«Από τη δημιουργία του πολιτισμού, οι κούκλες ήταν αγαπημένες των παιδιών, λατρεύονταν από συλλέκτες και χρησιμοποιούνταν σε θρησκευτικές τελετές σαν αγωγοί του καλού και του κακού». Τάδε έφη το προοίμιο της ταινίας της Annabelle του 2014 και με αυτά τα ολίγα, αλλά ολότελα «βαριά» λόγια άνοιξε τις πόρτες ενός σύμπαντος τρόμου, όπως αυτά που ψάχνουν μόνο οι επίλεκτοι λάτρεις του είδους για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους.
Ήταν πριν έξι χρόνια και συγκεκριμένα το 2013, όταν γίναμε μάρτυρες της ύπαρξης της δαιμονισμένης κούκλας στην ταινία που ξεκίνησε το ευρύτερο franchise που στοίχειωσε τον ύπνο μας (aka Conjuring). Κανείς, όμως, τότε δεν μπορούσε να προβλέψει ότι η κούκλα που χρησιμοποίησε η καταραμένη μάγισσα Bathsheba για να τρελάνει τη μικρή κόρη των Warren θα κατέληγε να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της σε μία από τις πιο επιτυχημένες τριλογίες τρόμου.
H Annabelle κατάφερε αυτό στο οποίο άλλα blockbuster του είδους απέτυχαν παταγωδώς: Να μη γελοιοποιήσει την ταινία με τα οπτικά εφέ και να εστιάσει στον ψυχολογικό τρόμο. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, το ωραίο μίας ταινίας είναι να μας κάνει να νιώθουμε πράγματα. Ακόμη κι όταν αυτά μοιάζουν με καρδιακές προσβολές και μας κάνουν να χάνουμε χρόνια από τη ζωή μας. Έτσι θα χαραχτεί στη μνήμη για χρόνια μετά την προβολή της και δε θα καταλήξει στο «Πώς την είπες; Ούτε που θυμάμαι τι γίνεται».
Η στοιχειωμένη κούκλα, που βρήκε τη θέση της στο δωμάτιο με τα καταραμένα αντικείμενα των Warren, πληροί ευφυέστατα τους δύο βασικούς κανόνες με τους οποίους ξέρεις πέρα πάσης αμφιβολίας ότι το θρίλερ έχει πετύχει τον στόχο του.
Στάδιο 1ο: Εξύβριση των πρωταγωνιστών και κατάστρωση σχεδίων για την επιβίωσή τους
Είναι η κομβική στιγμή που ξαφνικά είσαι πεπεισμένος ότι ο πρωταγωνιστής δεν ξέρει τι του γίνεται. Εκεί, η αδρεναλίνη ανεβαίνει, αρχίζεις να βρίζεις Θεούς και Δαίμονες κι αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν, ενώ η πόρτα του σπιτιού άνοιξε μόνη της 3 η ώρα το χάραμα (σ.σ.: ως γνωστόν το νούμερο του Κακού, γιατί συμβολίζει τη βεβήλωση της Αγίας Τριάδας), εκείνος να έχει τη φαεινή ιδέα να βγει έξω και να δει τι παίζει. Ναι, προφανώς, η NASA δε θα τον φωνάξει, αλλά τι να κάνουμε που είναι το αναγκαίο κακό για να αρχίσει η αιματοχυσία σιγά σιγά. Κάτι σαν τον αποκεφαλισμό του Ned Stark στην πρώτη σεζόν του Game of Thrones (R.I.P).
Στάδιο 2ο: Σύνδρομο «I see dead people»
Και κάπου εδώ τα πράγματα αρχίζουν και σοβαρεύουν. Παύεις να βρίσκεσαι μόνος σου με το pc, αρχίζεις να κοιτάς διακριτικά τριγύρω και να φυλάς τα νώτα σου, γιατί η σκιά που πιάνεις με την περιφερειακή σου όραση, μπορεί τελικά να μην είναι τελικά και τόσο αθώα. Η πόρτα τρίζει και για λίγο παγώνει το αίμα σου, αφού πια δεν είσαι σίγουρος για το αν φταίνε οι αλάδωτοι μεντεσέδες ή μήπως η μεταφυσική δύναμη της οθόνης ξέρει ότι την παρακολουθείς, βρήκε το σπίτι σου κι ήρθε να πάρει την εκδίκησή της. Αντίο ύπνε, δηλαδή.
Η Annabelle, όμως, παίρνει το τελικό check στο κουτάκι του απόλυτου και χωρίς κανέναν συναγωνισμό MVP του είδους του τρόμου: ΤΟΥ ΗΧΟΥ.
Όλη η μαγκιά ενός θρίλερ βρίσκεται στον ήχο. Χωρίς αυτόν, απλά δεν υπάρχει, εκμηδενίζεται, κι η πιο τρομαχτική ταινία του κόσμου να είναι υπό κανονικές συνθήκες. Θέλει έναν σκηνοθέτη με μεγάλη δεξιοτεχνία για να μπει η σωστή επένδυση, τη σωστή στιγμή με τον σωστό τρόπο. Τόσο που να προκαλέσει στον θεατή τις ταχυπαλμίες που αποζητά, χωρίς, όμως, να γίνεται υπερβολικό σε σημείο που να το συνηθίζει κι εν τέλει να χάνεται η ατμόσφαιρα που με τόσο κόπο έχτιζε. Η Annabelle εφαρμόζει μηχανικά πλέον αυτήν τη συνταγή και μοιράζει τις πιο εύστοχα τοποθετημένες ξαφνικές συγκινήσεις μπροστά από τις μικρές και τις μεγάλες οθόνες.
Όσο υπάρχουν ταινίες που πιάνουν ότι όλο το παιχνίδι του τρόμου παίζεται στη χειραγώγηση της ψυχολογίας του θεατή, κάθε λάτρης του είδους μπορεί να μένει ήσυχος ότι πολλές άγρυπνες νύχτες καραδοκούν στο πρόγραμμά του.
Κάντε Bookmark τις σελίδες του Newsbomb.gr για τα Exit Poll 2019 και τα Αποτελέσματα Εκλογών της 7ης Ιουλίου, ώστε να ενημερωθείτε πρώτοι και με εγκυρότητα!
Διαβάστε επίσης όλες τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με τις επερχόμενες Εθνικές Εκλογές 2019
