Υπάρχουν πάνω από ένα στοιχεία που κάνουν γοητευτικές μέχρι και σήμερα τις ιστορίες του H.P. Lovecraft. Ότι πολέμησε για να χτίσει το genre του θρίλερ, στέλνοντας ιστορίες σε εφημερίδες και περιοδικά παίρνοντας ως αντίτιμο πενταροδεκάρες. Ότι ο ίδιος ήταν τόσο μισάνθρωπος και κομπλεξικός, που λέγεται ότι έπαιρνε ιδέες για τα τέρατα από τους Ευρωπαίους μετανάστες που έφταναν στην Αμερική. Ότι ο ίδιος στα πορτρέτα του μοιάζει περισσότερο με εξωγήινο παρά με άνθρωπο. Και όλα αυτά βοήθησαν, όχι στο να χτιστεί ο μύθος, αλλά να εξαπλωθεί και να επηρεάσει σε σημείο που κανείς δεν τον φανταζόταν.
Το δυστυχές της υπόθεσης, είναι πως ο Howard Lovecraft μεγάλωσε σε τόσο προβληματικό περιβάλλον, που δεν θα έπρεπε να κάνει εντύπωση σε κανέναν για τις φρικαλεότητες που ξεπηδούσαν από το κεφάλι του και έμπαιναν στα Weird Tales και στα λοιπά ένθετα των εφημερίδων. Μην ξεχνάμε πως όλο αυτό, απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα λόγω της εποχής. Ο Lovecraft είχε ξεκινήσει μαζί με το νέο αιώνα να γράφει για εξωγήινα τέρατα που έχουν επισκεφθεί τη Γη χιλιάδες χρόνια πριν, που η εμφάνιση τους ήταν βγαλμένη από εφιάλτες και που οι άτυχοι άνθρωποι που έμπλεκαν σε περιπέτειες μαζί τους, έβρισκαν βέβαιο θάνατο. Ή και χειρότερα.
Κάτι τέτοιο, όπως καταλαβαίνει κανείς για εκείνη την εποχή, φαινόταν απόκοσμο σε κάποιους και μαγευτικό σε άλλους. Δεν υπήρχε μέση λύση. Για τον Lovecraft, η χώρα ήταν ένα τεράστιο ταμπλό με κρυφές απειλές και τέρατα μακριά από τα μάτια του κόσμου, με ανθρώπους που ψάχνουν για στοιχεία σε φανταστικά Πανεπιστήμια όπως το Miscatonic University και έρχονται σε επαφή με αρχαία βιβλία γεμάτο ξόρκια όπως είναι το Necronomicon – έτσι ονομάζεται σήμερα η συλλογή από τις ιστορίες του Lovecraft που κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία. Αν όμως τα βάλεις όλα κάτω, τι ακριβώς είναι το μαγευτικό σε όλη αυτή την εφιαλτική προσέγγιση των ιστοριών του; Ο Lovecraft κατά την διάρκεια του γάμου του με την Sonia Greene, εκδότρια της εποχής που φαλίρισε ύστερα από αρκετές προσπάθειες να εκδώσει τα πρώτα fanzines, είχε φτάσει σε αδιανόητα σημεία φτώχειας. Είχε χάσει 14 κιλά και πολλές φορές περνούσε τρεις ημέρες με ένα καρβέλι ψωμί. Όταν ο γάμος του με την Greene τελείωσε, όχι μόνο δεν υπέγραψε ποτέ το διαζύγιο, αλλά υιοθέτησε την πιο ακραία γραμμή στις ιστορίες του. Εκείνη που δεν υπήρχε καμία ελπίδα. Πολλές από τις ιστορίες του διηγούνται νεκροφιλίες, αποτρόπαια εγκλήματα, ενώ μέχρι και τα ονόματα των τεράτων που χρησιμοποιεί είναι τόσο εξωπραγματικά, που πολλοί εκδότες πίστευαν πως έχει ανακαλύψει πράγματι κάτι απόκοσμο και ψάχνει τρόπο να το μοιραστεί με τον κόσμο. Το μόνο απόκοσμο και αποτρόπαιο ωστόσο, ήταν η ζωή που ζούσε.
Όμως ήταν αυτό το All Hope Is Gone σύνθημα που έβαζε σε πολλές από τις ιστορίες του ως υπότιτλο, που του έδωσε την διασημότητα την οποία γνωρίζει σήμερα. Και δεν μιλάμε μόνο για τις δικές του προσωπικές ιστορίες. Από τα πλοκάμια που ξεπηδούν στο Stranger Things μέχρι τους Metallica που έχουν γράψει το Call of Ktulu, δεν υπάρχει παράγωγο του horror που να μην έχει επηρεαστεί σε κάποιο σημείο από τις ιστορίες του Lovecraft. Ακόμη και επιτραπέζια παιχνίδια όπως το Mansions of Madness.
Από τον Stephen King μέχρι τον Graham Masterton, υπάρχει μία ιστορία που τους ψιθύρισε κάτι μέσα στο κεφάλι, πιθανότατα κάποια κρύα νύχτα με τα παραθυρόφυλλα να κοπανάνε από τον αέρα. Είναι αυτή ακριβώς η ατμόσφαιρα που λείπει σήμερα από τις ιστορίες τρόμου, είτε αυτές γράφονται σε βιβλία είτε προβάλλονται σε ταινίες, την οποία πολύ δύσκολα την συναντάς και δυσκολότερα καταφέρνεις να την αποτυπώσεις σε κάτι καινούργιο.
Για κάποιον που γοητεύεται από το απόκοσμο, που δεν διστάζει να ανοίξει την ντουλάπα για να βρει σκελετούς, ας ξεκινήσει να το κάνει διαβάζοντας αυτές τις ιστορίες.
