Γερμανία εναντίον Αμερικής ή αλλιώς πώς ο Β’ Παγκόσμιος μεταφέρεται στα 80s. Δύο συντάκτριες του Ratpack.gr διασταυρώνουν τα φωτόσπαθά τους και κονταροχτυπιούνται για το ποια σειρά επιστημονικής φαντασίας αξίζει το δεκάρι μας.
Διονυσία Καλαποθαράκου: Stranger Things
H αρνητική διαφήμιση δεν είναι ο πιο πολιτικά ορθός τρόπος για να αρχίσεις ένα κείμενο, αλλά αν έχεις περάσει πρόσφατα δύο ώρες από τη ζωή σου κοιτώντας σαν χάνος την οθόνη του υπολογιστή για να καταλάβεις τι γίνεται στα πρώτα επεισόδια του δεύτερου κύκλου του Dark… συνειδητοποιείς γιατί αγαπάς τόσο το Stranger Things. Γιατί αν μη τι άλλο δεν χρειάζεσαι ύπνωση και συνεδρία με πνευματιστή ώστε να ανασύρεις από τη μνήμη σου βασικά στοιχεία της πλοκής. Και όταν λέμε βασικά, εννοούμε ότι είναι τόσο δαιδαλώδες και χαοτικό αυτό το σενάριο που το μόνο που αναγνώρισα με ευκολία ήταν το μουσικό θέμα των τίτλων αρχής.
To Stranger Things από την άλλη είναι μία ωδή στην ανέφελη δεκαετία του 1980 που τρώγεται, ε συγνώμη βλέπεται, σαν γλυκιά καραμελίτσα. Όλοι εμείς που έχουμε μεγαλώσει με «Alien», «Empire Strikes Back», «Terminator 2», με «The Goonies» και «Stand By Me», με τα βιβλία του Stephen King –τα οποία διαβάσαμε με ανοιχτά όλα τα φώτα του σπιτιού, από το μπάνιο μέχρι την κουζίνα και πάλι τρομάζαμε- δεν μπορεί παρά να μην λατρέψαμε αυτή τη σειρά επιστημονικής φαντασίας του Netflix. Tα αδέρφια Duffer έβαλαν όλη τους τη μαεστρία και το 2016 «γύρισαν τον κόσμο μας ανάποδα» βάζοντας στη ζωή και την οθόνη μας το σύμπαν του «Upside Down», το «Demogorgon» και την «Εleven». Και έχει σημασία να συγκρατήσεις το 2016, τη χρονιά που παρουσιάστηκε η πρώτη σεζόν του Stranger Things και βασιζόταν στην εξαφάνιση ενός μικρού αγοριού, του «Will Byers». Το Dark έρχεται στη ζωή μας το 2017 με το πρωτότυπο θέμα-σοκ… την εξαφάνιση ενός μικρού αγοριού. Κάποια πιο υποψιασμένη από μένα θα μιλούσε για καταφανή αντιγραφή. Just saying.
Xαρακτήρες: 4
O μόνος λόγος που δεν βάζω πέντε εδώ είναι η «Joyce Byers» (aka Winona Ryder) που δεν βγάζει κάποια εσωτερικότητα στην ερμηνεία της ως μητέρα που έχει χάσει το παιδί της και το ξαναβρίσκει, αλλά εκπέμπει μόνο νευρώσεις και υστερίες. Κατά τ’ άλλα τα παιδάκια είναι αξιολάτρευτα. Ο David Harbour είναι ο macho, μελαγχολικός ντετέκτιβ με τη χρυσή καρδιά που αγαπήσαμε σε όλες τις ταινίες των 80s και ο Joe Keery κάνει με μεστό τρόπο τη μετάβαση από «κωλόπαιδο Κυριάκο» στον «αφανή ήρωα που σώζει τη μέρα».
Πλοκή: 4
Με τις αναδρομές που μπορούμε να αντέξουμε, με τη χρονολογική συνέχεια, με τα flash backs που λειτουργούν επεξηγηματικά και δεν χρειαζόμαστε «λυσάρι» για να δούμε το επόμενο επεισόδιο. Πλοκή με τα όλα της κοινώς. Το «5 είναι για το θεό» γι’ αυτό δεν το δίνω εδώ.
Σκηνικά-κοστούμια: 5
Από την πρώτη σκηνή της σειρά που οι 4 πρωταγωνιστές είναι ντυμένοι με στολές Ghostbusters, μέχρι τα Canadian Tuxedos του Charlie Heaton, τα floral φορέματα με βάτες της Νatalia Dyer και τα baseball hats του Gaten Matarazzo, που προσπαθούν μάταια να τιθασεύσουν την ατίθαση κόμη του, τα ρούχα στο Stranger Things δεν είναι απλά υποστηρικτικά στην πλοκή. Είναι η πλοκή! Δεν είναι μία ακόμα άνευρη αναπαράσταση της δεκαετία του 1980 με extravagant όγκους και κιτς μοτίβα. Είναι η δεκαετία του 1980 στην καλύτερη, την πιο στυλάτη, την πιο διασκεδαστική, εκδοχή της. Αν δεν τερματίζαμε τη βαθμολογία στο 5… 38 θα έβαζα.
Mουσική επένδυση: 5
Από τα πιο ωραία soundtracks που έχουμε ακούσει τελευταία δια χειρός Κyle Dixon και Μichael Stein. Περιέχει όλους τους ύμνους της δεκαετίας του ‘80, από Vangelis και Tangerine Dream μέχρι John Carpenter και Giorgio Moroder και ταυτόχρονα η σειρά μας έχει χαρίσει ένα τόσο «κολληματικό» θέμα στους τίτλους της που αν βρισκόμασταν εκεί κάπου στο 2002 θα το είχαμε βάλει ήδη ringtone στο κινητό μας.
Aτμόσφαιρα: 5
Τα εφέ και η σκηνοθεσία είναι όσο ρετρό θα έπρεπε για να μην τα κάνουμε πάνω μας κάθε φορά που περνάμε από το ένα «σύμπαν» σε αυτό το άλλο το «κακό», το παράλληλο αλλά ταυτόχρονα είναι αρκετά ρεαλιστικά για να τα κάνουμε πάνω μας στη σκηνή με το κυνηγητό μέσα στο ερευνητικό εργαστήριο. Το résumé της σειράς είναι ότι τρομάζεις με έναν κάπως παλιακό και αρκετά ευχάριστο τρόπο και όσο αντιφατικό και αν ακούγεται αυτό, πολύ το απολαμβάνουμε.
Aγαπημένη σκηνή: 4
Δεύτερη σεζόν, όγδοο επεισόδιο. Όλοι είναι αρματωμένοι μέσα στο σπίτι των Byers, περιμένουν τη συνολική τους εξόντωση, προσπαθούν να συσπειρωθούν απέναντι σε έναν εχθρό που δεν γνωρίζουν καλά καλά και τότε… η πόρτα ανοίγει κα η Eleven επιστρέφει. Δεν χαίρονται απλά που την βλέπουν, ανακουφίζονται που έχουν και πάλι αυτό το «υπερόπλο» κοντά τους. Ίσως τελικά επιβιώσουν. Μπορεί και όχι. Προχωράμε.
Αληθοφάνεια: 3
Αν ζητάς αληθοφάνεια σε μία σειρά που ξέρεις ότι υπάρχουν αιμοδιψή τέρατα, είναι σαν να ζητάς τρόπους να αδυνατίσεις ενώ έχεις μπει σε ζαχαροπλαστείο. Λυπάμαι αλλά οι σειρές επιστημονικής φαντασίας οφείλουν να είναι πιστές σε αυτό που λέει το όνομά τους, να έχουν φαντασία. Αν θες αληθοφάνεια να δεις το ντοκιμαντέρ με ιππόκαμπους στο National Geographic.
Γωγώ Φούντα: Dark
Θα είμαι ειλικρινής και τίμια: Το Stranger Things ούτε θα το σνομπάρω ούτε και θα δηλώσω βαρύγδουπα ότι δεν θα το παρακολουθήσω παρόλο που νιώθω βαθύτατα προδομένη από αυτό. Είναι που όταν αρχίσω κάτι πρέπει πάση θυσία να το τελειώσω; Είναι που πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες και τις δίνω; Κάτι που δε χρειάστηκε να δώσω στο Dark το οποίο, σε αντίθεση με το αμερικάνικο αδερφάκι του, δεν δοκίμασε ούτε την καλοσύνη, ούτε και την υπομονή μου. Μπήκε στη ζωή μου, συστήθηκε στιβαρά και γερμανικά και το γλυκό έδεσε. Έχοντας παρακολουθήσει το εγχείρημα των Buffers Brothers, ζητούσα από τη ζωή μου, καλά από το Netflix, κάτι… λιγότερο funny από τα παιδάκια που κυνηγούν δρακάκια. Και ω θεοί, το βρήκα στην πρώτη γερμανική παραγωγή της πλατφόρμας αυτής.
Γιατί μπορεί εδώ να μην έχουμε δράκους αλλά το γεγονός και μόνο ότι ο κίνδυνος είναι αόρατος, σκοτεινός και έχει να κάνει με τα λάθη των ίδιων των ανθρώπων, είναι σίγουρα πολύ πιο τρομακτικό και από το να δεις τον Μάμρα ξαφνικά μπροστά σου νύχτα με αστραπές και βροντές. Το γεγονός ότι σε όλα αυτά, βασικό ρόλο παίζει ένα εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας-είναι πιο αληθοφανές από το upside down των από πάνω θαρρώ, και διορθώστε με αν κάνω λάθος-με έπεισε ότι αφήνω τα εγκόσμια και από δω και πέρα, αφιερώνομαι στο πρότζεκτ αυτό. Κλείνοντας, αντικρούω οποιαδήποτε κατηγορία αντιγραφής, μιας και με τη σειρά του το Stranger Things αντέγραψε το Gone Girl ή το Lady Vanishes του Hitchock.
Xαρακτήρες: 3
Θα μπορούσα να βάλω 4 και να ισοφαρίσω την αγαπημένη μου Διονυσία, αλλά έχω μάθει στη ζωή μου να είμαι δίκαιη. Το Dark, δε διαθέτει μία Εleven με super powers ούτε και έναν τυπάκο με χιούμορ σαν του Dustin. Στο Dark όλα ξεκινούν με αυτοκτονία γεγονός που δεν προμηνύει τίποτα θετικό για το μέλλον. Στο Dark δεν είναι κανένας πρωταγωνιστής. Όλοι ιδρώνουν για τη φανέλα. Το Dark είναι γεμάτο μικρές δαιδαλώδεις ιστορίες που η καθεμία έχει το δικό της πρωταγωνιστή. Εξάλλου, ποιος χρειάζεται τον πρωταγωνιστή όταν έχει τέτοια πλοκή;
Πλοκή: 5
Και μιας και είπα πλοκή… το βάζω το πεντάρι μου δίχως φόβο και πάθος και πέστε να με φάτε. Ξέρεις τι είναι να βάζεις κινητό στο αθόρυβο και όσο διαρκεί το επεισόδιο να αρνείσαι κατηγορηματικά να επικοινωνήσεις με ανθρώπινο ον του περιβάλλοντος χώρου; Σύμφωνοι, απαιτεί την πλήρη αφοσίωσή σου, αλλά ποτέ δεν μου άρεσαν τα εύπεπτα θεάματα. Θέλω η σειρά να με παιδεύει. Και το Dark ικανοποιεί πλήρως την επιθυμία μου αυτή. Εξάλλου, πέρα από την οποιαδήποτε δυσκολία, το μυστήριο του χρόνου και των ταξιδιών σε αυτό, αλλά και το πώς η ροή του χρόνου μπορεί να επηρεαστεί από την ενέργεια -δεν κάνω spoilers ηρεμία- είναι από μόνο του ένα θέμα τόσο γοητευτικό που, αλήθεια σας λέω, δεν μπορώ να μην το πάρω στα σοβαρά.
Σκηνικά – κοστούμια: 4
Οι Γερμανοί δεν είναι ούτε πολύχρωμοι, ούτε τσαχπίνηδες ούτε αστείοι. Ξέρουν όμως από τηλεόραση και αυτό οφείλω να το παραδεχτώ. Το δάσος στο οποίο γυρίζονται οι περισσότερες σκηνές της σειράς, είναι ταυτόχρονα απόκοσμο και ειδυλλιακό- στο ίδιο δάσος που εξαφανίζονται παιδιά, λίγο πιο πέρα οι φίλοι τους κάνουν βουτιές στη λίμνη όταν δε φασώνονται στις όχθες της-ενώ το γεγονός ότι το σκηνικό είναι σε μόνιμη βάση συννεφιασμένο και μουντό, σου δημιουργεί την απαραίτητη κατάθλιψη ώστε να συνεχίσεις να παρακολουθείς τη σειρά. Και αν το Stranger Things μας μεταφέρει στα ‘80s, στο Dark έχεις μία διαρκή εναλλαγή, 2019-2053-1986-1953-1921 (κάθε 33 χρόνια δηλαδή), με αρτιότητα και πειστικότητα-τα θερμά μου συγχαρητήρια στην ενδυματολόγο- και την αέναη προσπάθεια των πρωταγωνιστών να αλλάξουν το παρελθόν για ένα καλύτερο μέλλον, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι κάποιοι… δεν θα υπάρξουν ποτέ (σ.σ.: έλα μη μου πεις ότι δεν ψάρωσες).
Μουσική επένδυση: 5
Μυστηριώδης, σκοτεινή και σε καμία περίπτωση υπερβολική. Δεν επισκιάζει τα γεγονότα, δεν ενοχλεί, δεν εκβιάζει κανένα απολύτως συναίσθημα. Είναι εκεί για να συνοδεύσει την πλοκή και να σου προκαλέσει απανωτά ρίγη στην ραχοκοκαλιά χωρίς κι εσύ ο ίδιος να μπορείς να εξηγήσεις τι ακριβώς σου συμβαίνει.
Ατμόσφαιρα: 5
Έλα παιδιά η σειρά γυρίζεται σε ομιχλώδη κωμόπολη της Γερμανίας, το Winden για να μιλάμε και πιο συγκεκριμένα, με κατοίκους που κρύβουν μεγάλα μυστικά, με σπηλιά που ρουφάει κόσμο και ένα πυρηνικό εργοστάσιο που δεν είναι τελικά η λύση στην ταλαιπωρημένη τους οικονομία. Η ουσία της όλης υπόθεσης όμως, δεν είναι ποιος είναι τελικά ο κακός και ο καλός, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι, που μοιραία έρχονται αντιμέτωποι με τις αποφάσεις του παρελθόντος και την ευκαιρία αυτό να το αλλάξουν. Φυσικά στα συν, να προσθέσω και τη γερμανική γλώσσα, η οποία μπορεί για κάποιους να είναι τραχιά και όχι και τόσο εύηχη, αλλά νομίζω ότι η σειρά χάνει πολύ σε περίπτωση που επιλέξεις την αγγλική μεταγλώττιση.
Αγαπημένη σκηνή: 3
Στο πέμπτο επεισόδιο της πρώτης σεζόν, όταν ο Yonas μαθαίνει μέσα από το περιβόητο γράμμα ότι ο νεκρός πατέρας του, Michael (Μίκαελ) και ο 11χρονος εξαφανισμένος αδελφός του κολλητού του (Μίκελ) είναι το ίδιο πρόσωπο σε… διαφορετικές χρονολογίες. Βάζω 3 μόνο και μόνο γιατί ξέρω ότι θα γελάσεις με ειρωνεία για την υπερβολή του θέματος, αλλά πίστεψέ με, όλα κουμπώνουν ιδανικά.
Αληθοφάνεια: 3
Όταν σου λέω ότι η κεντρική ιδέα είναι τα ταξίδια στο χρόνο με σκοπό την αλλαγή των γεγονότων, και όλα αυτά ευνοούνται από μία πολύ συγκεκριμένη ανακάλυψη-όχι δε θα κάνω spoiler-και ότι οι χαρακτήρες συνυπάρχουν στην ίδια εποχή σε διαφορετικές ηλικίες, νομίζω ότι είναι περιττό να μιλήσω για αληθοφάνεια. Αλλά αν θέλαμε αληθοφάνεια, «Να δεις το ντοκιμαντέρ με ιππόκαμπους στο National Geographic» που λέει και η Διονυσία.
Κάντε Bookmark τις σελίδες του Newsbomb.gr για τα Exit Poll 2019 και τα Αποτελέσματα Εκλογών της 7ης Ιουλίου, ώστε να ενημερωθείτε πρώτοι και με εγκυρότητα!
Διαβάστε επίσης όλες τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με τις επερχόμενες Εθνικές Εκλογές 2019
