To «Wonder Woman 1984» δεν έσωσε τη χρονιά

Το «Wonder Woman 1984», το περίμενα όπως περιμένει ο διψασμένος αγρός τη βροχούλα. Σε μια δύσκολη και περίεργη χρονιά, γεμάτη «μην» και «δεν», με τους κινηματογράφους να αντιμετωπίζονται σαν το Τσερνόμπιλ τις πρώτες μέρες μετά την έκρηξη του αντιδραστήρα (μακριά κι αλάργα), η ταινία που βασίζεται στις ιστορίες της DC, στο μυαλό μου τουλάχιστον, ήταν αυτή που θα μπορούσε κάπως να σώσει την παρτίδα. Να σώσει την (κινηματογραφική) χρονιά. Για μένα τουλάχιστον, δεν τα κατάφερε. 

 

 

Η Γκαλ Γκαντό είναι ομολογουμένως κούκλα. Ίσως πιο κούκλα από ποτέ στη συγκεκριμένη ταινία. «Αντζελοτζολίζει» αρκετά, θυμίζοντας την Αντζελίνα Τζολί στα νιάτα της και στα πολύ καλά της, σαν Λάρα Κροφτ, είναι εκφραστική, υπηρετεί την ηρωίδα που ενσαρκώνει με συνέπεια. Ο Κρις Πάιν είναι ο γνωστός άνευρος και «μελάτος» τύπος, που ψάχνεις να βρεις κάτι της προκοπής πάνω του πέρα από το χρώμα των ματιών του και δεν τα καταφέρνεις - αλλά τέλος πάντων κακό δεν κάνει στην ταινία, όπως δεν προσφέρει και τίποτα. Ο Πέντρο Πασκάλ, ήταν η ευχάριστη έκπληξη όταν είδα πως είναι στο καστ, διότι στο κάτω - κάτω είναι ο «Mandalorian» και ήταν εκ των πρωταγωνιστών στο εξαιρετικό «Νάρκος» - αλλά δεν δικαίωσε τις προσδοκίες μου επί της οθόνης: περισσότερο «μελό» απ' ό,τι θα ήθελα, υπερβολικό παίξιμο, φάνηκε σαν να μην κολλάει και πολύ στο «σύμπαν» της Wonder Woman. 

 

Η ταινία η ίδια; Καμία σχέση με την πρώτη, η οποία ομολογώ μου άρεσε πολύ, όπως μου άρεσε και η συμμετοχή της «Wonder Woman» στο «Justice League». Σεναριακά, βρήκα την ταινία κάπως «πρόχειρη», το σενάριο λίγο «στο πόδι», οι σκηνές μάχης και ξύλου μου φάνηκαν φτωχές σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες, ακόμα και την ατμόσφαιρα της εποχής, που τοποθετείται (προφανώς) στο 1984, δεν κατάφεραν να τη «μυρίσουν»: ίσως για έναν πιτσιρικά που γεννήθηκε στα 90's ή στα 00's να φάνηκε οκ, για εμάς όμως που μεγαλώσαμε τη δεκαετία του '80, δεν βρήκαμε όλα εκείνα που θα μας έκαναν να ταξιδέψουμε στο χρόνο και να θυμηθούμε τα νιάτα μας: ντυσίματα, μουσικές, κουρέματα, στάιλινγκ, λέξεις και φράσεις, δεν σε έβαζαν στη χρονομηχανή να σε ταξιδέψουν 36 χρόνια πίσω. 

 

 

 

 

Δεν ξέρω, μπορεί να με έχει «κακομάθει» η Μάρβελ και να κάνω - άθελά μου - άδικες συγκρίσεις. Ή μπορεί να με έχει επηρεάσει η κλεισούρα και η έλλειψη καλών ταινιών μέσα στη χρονιά. Ίσως να περίμενα περισσότερα, διότι ουσιαστικά ήταν το μόνο μπλοκμπάστερ (μαζί με το «Τένετ», με το οποίο επίσης δεν ενθουσιάστηκα και το βρήκα πολύ μπερδεμένο, παρότι λατρεύω το Νόλαν) που τόλμησαν να ξεμυτίσουν μέσα στη χρονιά της πανδημίας. Ίσως να μου φταίει ότι το είδα στη μικρή και όχι στη μεγάλη οθόνη, αφού αποφασίστηκε να γίνει διαθέσιμη η ταινία εκεί γύρω στα Χριστούγεννα σε συνδρομητική πλατφόρμα, μια που οι περισσότεροι κινηματογράφοι στον πλανήτη είναι κλειστοί. Μπορεί να μου φταίει κάτι από τα παραπάνω ή όλα μαζί. Αλλά ενώ η Γκαλ Γκαντό στάθηκε στο ύψος της «Wonder Woman», η «Wonder Woman» μάλλον δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. 

 

 

Αναμένεται η τρίτη και τελευταία ταινία της σειράς, σε μερικά χρόνια. Ελπίζω με καλύτερες συνθήκες για την ανθρωπότητα, με ανοιχτές αίθουσες κινηματογράφων, με τον εφιάλτη της πανδημίας να μοιάζει με κακό όνειρο. Ελπίζω επίσης και με μια καλύτερη, τρίτη και τελευταία ταινία, για να προσφέρει στην πανέμορφη και ταλαντούχα ηρωίδα το κινηματογραφικό τέλος που της αξίζει: καλύτερη σεναριακά, περισσότερο «δουλεμένη», με πιο πολύ «μεράκι» στο φτιάξιμό της, με καλύτερες σκηνές δράσης και καστ αντάξιο με την πρωταγωνίστρια και όχι υποδεέστερό της.