Δεν ξέρω πώς ορίζει ο καθένας την έννοια του «φυσιολογικού» ατόμου, αλλά, σύμφωνα με την πλειοψηφική ομολογία, μάλλον δεν ανήκω σε αυτήν. Τουλάχιστον όχι όσον αφορά στο ευρύτερο φάσμα της λογικής του τρόμου. Αν περίμενες να ακούσεις πόσο πολύ δεν τον αντέχω ή την άνευ όρων παράδοσή μου στα ρομάντζα και τις κωμωδίες, σε λάθος πόρτα χτύπησες. Το δηλώνω υπεύθυνα και χωρίς κανέναν ενδοιασμό ότι λατρεύω τα θρίλερ -τα καλά θρίλερ. Όχι γιατί δεν τα φοβάμαι, αλλά, ακριβώς επειδή χάνω χρόνια από τη ζωή μου, μπορώ να εκτιμήσω την έξαρση αδρεναλίνης και την εγρήγορση που προσφέρουν.
Θρίλερ στο σινεμά vs θρίλερ στο σπίτι: σημείωσε 2
Δεν αντιλέγω, τo πρώτο θρίλερ που είδα στο σινεμά είχε τη δική του αίγλη. Δεν ήταν καμιά υπερταινία που μου έμεινε αξέχαστη για την πλοκή ή για τη δομή της. Τουναντίον. Ήταν μία από τις κλασικές, καθαρά εμπορευματοποιημένες παραγωγές του Hollywood, που βασιζόταν σε ένα κλισέ story, κακά εφέ και μία εναρκτήρια σκηνή με διαμελισμένα ανθρώπινα μέλη στο αιματολουσμένο κατάστρωμα ενός πλοίου: η σπλατεριά της καρδιάς μας, Το Στοιχειωμένο Πλοίο.
Ήταν ένα σαββατόβραδο του 2002 που, μετά από αρκετό παρακαλετό κι απόκρυψη της βασικής θεματικής της ταινίας για ευνόητους λόγους, κατάφερα να πείσω τους δικούς μου να με συνοδεύσουν στον κινηματογράφο απέναντι από το σπίτι (σ.σ. age limit, κλπ). Μπόλικα νάτσος με τυρί, παγωμένη κόκα κόλα κι ένα κλιματιστικό που δούλευε στο φουλ και σε έκανε να μένεις με το κοντομάνικο Νοέμβρη μήνα, κι η εμπειρία ήταν ολοκληρωμένη. Η τεράστια οθόνη γέμιζε όλο το οπτικό πεδίο με άφθονο θανατικό και τα ηχητικά εφέ έκαναν την αίθουσα να πετάγεται με το παραμικρό ξέσπασμα που έκαναν τα στοιχειά του πλοίου. Όλα καλά, λοιπόν, μέχρι εδώ, αξιόλογη εμπειρία, τρομάγματα κι όλα τα συναφή, μέχρι που ήρθε η ιεροτελεστία του θρίλερ στο σπίτι για να γκρεμίσει ο,τι ήξερα και να θέσει νέους όρους στο παιχνίδι.
H πρώτη μάζωξη στο σπίτι ήταν αρκετή για να πέσουν οι απειλές ότι η παρέα δε θα ξαναρχόταν αν επρόκειτο να την υποβάλλω στην επώδυνη διαδικασία του τρόμου. Ωστόσο τα πράγματα απλουστεύτηκαν με μία και μόνο αδιαπραγμάτευτη συνειδητοποίηση: όσες ίντσες κι αν είναι η οθόνη του κινηματογράφου, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να επισκιάσει την κατ’ οίκον εμπειρία. Μάλιστα, ίσως είναι από τις ελάχιστες εξαιρέσεις που η παρέα δε βελτιώνει απαραίτητα την όλη κατάσταση, αν ο στόχος σου είναι ο φόβος να εισχωρήσει στα άδυτα της ψυχής σου. Κυρίως για τον χαβαλέ και το τρολάρισμα που εκ των πραγμάτων επιβάλλονται σε τέτοιες καταστάσεις.
Do you wanna play a game?
Θέλω να κάνεις την εξής εικόνα: Φαντάσου ότι έχει έρθει το βράδυ κι όταν λέω βράδυ εννοώ τουλάχιστον από τις 10 και μετά. Τότε που όλα τα μαγαζιά της γειτονιάς έχουν ετοιμάσει τα πάντα, έχουν κατεβάσει ρολά και δεν έχει μείνει ψυχή για να προκαλέσει τον παραμικρό θόρυβο (σ.σ. εκτός κι αν μένεις κοντά σε μπαρ, που εκεί καλή επιτυχία και άψογα ακουστικά για να την παλέψεις. Ξέρω. Μιλώ ως παθούσα). Έχεις φωνάξει την παρέα στο σπίτι ή αποφασίζεις να το πας μόνος, ως ένας επίδοξα ατρόμητος commando. Για να σιγουρευτείς ότι ακούς τόσο «τίποτα» που πια κάθε ξυπόλυτο βήμα είναι λες και παρουσιάζεσαι με τις αρβύλες στο πεζικό, ασφαλίζεις κάθε πόρτα και παράθυρο, κλείνεις και την τελευταία ελπίδα φωτός κι αρχίζεις να νιώθεις κάτι σαν τον Father Karras ή τον Father Merrin -διάλεξε όποιον θες- στο εξώφυλλο του Εξορκιστή. Η αναφορά στη συγκεκριμένη ταινία δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού κατά έναν όχι και τόσο αναμενόμενο τρόπο το δημιούργημα του William Friedkin ήταν το πρώτο «βαρύ» θρίλερ που είδα μόνη μου στο σπίτι, κάπου εκεί στο Γυμνάσιο, κι έζησα για να σου διηγούμαι τώρα την εμπειρία. Όσο να ‘ναι, το λες κι ανησυχητικό.
Σκέψου, λοιπόν, ότι, αφού έχεις φτιάξει αυτήν την υπέροχη ατμόσφαιρα, που ακόμα και χωρίς θρίλερ σε κάνει λίγο να σκιάζεσαι, βάζεις τα ηχεία στο τέρμα και το μόνο που μπορείς να δεις οπουδήποτε μέσα στο σπίτι είναι το φως της οθόνης μπροστά σου.
____________________________________________________________________________________
Φιλική συμβουλή: Pop corn, σνακ και αναψυκτικά δεν είμαι σίγουρη ότι αποτελούν την πιο σωστή απόφαση κατά τη διάρκεια ενός θρίλερ. Ένα σωστό jump scare να γίνει και θα ψάχνεις δυο μέρες να βγάζεις τα ψίχουλα κάτω από τα μαξιλάρια του καναπέ (σ.σ. η εμπειρία μιλάει ξανά). Άστο για μετά καλύτερα που σίγουρα θα χρειαστείς κάτι για να συνέλθεις.
____________________________________________________________________________________
Πατάς, λοιπόν, το play κι οι πρώτοι συριστικοί ήχοι της εταιρείας παραγωγής σε βάζουν στο κλίμα... Φύσημα του αέρα, πόρτες να χτυπάνε, παιδάκια -γιατί προφανώς θα είναι παιδάκια- να ουρλιάζουν, όλα αυτά τα συνηθισμένα. Το μπάσο βγαίνει από τα ηχεία και το νιώθεις να τρίζει στα κόκκαλά σου. Όσο και να μη θες να το παραδεχτείς, αρχίζεις να σκανάρεις τον χώρο για παν ενδεχόμενο. Η μηδαμινή ορατότητα σε κάνει να φτιάχνεις τα πρώτα παρανοϊκά σενάρια, βγάζοντας έναν συνδυασμό του John Carpenter και του M. Night Shyamalan από μέσα σου. Τελικά, μήπως η σκιά πίσω από την κουρτίνα δεν είναι τόσο αθώα όσο δείχνει; Μήπως τα ακατανόητα Αραμαϊκά της Regan έπιασαν τόπο στην άλλη μεριά της οθόνης και κάλεσαν κάτι που έπρεπε να έχει θαφτεί καλά το 1973; Μήπως να πεις μια προσευχή στο κάτω – κάτω για να είσαι σίγουρος;
Εσύ κι ο φόβος. Ο φόβος κι εσύ.
Η απόλυτη κορύφωση είναι πια εδώ. Στο σπίτι δεν έχεις κανένα μπούγιο να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Κανένας προβολέας δεν πρόκειται να ανοίξει και να σηματοδοτήσει τη λήξη της ταινίας, ούτε και θα σηκωθούν οι δεκάδες λοιποί ξενύχτηδες να σου θυμίσουν ότι δεν είδες τίποτα περισσότερο από τη Linda Blair και τη Mercedes McCambridge να γράφουν κινηματογραφική ιστορία. Είσαι εσύ κι ο φόβος. Ο φόβος κι εσύ.
Όπως και να το κάνεις, ο τρόμος στο σπίτι γίνεται πιο προσωπικός. Η πλοκή κι οι πρωταγωνιστές έχουν καταλάβει ένα μέρος του δικού σου χώρου και δε σε αφήνουν να βγεις εύκολα από το κλίμα της ταινίας. Στο τέλος της μέρας -ή, καλύτερα, της νύχτας- θα μείνεις μόνος με τις σκέψεις σου και χωρίς καμία διακοπή από την επήρεια της ατμόσφαιρας (σ.σ. γιατί αν πας σινεμά και δεν πετύχεις την κλασική παρέα που γελάει και κοροϊδεύει τα πάντα, αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν μπήκες στη σωστή αίθουσα. Ο θρύλος λέει ότι χαβαλέδες έχουν γελάσει μέχρι και με τον Anthony Hopkins στον Hannibal -τουλάχιστον ασχολίαστο) θα κληθείς να αντιμετωπίσεις τις ανατριχιαστικές εικόνες που αποτυπώθηκαν στο μυαλό και, φυσικά, στη λαβωμένη σου ψυχή.
Ο τρόμος δεν περιορίζεται πια στο ουδέτερο έδαφος του κινηματογράφου, αλλά σπάει την άλλοτε αίσθηση ασφάλειας του προσωπικού σου χώρου. Έβαλες το «κακό» στο σπίτι σου και τώρα αυτό σού δίνει ο,τι ακριβώς ζητούσες: τον μέγιστο, απερίσπαστο ψυχολογικό τρόμο που κάνει το Panic Room τον ορισμό της ζωής σου για τις επόμενες ώρες -ή και μέρες.
