Πρώτα απ' όλα, πολλά μπράβο στην υπάλληλο του Υπουργείου Πολιτισμού και χαρούμενο το 1969. Μπούκες σε κινηματογράφους, σταμάτημα προβολών, αστυνομία, ανήλικοι με τους κηδεμόνες τους στο τμήμα, διαπόμπευση και άλλα όμορφα. Εύχομαι να ξεκινήσει η κυρία αυτή και μια τουρνέ σε όλα τα σπίτια και να τσεκάρει το ιστορικό σε κάθε υπολογιστή που χειρίζεται ανήλικος, ώστε να διαπιστώσει αν βλέπουν κατάλληλα ή ακατάλληλα θεάματα. Επίσης να ποινικοποιηθούν όλα τα τραγούδια που περιέχουν βρισιές, να κλείσουν τα «τσοντάδικα» και να πάνε τα κωλόπαιδα τα ανήλικα στο αναμορφωτήριο και οι γονείς τους στη φυλακή αν τυχόν κατεβάζουν και βλέπουν ταινίες που είναι άνω των 18. Δεν ξέρω πόση σχέση έχει, αλλά δεν έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια από τότε που οι «χριστιανοταλιμπάν» μπούκαραν σε αίθουσες, έσκιζαν τα «πανιά» και έκαναν μεγάλο σαματά για τον «Τελευταίο Πειρασμό».
Διάβασε εδώ για το σκηνικό που έγινε με το Υπουργείο Πολιτισμού και το Joker.
Πάμε τώρα στην ταινία «Τζόκερ», την οποία αξιώθηκα να δω πριν λίγες μέρες. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι πήγα με τεράστιες προσδοκίες μετά απ' όλα αυτά που άκουγα και διάβαζα, ότι θα δω το Αριστούργημα των Αριστουργημάτων, αλλά με κάθε σεβασμό σε όλους αυτούς που εκστασιάστηκαν, εγώ δεν ξετρελάθηκα με την ταινία. Όχι διότι περίμενα να δω μια ταινία με «υπερήρωες» και «υπερκακούς», ούτε διότι έχω εθιστεί στις «Μαρβελοταινίες» και τις ταινίες της D.C. και μου κακοφάνηκε, καμία σχέση. Φυσικά και είναι μια πολύ καλή ταινία, με σενάριο, με σκηνοθεσία και με ερμηνείες που «γράφουν». Ασφαλώς και ο Χοακίν Φίνιξ «βούτηξε» πολύ βαθιά στο ρόλο, τον πήρε από το χέρι και τον πήγε στα δικά του λημέρια. Αλλά ας μην κάνουμε σαν να μην έχουμε δει ποτέ στη ζωή μας μεγάλες ερμηνείες από μεγάλους ηθοποιούς και ξαφνικά είδαμε το φως το αληθινό!
«Έχασε 23 κιλά για τις ανάγκες του ρόλου». Μπράβο του και να πει το μυστικό στους ανθρώπους που πασχίζουν να αδυνατίσουν και δεν τα καταφέρνουν, αλλά αυτό από μόνο του, δεν είναι το βασικό συστατικό της επιτυχίας ή ο τρόπος που σου βάζει το Όσκαρ στην τσέπη. Έχουμε δει ως τώρα να ενσαρκώνουν τον «Τζόκερ» το Τζακ Νίκολσον, τον Χιθ Λέτζερ, τον Τζάρεντ Λέτο και άλλους, καθένας με το δικό του στυλ και τη δική του υποκριτική πινελιά.
Στα δικά μου γούστα, κανείς δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τον μακαρίτη τον Χιθ Λέτζερ και τον τρόπο που προσέγγισε τον «κακό», τον πήγε σε μια άλλη διάσταση, ανακάτεψε αρκετές δόσεις τρέλας με διαστροφή, ευφυία, σκοτεινό βλέμα και σαρδόνειο χαμόγελο, τα ανακάτεψε όλα μαζί και έφτιαξε ένα τόσο εκρηκτικό αποτέλεσμα, που ουσιαστικά δεν το άντεξε ούτε ο ίδιος: ο ρόλος του ήταν τόσο «πετυχημένα κακός», τόσο «ρεαλιστικά παρανοϊκός», που ουσιαστικά τον πήρε μαζί του στον άλλο κόσμο.
Και ο Χοακίν Φίνιξ; Εγώ προσωπικά δεν περίμενα αυτή την ταινία για να αναφωνήσω «πω πωωω, τι ηθοποιάρα που είσαι!». Στο «Walk the Line», όπου υποδύθηκε τον εμβληματικό Τζόνι Κας, ακόμα αναρωτιέμαι πώς διάολο δεν πήρε Όσκαρ αυτός και πήρε η Ρις Γουίδερσπουν, ενώ στον «Μονομάχο» παίζει τόσο καλά τον «κακό» Κόμμοδο, που θες να πάρεις ένα σπαθί και να τον κόψεις στα δυο. Αλλά στο «Τζόκερ», για εμένα, δεν γυάλισε τόσο πολύ το μάτι του. Υπηρέτησε πιστά τις σκηνοθετικές υπερβολές, έβγαλε όλη τη μιζέρια, τα παιδικά τραύματα και το μπούλινγκ που δέχθηκε από την κοινωνία, την πατρική εγκατάλειψη και την παραμέληση, την ανικανότητα να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο, αλλά το ρόλο δεν τον απογείωσε όσο θα μπορούσε. Μπορεί με δική του ευθύνη, μπορεί με ευθύνη του σκηνοθέτη.
Να πω και κάτι τελευταίο; Εμένα με χαλάει που κάθε προσέγγιση, έχει και τη δική της ιστορία από πίσω, που είναι τελείως διαφορετική απ' αυτή που μάθαμε στα κόμιξ ή σε προηγούμενες ταινίες. Εδώ ο «Τζόκερ» δεν απέκτησε το μόνιμο χαμόγελό του πέφτοντας σε μια δεξαμενή με χημικά. Δεν σκότωσε τους γονείς του. Και δεν έγινε «Τζόκερ» στα 30 ή τα 35, αλλά στα 45+. Άλλη ταινία, άλλη εκδοχή. Ενδιαφέρον ενδεχομένως για τους πιο μικρούς, που δεν έχουν δει τις προηγούμενες εμφανίσεις του «Τζόκερ», αλλά ελαφρώς μπερδευτικό για εμάς, που βλέπουμε ένα διαφορετικό background του εμβληματικού κακού εν έτει 2019.
