Προσπάθησε για λίγο να ξεχάσεις τα γνωστά και χιλιοειπωμένα και ετοιμάσου για ένα ταξίδι 1.800 ετών. Αληθινό και τίμιο. Χωρίς μυθοπλασία, χωρίς δράκους και φανταστικά τέρατα, χωρίς τα στίφη των ορκάδων και των νεκροζώντανων να εφορμούν με τη μαύρη σαπίλα και την αποφορά τους στην εύφορη κοιλάδα.
Τη στιγμή που έχουμε κυριολεκτικά πήξει στην mainstreamίλα του Game of Thrones και του Μαρβελικού Σύμπαντος, κάποιοι αθόρυβα αλλά με περίσσεια μαεστρία βγάζουν «διαμαντάκια» στην κινηματογραφική βιομηχανία, που για να τα πάρουμε μυρωδιά πρέπει να ψάξουμε πολύ. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει η ταινία Ying (αγγλ. Shadow, ελληνικός τίτλος «Η Σκιά») σε σκηνοθεσία ενός παλιού αγαπημένου μας γνώριμου, του Zhang Yimou, με παράδοση στην oriental martial arts μυθοπλαστική φιλμογραφία (Ιπτάμενα Στιλέτα, Ήρωας, H Κατάρα του Χρυσού Λουλουδιού κ.α.).
Η ταινία σε μπάζει κατευθείαν στα βαθιά, χωρίς κορδελάκια και περικοκλάδες. Σκοτεινό φόντο σε μια ρημαγμένη και κατακερματισμένη σε βασίλεια Κίνα, με βαθιά ηθικούς και ευγενείς πολεμιστές, δολοπλόκους υπουργούς και άρχοντες που η ραδιουργία τους ξεπερνά ως κι αυτή την Cersei Lannister.
Ακούγοντας ή διαβάζοντας, βέβαια, τον τίτλο της ταινίας, το μυαλό των περισσοτέρων πάει σε κάποιον σούπερ ήρωα. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Όχι, οι «Σκιές» δεν ήταν ήρωες με υπερδυνάμεις, αλλά αληθινοί ήρωες, ικανότατοι πολεμιστές, που έσωζαν κυριολεκτικά ζωές.
Ο ήρωας μας, η «Σκιά» είναι ένας ταπεινός αλλά εξαιρετικά εύστροφος τύπος. Βαθιά πιστός στην αποστολή και τον ρόλο του, τίμιος, εξαιρετικά σκληρός με τον εαυτό του, αλλά με ευαισθησίες τόσο σπάνιες, o Ying είναι ένας ρόλος ανθρώπινος και συνάμα δραματικός, το ψυχογράφημα μιας συγκλονιστικής περσόνας που καλείται να λάβει κρίσιμες αποφάσεις που θα καθορίσουν τόσο τη δική του μοίρα όσο και του λαού του. Το ιδιαίτερα dark σκηνικό του φιλμ, ο μυστικισμός των συμβόλων, όπου το Ying και το Yang αντιπροσωπεύουν τις δύο αντίρροπες δυνάμεις (σ.σ. τα αιώνια δίπολα καλό – κακό, αρσενικό – θηλυκό, φωτεινό – σκοτεινό) όχι μόνο του σύμπαντος αλλά και δύο μεγάλων στρατιών είναι εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τη διαφορά στην ταινία του Yimou.
Όσο για τις σκηνές της μάχης; Η σπάθη, το δόρυ και οι ακάνθινες ομπρέλες που κρύβουν από στιλέτα ως και βαλλίστρες δίνουν την αίσθηση ενός πραγματικού showdown. Μονομαχίες πρόσωπο με πρόσωπο, από τις οποίες κρίνεται η τύχη ολόκληρων βασιλείων και ακροβατικές κινήσεις που θα ζήλευαν ως και επικοί anime ήρωες όπως ο Haohmaru, ο Amakuza, o Hattori Hanzo, ο Tatsebana Ukyo κι ο Jubei.
Όμως το παραμύθι αυτό δεν έχει ούτε δράκους ούτε μάγους. Και δεν είναι παραμύθι. Είναι η αλήθεια. Η αλήθεια μιας γενιάς πολεμιστών που έζησαν ως σκλάβοι στη φεουδαλιστική Κίνα του 200-220 μ.Χ., η ιστορία των οποίων παρέμενε όχι απλά άγνωστη, αλλά έμοιαζε για αιώνες με ένα είδος ταμπού. Σαν κάτι που ξέρεις ότι υπάρχει, ξέρεις ότι έχεις κάνει τεράστιο λάθος ως προς το χειρισμό του κι απλά το κρύβεις επιμελώς, για να καλύψεις την ενοχή σου.
Ο Yimou αφήνει στην άκρη αυτή την οπτική και ξεγυμνώνει την αλήθεια μπροστά στα μάτια του θεατή. Δε στη δίνει, όμως, έτοιμη. Στο πιάτο. Το immersion της ταινίας είναι τέτοιο που σε κάνει να ζεις την κάθε στιγμή, λες και παίζεις μέσα σε αυτή. Μην ντραπείς να νιώσεις ότι είσαι μέσα σε αυτή, γιατί τότε θα χάσεις τη μαγεία της.
Είναι σα να παίζεις Skyrim στον υπολογιστή σου και να μένεις απαθής. Ε, δεν πάει.
