Όλοι έχουμε μία ιστορία γάμου να διηγηθούμε από τον μήνα Σεπτέμβριο. Μία τέτοια είναι και η ακόλουθη. Ζητάμε την κατανόησή σας για το inside του θέματος, μια και κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ο συνάδελφος Χρήστος Κάβουρας, αλλά ποιος δεν έχει έναν τέτοιο στην παρέα του;
Έναν τύπο που κάνει όλο το show στους γάμους με το ζεϊμπέκικό του. Ξέρουμε ότι θα το χορέψει από τη μέρα που φτάνουν τα προσκλητήρια στα σπίτια μας. Το σκεφτόμαστε, το καρτερούμε από το «Ησαΐα Χόρευε».
Από την εισαγωγή, επομένως, καταλάβατε ότι οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις ΔΕΝ είναι συμπτωματική.
Πιο συγκεκριμένα:
Αν ποτέ συναντήσετε τυχαία τον παραπάνω τύπο:
ΑΡΧΙΣΤΕ ΝΑ ΒΑΡΑΤΕ ΠΑΛΑΜΑΚΙΑ ΔΙΧΩΣ ΑΥΡΙΟ!
Τα παλαμάκια να μην έχουν διακοπές. Κάντε το με όρεξη. Κάντε το σαν να έχετε μπροστά σας τον Γκλέτσο που μετά από κάθε στροφή σάς μπανίζει αιμοβόρικα και απειλητικά για να τσεκάρει μη τυχόν και σταματήσατε. Κάντε το μαζικά όπως το 2004 που βγήκατε στους δρόμους για την Εθνική. Όπως το 2008 που ξαναβγήκατε για τον Γιωργάκη.
Κάντε το όπως ο Άδωνις. ΟΧΙ όπως η Ντόρα.
Μην σταματάτε. ΑΣΤΑ ΠΑΤΑΤΑΚΙΑ ΚΑΤΩ ΡΕ. ΠΑΜΕ ΟΛΟΙ ΠΑΛΑΜΑΚΙΑ! ΠΑΜΕ ΡΕ #%$^$&ΠΑΝΑ!
Τσιφτετέλι → Ζεϊμπέκικο
Ώρα 4 παρά τα ξημερώματα. Η στιγμή που το γλέντι έχει περάσει πια στη φάση «πουτάνα όλα» και οι καλεσμένοι το χαίρονται για την παρτάρα τους, αγνοώντας αν το νεόνυμφο ζευγάρι έχει φύγει. Πουκάμισα απ' έξω, ιδρωμένες πλάτες, ξυπόλητες χορεύουν τσιφτετέλι παριστάνοντας την Αλεξανιάν, διάσπαρτοι νταήδες στην πίστα έχουν στήσει τη δική τους γωνιά, τη δική τους κουστωδία από παλαμάκηδες και δοκιμάζονται σε διαγωνισμό του πιο μαγκιόρικου ζεϊμπέκικου.
Μία τέτοια γωνίτσα βρήκαμε κι εμείς για να φτιάξουμε έναν κύκλο αποτελούμενο από τριάμιση άτομα (ο ένας είχε χτυπημένο χέρι από το μπάσκετ, βαρούσε μόνο το ένα στο μπούτι του) όταν ο Χρήστος ο Κάβουρας αποφάσισε να οργώσει, να τιθασεύσει, να δαμάσει, να υγράνει την πίστα.
Αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω είναι πέρα για πέρα αληθινό. Είναι ένας χορός ερμηνείας ανάμεσα στον σουρεαλισμό και τον ρεαλισμό. Είναι εκεί που η μαγκιά κρέμεται από μία κλωστή πριν τρακάρει με την αυτοταπείνωση. Είναι εκεί που η ετερόφωτη αμηχανία σε κυριεύει σαν να είσαι εσύ ο -αρνητικός- πρωταγωνιστής.
Δεν ήταν μόνο ο χορός. Ήταν η είσοδος για τον χορό. Ήταν η αντίληψη που έχει ο Χρήστος ο Κάβουρας για την έννοια της λέξης «χορός».
Βλέπετε, λίγο νωρίτερα, ο ίδιος τύπος, που προφανώς δεν έχει κολλήματα και στεγανά, είχε επιχειρήσει να χορέψει αυτό το κάτι σαν τσιφτετέλι.
ΣΑΝ...
Θυμάμαι ακόμα τη γεύση που είχε το σάλιο μου, ξεροκαταπίνοντας, στην όψη αυτού του αποτρόπαιου θεάματος. Θυμάμαι και την απάντηση που πήρα όταν, ευλόγως νομίζω συμφωνούμε όλοι, τον ρώτησα: «ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ;».
-Δεν είναι τσιφτετέλι. Προσποιούμαι ότι κάνω την Καλομοίρα.
Αυτό μου απάντησε ο Χρήστος ο Κάβουρας και τα συμπεράσματα δικά σας.
Ζεϊμπέκικο → Πάτος
Τίποτα και κανένας, όμως, δεν τελείωσε εκεί. Όλα είχαν μόλις αρχίσει. Όλη η υπόλοιπη παρέα το ήξερε ότι αυτό πλέον ήταν το κλου της βραδιάς. Και η βραδιά είχε ψωμί. Έχοντας ζήσει, αλλά όχι χορτάσει αυτή την εμπειρία, στο πολλά-βαρύ ζεϊμπέκικο που μπήκε λίγο μετά, η συνεννόησή μας έγινε με την άκρη του ματιού.
«Κωλώνεις», του λέμε με μία φωνή εγώ κι ένας φίλος, δείχνοντάς του ένα άδειο τετραγωνικό μέτρο τσιμέντου που μάς έγνεφε «ξεκολλάτε τις μαλακίες». Η ποσότητα από το δόλωμα αποδείχτηκε επαρκής για να τσιμπήσει και αρκετή για να μάς πει:
-Ποιος να κωλώσει ρε μαλάκες;
Η απάντησή του μάς γέμισε αισιοδοξία ότι κάτι καλό πρόκειται να συμβεί. Το συμφώνησαν τα βλέμματά μας, τα οποία ενστικτωδώς, σχεδόν ταυτόχρονα, στράφηκαν προς την πίστα:
-Έλα μωρή κοτάρα.
Κι εκεί, ζήσαμε ό,τι πιο fail, FAIL, ΦΕΪΛ έχουμε δει ποτέ. Από αυτά τα περιστατικά που δικαιολογούν μέχρι και τους clickbait τίτλους ειδήσεων. Από αυτά τα σκηνικά που δεν μπορείς να περιγράψεις με λόγια, αλλά εμείς θα το προσπαθήσουμε. Γι' αυτό πληρωνόμαστε άλλωστε:
Με βλέμμα γαμάουα, ξεκουμπώνει το δεύτερο από πάνω κουμπί του πουκαμίσου. Μένουμε κόκκαλο. Αυτός κονστοστέκεται. Ρίχνει μια ιδέα από χαμόγελο. Αυτό του εγκεφαλικού. Περνάει σε slow motion κίνηση από μπροστά μας. Μας καρφώνει με τα μάτια με ύφος «hasta la vista» και «Yippee-ki-yay».
Σταματάει στον τρίτο της παρέας που έχει ένα τσιγάρο στο στόμα, όχι αναμμένο. Του το παίρνει από το στόμα. Αλλά όχι με ευκολία, όπως λογικά θα το είχε στο μυαλό του. Χρειάστηκε να κάνει τέσσερις (4) σπασμωδικές κινήσεις, όπως τα μωράκια που, χαχανίζοντας, κρατάνε και κουνάνε ένα μεγάλο παιχνίδι στο χέρι τους, χωρίς να ξέρουν τι είναι, μέχρι αυτό να τους πέσει.
Να σημειωθεί εδώ ότι ο Χρήστος ο Κάβουρας ΔΕΝ καπνίζει.
Βάζει το τσιγάρο στο στόμα του. Με κοιτάζει ΑΓΧΩΜΕΝΟΣ κάνοντάς μου με τα δάχτυλα σινιάλο για αναπτήρα. Η χορογραφία του έχει ήδη αρχίσει να κρασάρει. Είμαστε γύρω του βαρώντας παλαμάκια σε ό,τι κάνει, μηχανικά κυρίως για να αναγκαστεί να χορέψει, να μην κάνει πίσω.
Του δίνουμε σπίρτα. Ανοίγει το σπιρτόκουτο. Το τραγούδι συνεχίζει να δίνει εν τω μεταξύ. Βγάζει το σπίρτο. Προσπαθεί να το ανάψει. Ο κανονικός άνθρωπος το ανάβει στο μπαμ, με μια μόνο κίνηση. Όχι όμως και ο Χρήστος. Το τρίβει με αδέξιο τρόπο σαν τον άνθρωπο που μόλις ανακάλυψε τη φωτιά. Δεν ανάβει με τίποτα. Το σπάει. Και το επόμενο. Και το επόμενο. Μάντεψε: Και το επόμενο. Τα σώματα όλων μας έχουν πάρει μία κλίση, κάπως λυγισμένη σε σχήμα «Γ», από ταυτόχρονο γέλιο με παλαμάκια. Στο έδαφος, στα πόδια του, υπάρχουν πέντε αποτυχημένα, δυστυχισμένα σπίρτα, τα οποία θυσιάστηκαν και χάθηκαν τόσο άδοξα, τόσο νέα, για το τίποτα.
Βλέπουμε το πέμπτο σπίρτο να τρίβεται με μανία στο σπιρτόκουτο και μια άκυρη, τσίτα αμήχανη σπίθα να εκτοξεύεται στον αέρα. Από εκεί ψηλά, πάνω δεξιά από το κεφάλι του εμφανίζεται μία φλόγα. Ο ίδιος, ξαφνιασμένος, την κοιτάζει να ανάβει και να σβήνει στο δευτερόλεπτο, κουνώντας απότομα το κεφάλι του, άρα και το τσιγάρο που ήταν στο στόμα του.
Στο έκτο σπίρτο, τα κατάφερε σαν να ήταν το τελευταίο που θα άναβε στη ζωή του. Η καύτρα από το τσιγάρο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ άναψε, μαζί και τα αίματα, επαναφέροντας την τεστοστερόνη του στο αρχικό της level.
Περνάει ξανά από δίπλα μας. Σπρώχνει τον έναν. Όχι με δύναμη. Λιγάκι. Όσο χρειάζεται για να πιάσουμε το νόημα «κάντε χώρο για τον μανιακό» που έλεγαν κι οι TXC. Μπήκε στην πίστα σαν να μπήκε αλλαγή ο Κριστιάνο στο 89'.
Κι εκεί, όλοι πάγωσαν. Όλα πάγωσαν.
Η ορχήστρα σταμάτησε για λίγο να παίζει, ενώ από ένα μπουζούκι ακούστηκε μια μακρόσυρτη και μοναχική φαλτσοπενιά που συμπλήρωνε το κάδρο της σαπίλας. Οι υπόλοιπες κλίκες από ζεϊμπέκικα διέκοψαν, γύρισαν, τον κοίταξαν. Αυτοί που χόρευαν αναθάρρυσαν κι άρχισαν να χορεύουν πιο ανέμελα πια και χωρίς άγχος. Τα παλαμάκια μας ξαφνικά γινήκανε ασυγχρόνιστα.
