Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς άκουσα για πρώτη φορά τα Ξύλινα Σπαθιά. Δεν ήμουν σίγουρα από εκείνους που πήγαν να αγοράσουν δίσκο επειδή κάτι διάβασαν σε ένα περιοδικό ή είδαν ένα βιντεοκλίπ. Τα τραγούδια τους ωστόσο έπαιζαν πολύ. Τόσο στα πάρτι που έκαναν οι διάφοροι συμμαθητές στα σπίτια τους όσο και στις χοροεσπερίδες που διοργάνωναν τα σχολεία. Και όχι, δεν έπαιζαν στο repeat το Λιωμένο Παγωτό όπως θα έκαναν τα clubs αργότερα.
Η μουσική διαδίδεται εύκολα στα σχολεία. Αντάλλαζες CD για την πλάκα και χωρίς λόγο και αιτία, με αποτέλεσμα η μουσική του Παύλου να ταξιδέψει πιο γρήγορα. Ξέρεις όμως τι άλλο βοηθούσε; Η εποχή. Θέλοντας και μη -και πλέον από την σκοπιά του 2019- μπορούμε να πούμε υπεύθυνα αυτό: η μουσική της δεκαετίας του ’90 ήταν εκπληκτική. To ελληνικό ροκ στην Ελλάδα είχε πάντα την τιμητική του, αλλά εκείνο των 90s πέρασε άφοβα και αβίαστα στις καρδιές μας, με επιρροές του ήχου από το εξωτερικό όπου συγκροτήματα όπως οι Nirvana είχαν εκθρονίσει ποπ σταρς όπως ο Michael Jackson και άνοιγαν μία νέα διαδρομή για το ροκ. Μωρά στη Φωτιά. Ενδελέχεια. Διάφανα Κρίνα. Τα Ξύλινα Σπαθιά. Αυτό ήταν το ροκ της δικής μας γενιάς.
To πρώτο CD που αγόρασα ήταν το «Μία Ματιά Σαν Βροχή». Δεν υπήρχε παιδί που να μην είχε αντίτυπο του «Πέρα από τις Πόλεις της Ασφάλτου», αλλά το κοκκινωπό αυτό δισκάκι ήταν για μένα ένας πολύ πιο ώριμος δίσκος. Είχε μέσα κομμάτια που δύσκολα μπορεί να γράψει μία μπάντα. Κομμάτια που για να τα βάλεις κάτω πρέπει πρώτα να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου. Ή εδώ που τα λέμε και να μην τον έχεις βρει. Άλλωστε το πιο σπουδαίο ροκ, το έγραφαν ανέκαθεν εκείνοι που δεν είχαν σπίτι και δεν τα είχαν βρει με τον εαυτό τους. Υπήρχαν λοιπόν τα άναρχα πνεύματα που φόραγαν το flyer και χτυπιόντουσαν ακόμη με το Ατλαντίς και τον Βασιλιά της Σκόνης και την Αδρεναλίνη, αλλά και εκείνοι που ο Βροχοποιός, το Παράξενο Τραγούδι και ο Ζεστός Αέρας τους έλεγαν κάτι για την ζωή τους. Είναι σπάνιο να μην έχεις κλείσει τα 18 και παρότι αγαπάς την μουσική, να βρίσκεις σε κάθε τραγούδι κάτι για τον εαυτό σου. Για μένα προσωπικά, αυτό δεν δηλώνει μόνο ταύτιση αλλά επικυρώνει και την ταυτότητα της μπάντας. Δεν είναι κάποιοι τύποι που κάνουν μία άλλη ζωή και μεταμορφώνονται ξαφνικά μέσα στο στούντιο σε ήχους και στίχους για να πουλήσουν. Τα Ξύλινα Σπαθιά πέρασαν σε όλους εμάς την αυθεντικότητά τους γιατί ήταν απλοί τύποι σαν εμάς. Που γνώριζαν ωστόσο τον τρόπο να βγάλουν αυτό το ταλέντο προς τα έξω για να μπορέσουν να αγκαλιάσουν όλους εμάς.
Ο Παύλος όμως έχει έναν ποιητή μέσα και το ξέρει. Η τελευταία φορά που του μίλησα ήταν κάποια στιγμή το 2012 όταν είχαμε κάνει συνέντευξη για ένα έντυπο που δούλευα. Ο Παύλος δεν μιλάει συχνά γιατί όταν το κάνει θέλει να έχει κάτι να πει (σ.σ.: του είχα πει μάλιστα ότι δεν πρέπει να νιώθει έτσι γιατί άνθρωποι σαν αυτόν έχουν πάντα κάτι να πουν). Κάποια στιγμή αφού είχε τελειώσει η εμφάνιση του στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, μία κοπελίτσα τον ρώτησε πως νιώθει που ο κόσμος ξέρει όλα του τα τραγούδια απ’ έξω. Δεν θυμάμαι ακριβώς την πρόταση, αλλά της είχε απαντήσει κάτι σαν «Γράφω πάντα όπως νιώθω. Ίσως ο κόσμος το αναγνωρίζει και μου το επιστρέφει με αυτόν τον τρόπο; Δεν ξέρω». Είναι όμως ακριβώς αυτό. Ο κόσμος έχτισε την σχέση του με τον Παύλο δίσκο-δίσκο. Μέχρι σήμερα που έχουμε φτάσει στα 35, σε κουβέντες γύρω από την μουσική, οι παρέες λέμε πως ο Παύλος έπαιξε μεγάλο σόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Μας πήρε από την Ξεσσαλονίκη και φρόντιζε για την ενηλικίωσή μας με στίχους που προβλημάτισαν, που ακόνισαν το μυαλό μας, με μουσικές που μας ταξίδεψαν και μας έδωσαν σήμερα το δικαίωμα να λέμε περήφανα ότι, πραγματικά, μεγαλώσαμε με ωραία μουσική. Νομίζω ειδικότερα, ότι σε 40 χρόνια από τώρα, τα Ξύλινα Σπαθιά θα συνεχίσουν να είναι αυτό το ακατέργαστο διαμάντι της ελληνικής ροκ που δεν σταμάτησε ποτέ να λάμπει. Που τα δικά μας παιδιά θα ψάξουν να το βρουν ώστε να δουν τι μουσική άκουγαν οι μπαμπάδες τους και που θα το αγαπήσουν επειδή σε αυτό, θα βρίσκουν στοιχεία που ήδη έχουν αγαπήσει στους γονείς τους. Οπότε χρωστάμε πολλά περισσότερα στον Παύλο, από μερικούς καλούς δίσκους.
Κλείνοντας θα πω αυτό: κάθε φορά που ακούω το «Ένας Κύκλος στον Αέρα» και τραγούδια όπως τον Χάρτινο Ουρανό, τον Ναυαγό και το Πάρε με μαζί σου, είναι σαν να περνάει από μπροστά μου αυτό το μουσικό χαλί όλης της ενηλικίωσης. Όπου αναγνωρίζω από τα 35 πια, ότι μεγάλωσα με καλή μουσική, με ελληνικό ροκ να έχει τον πρώτο λόγο και με μία βασική διαφορά. Ξένα συγκροτήματα με τα οποία μεγάλωσα, έφτασε μία στιγμή που δεν είχαν κάτι άλλο να μου πουν. Δεν τα αφόρισα, αλλά δεν ήταν πια για μένα γιατί ήμουν εγώ ένας άλλος άνθρωπος. Όχι όμως τα Ξύλινα Σπαθιά. Μέσα από τους δίσκους του Παύλου, έχτισα ένα κομμάτι του δικού μου εαυτού που έμεινε για πάντα εκεί.
Κάπου στις Κυριακές τα μεσημέρια που ανατινάζεται το φως.
