Τελικά άξιζε η αναμονή. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο περιμέναμε να μπούμε σε κινηματογραφική αίθουσα προκειμένου να απολαύσουμε τον νέο Clown Prince of Crime και αποζημιωθήκαμε στο έπακρο. Ο Joaquin Phoenix δικαιολόγησε στο 100% τον ντόρο που προκάλεσε τον τελευταίο καιρό, οι διθυραμβικές κριτικές είχαν πέρα για πέρα βάση και η ταινία «Joker» είναι μέσα στα πιο must see έργα της τελευταίας δεκαετίας.
Με λίγα λόγια, αν δεν έχεις δει το έργο δεν είναι ποτέ αργά να κλείσεις εισιτήριο και να τον απολαύσεις.
Χρειάζεται σαφώς ένας εξαιρετικός ηθοποιός για να κάνει την εκτέλεση, χωρίς όμως έναν σπουδαίο σκηνοθέτη να τον καθοδηγήσει και να του ετοιμάσει την ατμόσφαιρα τίποτα δεν θα ήταν δυνατό. Καλώς ή κακώς η ταινία ήταν στημένη, γραμμένη και βασισμένη πάνω στον τρελό και μυστήριο χαρακτήρα που παρουσίασε ο Phoenix. Αυτόν που έγραψε και φαντάστηκε όμως ο Todd Phillips (μαζί με τον Scott Silver).
Η παράνοια δεν είναι μακριά
Ο Joker του 2019 δεν είχε καμιά σχέση με εκείνον του 2008 (Heath Ledger), του 1989 (Jack Nicholson) και σαφώς του 2016 (Jared Leto). Ο Todd Phillips έφτιαξε ένα φιλμ βασισμένο σε έναν κόσμο που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, ρίχνοντάς μας μέσα στη δύνη των κοινωνικών ανισοτήτων και την γενικότερη κατακραυγή που επικρατεί στα χαμηλότερα στρώματα.
Εστιάζοντας στον απλό κοσμο που βιώνει τη χλεύη από τις ανώτερες και ωφελημένες κοινωνικές τάξεις, τονίζοντας ταυτόχρονα το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των δυο κόσμων τοποθέτησε έναν τύπο παρανοϊκό.
Ένα θύμα της καθημερινής παράνοιας που ζει μέσα στο ψέμα του, γεμάτο παραισθήσεις αλλά καταλάβαινε τον κόσμο με μια πολλή διαφορετικότερη ματιά από ό,τι οι υπόλοιποι, ακόμα και οι πιο υποτιμημένοι. Και σαν σύγχρονο Σπάρτακο που παλεύει για την ελευθερία, του έδωσε τα ηνία και τη δύναμη να ξεσηκώσει το πλήθος και να ταυτιστεί μαζί του. Ναι, με τον παρανοϊκό.
Η Gotham του Phillips μοιάζει πιο αληθινή από κάθε άλλη Gotham που έχουμε δει μέχρι σήμερα, σε σημείο που προβληματίζεσαι και εσύ ο ίδιος για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Η ευκολία που σου περνά το δίκιο στον Arthur Fleck (ή Joker) και τους υπόλοιπους ταραξίες έρχεται με απίστευτα φυσικό τρόπο, σε σημείο που νιώθεις τον εαυτό σου να αναζητεί στις άκρες του μυαλού σου, έστω και ένα μικρό στοιχείο παράνοιας προκειμένου να γίνεις ένα με τον αντι-ήρωα που παρακολουθείς.
Ο Joker του Nolan άλλωστε τα είχε πει όλα με μια ατάκα: «Η παράνοια είναι σαν τη βαρύτητα. Χρειάζεται μόνο λίγη ώθηση».
Θα μπορούσε να μην είναι ταινία supervillain
Σε μια κουβέντα που είχαμε στο γραφείο με τα παιδιά, καταλήξαμε πως ο Joker του Phillips θα μπορούσε να μην είναι καν ένας χαρακτηριστικός εγκληματίας της DC Comics. Αν μάλιστα δεν υπήρχε η παρουσία των Wayne, δεν θα νιώθαμε καν πως είδαμε ταινία για την αρχι-νέμεση του Batman.
Ένα σημαντικό στοιχείο πάντως που κάνει τον Joker του Phoenix ξεχωριστό είναι ο τρόπος που τοποθετείται στο πλατό και η μουσική που επέλεξε ο Phillips. Τα retro soundtracks είναι απαραίτητα στοιχεία μιας παλιότερης εποχής και δένουν τέλεια με τον κωμικό χαρακτήρα που θέλει να γίνει ο βασανισμένος Fleck, ωστόσο ο ανατριχιαστικός τόνος της μελωδίας που απλώνεται με μικρή ταχύτητα και κάνει τα πάντα γύρω να θολώνουν, είναι αυτό το κάτι που τελειοποιεί την μανία που συνεχώς ξυπνά μέσα του. Είναι η μουσική που πιστοποιεί ότι η τρέλα «ανασηκώνεται» από τα βάθη της ψυχής και πλέον σαν πυρηνικό όπλο έχει αφοπλίσει και δεν σταματιέται.
Απόλαυσε το ανατριχιαστικό soundtrack.
Πολλοί το εκτίμησαν, άλλοι πάλι όχι. Ίσως και να έκανε κακό στην ταινία οι κριτικές που το αποθέωναν τόσο καιρό, αλλά οι ειδικοί του κινηματογράφου εκφράζουν μια άλλη λογική από αυτή του γενικότερου κόσμου. Η πλοκή μπορεί να μην ενθουσιάζει, αλλά ο τρόπος που χειρίζεται o Phillips τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που όλοι έσπευσαν να δουν, η ανατριχιαστική ατμόσφαιρα αλλά και το γεγονός ότι στο τέλος όλοι τασσόμαστε υπέρ των εγκλημάτων του Clown Prince of Crime είναι αυτό που αποκαλούμε σκηνοθετική μαγκιά.
Είναι ο Phoenix που έχει το ταλέντο να υποδυθεί και να σου δείξει το πόσο εύκολο είναι να σε πιάσει παράνοια –έστω και αν δεν είναι φυσιολογικός- αλλά κυρίως του Todd Phillips που μπόρεσε να μας ρίξει όλους σε έναν κόσμο που πιστέψαμε ότι είναι από ταινία, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πραγματικότητα.
