Τα μέσα της δεκαετίας του ‘70 ήταν μία περίοδος για την Αγγλία βγαλμένη από σενάριο δυστοπικής ταινίας. Στο ίδιο ακριβώς σημείο στο οποίο συνέβη η πρώτη βιομηχανική επανάσταση πριν από μερικούς αιώνες, ξεκίνησε και η αποβιομηχάνιση. Ο αγγλικός βορράς που κάποτε ήταν μία απέραντη χαλυβουργία ρήμαζε από την ανεργία και την φτώχεια. Έχει προηγηθεί η σύντομη επανάσταση του Μάη του ‘68 και ανά τον κόσμο εξεγέρσεις που ξέσπασαν αμέσως μετά σαν ντόμινο και η αμφισβήτηση κάθε κομφορμιστικής νόρμας και status quo. Σε αυτή τη ρευστή και ομιχλώδη χρονική περίοδο η Wilma McCann, άνεργη, διαζευγμένη και μητέρα τεσσάρων παιδιών αποφασίζει να ξεσκάσει πίνοντας μόνη μερικά ποτά σε ένα μπαρ.
Κατά την επιστροφή της στο σπίτι πέφτει θύμα μιας εξαιρετικά βίαιης επίθεσης από άγνωστο, ο οποίος αφού την έχει σπάσει το κρανίο και της έχει δώσει δεκάδες μαχαιριές, πετάει το άψυχο κορμί της σε ένα χαντάκι. Δυστυχώς για τη Wilma McCann αυτή δεν ήταν η μοναδική φορά που δολοφονήθηκε. Μέχρι τότε μία γυναίκα άνεργη που πίνει μόνη της ήταν σίγουρο πως εκδιδόταν. Αν η αλήθεια δεν συμφωνεί με τα συντηρητικά θεμέλια της κοινωνίας, τόσο το χειρότερο για την αλήθεια και αμέσως η τοπική αστυνομία εντελώς αυθαίρετα, ή εντελώς βολικά για την ίδια, βάφτισε εκδιδόμενη την Wilma McCann και τον δολοφόνο της μια σύγχρονη εκδοχή του Jack the Ripper. O Τζακ ο Αντεροβγάλτης, όπως έγινε γνωστός στην Ελλάδα μεσα από διηγήματα, σκότωνε εκδιδόμενες γυναίκες στη βικτωριανή Αγγλία στα τέλη του 19ου αιώνα και η αναβίωσή του ήταν ένα πολύ βολικό σενάριο για ένα σύστημα θεσμών που βαριόταν ή δεν ήθελε να καταλάβει τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που είχαν συντελεστεί τα τελευταία εκατό χρόνια.
Είναι ένα συχνά παρατηρούμενο φαινόμενο για το Ηνωμένο Βασίλειο να εμφανίζει σημάδια άρνησης της σύγχρονης πραγματικότητας και να αναμασά τις δάφνες ενός ένδοξου παρελθόντος που όμως έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Τις περισσότερες φορές η εμμονή είναι μάλλον αστεία ή φέρνει τουριστικά έσοδα πουλώντας british peculiarity ώς πολιτιστικό προϊόν. Δυστυχώς όμως σε αυτή την περίπτωση δεν υπήρχε τίποτα το αστείο, παρά μόνο νεκρές γυναίκες, πολλές νεκρές γυναίκες. Όσο η αστυνομία έψαχνε έναν βικτωριανό serial killer τα πτώματα αυξάνονταν, η οργή της κοινής γνώμης ξεχείλιζε και η υπομονή είχε προ πολλού χαθεί. Μόνο άρχισαν τα θύματα να είναι «ευυπόληπτες» γυναίκες αναγκάστηκε η αστυνομία να ασχοληθεί πιο σοβαρά, όμως και πάλι ήταν εξαιρετικά δύσκολο να το κάνει χωρίς να αντιληφθεί το σύγχρονο περιβάλλον που είχε διαμορφωθεί.
Στα 4 επεισόδια του ντοκιμαντέρ η δράση του Peter Sutcliffe είναι η αφορμή για να ειπωθούν όλα αυτά τα πράγματα. Οι μαρτυρίες των αστυνομικών που πήγαν κόντρα στο κατεστημένο έρχονται σε σύγκριση με τις δηλώσεις των προϊσταμένων τους από πρωτογενές υλικό που έχει μονταριστεί αριστοτεχνικά και οι μαρτυρίες γυναικών που επέζησαν μαζί με αυτές των συγγενών όσων χάθηκαν δίνουν το πλαίσιο της εποχής. Η σειρά με την οποία αναφέρονται τα 13 συνολικά θύματα του Sutcliffe είναι επίτηδες καταιγιστική και δημιουργεί πρόσκαιρη σύγχυση στον σχολαστικό θεατή που προσπαθεί να κρατήσει λογαριασμό ώστε να βιώσει και ο ίδιος τη σύγχυση που επικρατούσε τότε στην αγγλική κοινή γνώμη. Σκότωσε πρώτα τη Jacqueline Hill ή την Marguerite Walls, ήταν αυτά τα δύο τελευταία θύματά του ή όχι; Οι έρευνες της αστυνομίας ήταν σε τέτοιο σκοτεινό αδιέξοδο που μέχρι την τυχαία σύλληψη του Sutcliffe ήταν σαν να βρίσκονται ακόμα στην αρχή της έρευνας του πρώτου φόνου και οι δηλώσεις των προϊσταμένων της έρευνας ήταν σαν να βλέπει κανείς την ημέρα της μαρμότας.
Το μοναδικό μέτρο αστυνόμευσης, αυτό της προειδοποίησης στις γυναίκες να μην κυκλοφορούν μόνες τους το βράδυ, η οποία την έφτασε σε απαγόρευση κυκλοφορίας σε περιόδους έξαρσης της δράσης του Ripper, το μόνο που έκανε ήταν να τροφοδοτήσει με καύσιμο ένα γυναικείο κίνημα που πλέον δεν αναζητούσε ίσα δικαιώματα με τους άνδρες, αλλά ασφάλεια στους δρόμους. Η σύλληψη του Sutcliffe ξεγύμνωσε την ανικανότητα της αστυνομίας, αλλά και της κάλυψης της υπόθεσης από τα μέσα της εποχής. Δεν υπήρξε κανένας τερατώδης βικτωριανός αντεροβγάλτης εκδιδόμενων γυναικών. Ήταν ένας απλός εργαζόμενος της περιοχής που ζούσε μια συμβατική μικροαστική ζωή και μάλιστα είχε ελεγχθεί πολλάκις, αλλά μάλλον πλημμελώς, κατά τη διάρκεια των σαρωτικών ερευνών της περιοχής.
Η εξιχνίαση του εγκλήματος λειτούργησε σαν ξυπνητήρι για τους θεσμούς και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που ζούσε σε λήθαργο. Έγινε ένα μεγάλο βήμα για να μην μπαίνουν ζωές σε αξιολόγηση και για μια μεγάλη αναδιάρθρωση της αγγλικής αστυνομίας με επαγγελματικά και επιστημονικά κριτήρια. Όλως τυχαίως το ντοκιμαντέρ έκανε πρεμιέρα λίγες εβδομάδες μετά τον θάνατο του Sutcliffe ενώ εξέτιε την ποινή των 20 φορών ισόβια που του επιβλήθηκε. Η αιτία θανάτου του ήταν ο σύγχρονος Ripper, πέθανε από Covid-19...
