Πόσες μέρες έμειναν; Λίγες. Το «Avengers: Endgame» έρχεται όπου νάναι. Στις 24 Απριλίου. Σε λίγες μέρες, που δεν περνάνε οι ρημάδες. Μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα; Ε, τι να κάνουμε; Θα κάνουμε μια παρασπονδία, εκείνη τη μέρα δεν θα «νηστέψουμε» κινηματογραφικά, δεν θα είμαστε σε κατάνυξη αλλά θα το ρίξουμε έξω. Για να δούμε τι θα σκαρφιστεί η Μαρβελοπαρέα για να νικήσει τον Thanos, για να επαναφέρει την τάξη και μαζί της τα μισά πλάσματα του σύμπαντος, που έκανε σκόνη και θρύψαλλα ο Thanos χτυπώντας απλά τα δάχτυλά του.
Και βλέπουμε τα παλιότερα τρέιλερ και μόλις βγει καινούργιο, το βλέπουμε σαν να εξαρτάται η ζωή μας απ' αυτό, για να πάρουμε μια μικρή τζούρα και μια μυρωδιά από το τι μας περιμένει. Ποιος τα βρήκε με ποιον, αν θα δούμε αυτόν που δεν είχαμε δει στην προηγούμενη ταινία της Marvel, αν θα έχουμε κάποια ανατροπή ή new entry. Το έχει αυτό η Marvel, είναι εθιστική, άπαξ και τη γνωρίσεις σε κάνει να «κολλήσεις» - κι αυτό το λέω επιβεβαιωμένα: γνωρίζω ανθρώπους που δεν είχαν και δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση «με αυτές τις ταινίες», αλλά με το σωστό ψηστήρι, με επιμονή και υπομονή και προσπάθεια στα όρια του πρηξίματος, κάποια στιγμή λύγισαν. Και άπαξ και έγινε η αρχή, έγιναν πιο φανατικοί κι από τους πατροπαράδοτους Μαρβελίστας του κόσμου τούτου.
Διάβασε εδώ γιατί λατρέψαμε τον Thanos.
Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναπούμε: περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα και σεβαστά όλα τα σινε-γούστα. Και οι κουλτουριάρικες ταινίες και οι «ψαγμένες« και οι ευρωπαϊκές και ο Λάνθιμος και ό,τι κάνει κέφι ο καθένας. Δεν υποβιβάζω και δεν απαξιώνω κανένα είδος κινηματογράφου. Αλλά ακούω και βερεσέ όσους κοιτάζουν με ύφος Καρδινάλιου τις ταινίες της Marvel, λένε ότι είναι «για παιδάκια», ότι είναι «σαχλαμάρες», «υποκουλτούρα», «ανούσιες μπλοκμπαστεριές» και άλλα παρόμοια. Είπαμε, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα, αλλά γιατί να είναι άνοστη «κολοκυθόπιτα» η επιλογή μιας Μαρβελοταινίας;
Στον κινηματογράφο μπορείς να προβληματίζεσαι, να γελάς, να κλαις, να σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου, να ταυτίζεσαι με τον ήρωα και να βρίσκεις κομμάτια από τη δική σου ζωή και το δικό σου παρελθόν. Να βγάζεις στην επιφάνεια παιδικά σου τραύματα και απωθημένα, να οργίζεσαι ή να χαλαρώνεις τόσο που να σε παίρνει ο ύπνος. Στις ταινίες της Marvel, στους «Avengers» εν προκειμένω σίγουρα δεν θα σε πάρει ο ύπνος, είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα γελάσεις, μπορεί να συγκινηθείς, αποκλείεται να σε πιάσουν τα υπαρξιακά σου ή να ξεπροβάλλουν τίποτα παιδικά τραύματα και απωθημένα. Αλλά πας στο σινεμά, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα περάσεις καλά. Θα διασκεδάσεις - και είναι πολύ μεγάλη υπόθεση να πετύχει την «αποστολή της» μια ταινία, να βγεις από την αίθουσα «γεμάτος» απ' αυτό που είδες. Αυτές τις δυο, δυόμιση ή τρεις παρά κάτι ώρες, θα ταξιδέψεις κάπου αλλού, μακριά από την καθημερινότητα, τη μιζέρια, τα προβλήματα, τα χρέη, τις μανούρες και τα άγχη της καθημερινότητας.
Το σύμπαν της Marvel, σχεδιασμένο αρχικά σε χαρτί και στη συνέχεια σε υπολογιστές τελευταίας γενιάς, είναι το πιο «αληθινό ψέμα» του κόσμου. Το πιο πειστικό και ταυτόχρονα εντυπωσιακό παραμύθι που έγινε ποτέ. Μόνο που οι Δράκοι έγιναν πλέον ήρωες με εξωπραγματικές δυνάμεις, τα τέρατα δεν τρώνε παιδιά αλλά πλανήτες ολόκληρους, οι μάγισσες δεν πετάνε με ιπτάμενες σκούπες αλλά με διαστημόπλοια. Οι ήρωες γίνονται αντι-ήρωες, οι «καλοί» μπορεί τελικά να είναι «κακοί» και τούμπαλιν, οι φίλοι τσακώνονται και μετά τα βρίσκουν, κάποιοι χάνονται για ένα διάστημα και μια μέρα εμφανίζονται. Όπως στην πραγματική ζωή. Όπως συμβαίνει στα σπίτια μας, με τους φίλους μας, με τους συγγνείς μας - κι ας μην έχουν παντοδύναμα σφυριά ή ειδικές στολές, ας μην γίνονται μυρμήγκια με το πάτημα ενός κουμπιού ή «πράσινοι τεράστιοι τύποι» όταν τσαντίζονται άσχημα.
Οι Avengers, όπως και όλες οι άλλες ταινίες της Marvel, δεν πλασαρίστηκαν ποτέ σαν κάτι διαφορετικό απ' αυτό που είναι. Δεν πούλησαν άποψη, δεν μπήκαν σε ξένα χωράφια ή μονοπάτια, δεν αντέγραψαν κανέναν και δεν είπαν ψέματα ποτέ: ξέρεις τι σου «πουλάνε», ξέρουν πού απευθύνονται, με ποιον τρόπο θα νοστιμίσουν τη συνταγή, θα αμπαλάρουν το προϊόν τους, θα το κάνουν πιο ελκυστικό και δημοφιλές. Έχουν φτιάξει καριέρες, έχουν ξαναβάλει στο κάδρο ηθοποιούς που ήταν στα αζήτητα, έχουν δώσει τη δυνατότητα σε κάποιους να γίνουν pop-icons, σε άλλους να δοκιμάσουν πράγματα που δεν είχαν ποτέ τολμήσει στην καριέρα τους. Έχουν ρίξει χρήμα και το παίρνουν πίσω στο πολλαπλάσιο, διότι κάνουν μια δουλειά τεχνικά άρτια και καλλιτεχνικά υπερπλήρη. Γι' αυτό τις αγαπάμε. Γι' αυτό περιμένουμε να φτάσει η 24η Απριλίου.
Λίγες μέρες μείνανε...
