστα αλλά η κάμερα αναδεικνύει, από τη μέση και κάτω, μία πλευρά του που εξ αρχής θα έπρεπε να είναι πεθαμένη αν θα θέλαμε να γίνει πιστευτός.
Το Another Round απομυθοποιεί τους μεθύστακες, δεν διαφωνώ, δεν το κάνει όμως με απόλυτη ειλικρίνεια διότι σου αφήνει την αίσθηση της νίκης στο τέλος, μίας νίκης που είναι πλασματική.
Η άποψη μου είναι πως μέχρι τη μέση η ταινία το πάει άριστα. Από εκεί και μετά όμως μάλλον ο Vinterberg μυρίστηκε κάποια υποψηφιότητα για Όσκαρ και το έκανε λιγάκι πιο εμπορικό μπας και πουλήσει και καμιά κόπια στην Αμερική.
Δείτε το αν και με προσοχή. Θα πρέπει να είμαστε λιγάκι πιο αυστηροί όσο αφορά κάποια κινηματογραφικά κλισέ. Θα το ήθελα πιο δυνατό στο τέλος. Δεν μου έφτασε εκείνο το μπαλέτο, τι να κάνουμε;
Δες το παρακάτω άλμπουμ για να δεις στιγμές από την ταινία Another Round:
