Δεν είναι κάτι ασυνήθιστο η υποκρυπτόμενη μίμηση στην πληθώρα των αστικών κέντρων που ζούμε οι περισσότεροι. Το να μιμείται κανείς είναι κάτι σχεδόν φυσικό, μία ταμιευτική κίνηση περιωπής αν θέλεις να πας μπροστά, και πλέον στις meta μέρες μας μάλλον απαραίτητη αν κάποιος επιθυμεί να επιβιώσει σε μία φαινομενικά νομοταγής κοινωνία που όμως πίσω της κρύβει μία κανονική αιματηρή ζούγκλα.
Κάπου εδώ τελειώνει ο σύγχρονος πολιτισμός με τις λυκοφιλίες του κι αρχίζει η πρώτη ταινία που μ’ έκανε να αισθανθώ κάτι μετά από αρκετό καιρό μέσα απ’ όλο αυτό τον ακίνδυνο και καλογυαλισμένο συρφετό-πλαστικοποιημένης μαστίχας του Netflix.
Όχι, το Possessor δεν το έχει ακόμη αγοράσει το Netflix. Οπότε...ο θεός μαζί σας.
Γιατί το Uncut Gems είναι η επιτομή του post-capitalism
Ο μέγας αυτοκράτωρ David Cronenberg είναι γνωστός σ’ όλους τους οπαδούς του horror genre και δεν υπάρχει περίπτωση να μην σου λέει κάτι το όνομα του - όλο και κάπου θα έχει πάρει το μάτι σου κάποιο ανατριχιαστικό sequence του. Έχει στοιχειοθετήσει Βίβλους της οθόνης σαν: Μύγα, Βιντεοδρόμιο, Crash, Γυμνό Γεύμα και πολλές άλλες που σχεδόν όλες έχουν μείνει κλασικές για την ευρηματικότητα τους μέσα στον επιστημονικό τρόμο.
Ο γιος του μάλλον πως κατάφερε να τον ξεπεράσει τον γεροπατέρα του. Ο φρέσκος αλλά με σωστές βάσεις Brandon Cronenberg διενήργησε μία κανονικότατη εκατόμβη στον βωμό ενός σύγχρονου προβλήματος, ένα φιλοσοφικό αριστούργημα που μιλάει κατευθείαν στην ασχημονούσα καρδιά του θεατή και δεν τον αφήνει απ’ τις αρπάγες του ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Parasite: Πώς μία Κορεάτικη ταινία μας έκανε να σκεφτούμε ξανά
Το σενάριο σέρνεται σαν όφις ιοβόλος αναμεσίς ενός απροσδιόριστου παρόντος ή ίσως και μέλλοντος. Μία καινοφανής εταιρία δολοφονιών αναλαμβάνει γιγαντιαία συμβόλαια θανάτου αλλά όχι όπως το κάνουν συνήθως η μαφία ή οι γκάνγκστερς. Ο εκτελεστής είναι ξαπλωμένος σ’ ένα χειρουργικό τραπέζι και εισέρχεται – κυριολεκτικά - στο μυαλό της μοιραίας ανθρώπινης μαριονέτας που έχει επιλεγεί απ’ τον εκάστοτε πελάτη μέσω ενός εξαρτήματος που εμφυτεύεται στον εγκέφαλο του παρά τη θέληση του.
Και κάπου εδώ αρχίζει το χάος και τ’ αλλότρια άθλα σηκώνουν σκόνη που είναι βαμμένη πορφυρή. Η διδακτική του Cronenberg junior είναι αδάμαστη μα ταυτοχρόνως αδαμάντινη. Με σκλαβεμπορική γαλέρα την εικόνα κι αρχιβασανιστή την ωμή βία, τα ποτάμια αίματος και την παγωμένη ανατριχίλα που εκπέμπουν οι χαρακτήρες σε πετάνε με το ζόρι στην εικονική κονίστρα για να συνειδητοποιήσεις πως ολόκληρη η σύγχρονη κοινωνία βρίσκεται κάτω απ’ την επήρεια της καταστροφικής μίμησης μίας μετά-κατάστασης.
Μιας κατάστασης δηλαδή που αδυνατεί να προσδιορίσει τον εαυτό της διότι είναι ένα σύμφυρμα απόξενων δυνάμεων και στην ουσία ξένων επιρροών που δεν είναι ικανές να μπολιαστούν σε κάτι καινούριο κι έτσι υποπίπτουν σε μία καταστροφική επανάληψη εικόνων και κινήσεων.
Mε τις κινήσεις της κάμερας να ‘ναι αξιοπρόσεκτα ταπεινές κι ένα σχεδόν λακεδαιμονικό σενάριο που χτυπάει αμέσως νωτιαίο μυελό, ο Brandon Cronenberg καταφέρνει, μέσω της οθόνης πάντα, να μας κάνει μία αψεγάδιαστη 2ωρη διάλεξη για την ανθρώπινη μίμηση.
Τελικά ποιος μιμείται ποιον;
Έχουμε πραγματικό εαυτό ή μόνο οι πλαστές αναμνήσεις άλλων είναι εκείνες που μας καθοδηγούν στη ζωή;
Φυσικά το φινάλε σε κάνει να χάσεις κι αυγά και πασχάλια μιας και κάπου εκεί διαφαίνεται και το μεγαλείο του σεναρίου.
Η ατάκα με το σκουλήκι στο τέλος είναι όλο το ζουμί. Δεν λέω παραπάνω για να μην το χαλάσω.
Αναγκαστική προβολή νύχτα, μόνος σου σε δωμάτιο με μεγάλη οθόνη και πολύ καλά ηχεία. Α, και φυσικά προτιμήστε την έκδοση uncut αν είστε φαν του απεριόριστου αίματος. Οτιδήποτε λιγότερο θα θεωρηθεί ιεροσυλία. Επιτέλους μία ταινία που τα βάζει στα ίσια με τη λογοτεχνία.
Δες το παρακάτω άλμπουμ για να δεις μερικές σκηνές από το Possessor:
