Αμφιταλαντευτήκαμε εδώ στο Ratpack για το κατά πόσον θα έπρεπε να «πιάσουμε» ένα τέτοιο θέμα. Τον συνάδελφο δηλαδή, «συνάδελφο» για την ακρίβεια, αυτό το πλάσμα χωρίς ψυχή, χωρίς αναστολές, χωρίς ίχνος ντροπής, που αντί να κάνει τη δουλειά του στο σπίτι του, την κάνει στις τουαλέτες του γραφείου. Καθημερινά. Απολαυστικά (για τον ίδιο). Ιεροτελεστικά. Με περιοδικό ή εφημερίδα υπό μάλης. Με κινητό ή τάμπλετ στο χέρι. Μερακλίδικα. Σαν να μην υπάρχει αύριο. Σαν να είναι η τελευταία λεκάνη της γης. Είτε είναι ώρα αιχμής στη δουλειά, είτε είναι όλα κι όλα δυο άτομα στο γραφείο.
Κάναμε ολόκληρη σύσκεψη
Κάποιοι διαφωνούσαν. «Όχι ρε σεις, είναι δυνατόν να κάνουμε τέτοιο θέμα;» Κάποιοι συμφωνούσαν. «Και γιατί να μην το κάνουμε; Αφορά σε χιλιάδες συνανθρώπους μας». Η αφορμή υπήρχε μπροστά μας – και χαμογελούσε και ειρωνικά: «και τι να κάνω ρε παιδιά; Να περιμένω 8 ώρες;» Αρχίσαμε να ρωτάμε ο ένας τον άλλον. Εσύ; Εσύ; Εσύ; Όλοι οι υπόλοιποι, οι κανονικοί άνθρωποι, εμείς που θέλουμε τις ιδανικές συνθήκες για κάτι τόσο προσωπικό (πλήρη ησυχία + απομόνωση + άπλα χρόνου + οικείο περιβάλλον + κινητό/ τάμπλετ), ψηφίσαμε όλοι μονοκούκι: ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ. Στο «θρόνο» μας. Στη θαλπωρή. Και το πρόχειρο γκάλοπ που στήσαμε, έβγαλε ποσοστά Πινοσέτ: «εγώ μια φορά στα δέκα χρόνια που δουλεύω, μια και μοναδική που νόμιζα ότι θα πεθάνω». «Εγώ δυο φορές στα 20 χρόνια. Αναγκάστηκα… Έφευγε η ζωή από μέσα μου». «Εγώ ποτέ πρωί. Μόνο απόγευμα μερικές φορές, που μέναμε τρεις άνθρωποι σε όλο το γραφείο». «Εγώ μια φορά, που τα μάτια μου τραβήχτηκαν από την πίεση και έγιναν σαν του Κινέζου». Γλαφυρός.
Παρόλα αυτά υπήρχαν ακόμα ενστάσεις και δεύτερες σκέψεις. Αναγκαστήκαμε να πάρουμε τη «βοήθεια του κοινού»: σταματούσαμε συναδέλφους που πέρναγαν μπροστά από τα γραφεία μας και ρωτούσαμε. Οι απαντήσεις ήταν κοφτές. «Ποτέ», «μια φορά», «δυο φορές» μάξιμουμ. Κι όλοι, μα όλοι, είχαν να θυμηθούν μια ιστορία με έναν τύπο που κάθε πρωί, επαναλάμβανε το ίδιο μοτίβο, περίπου την ίδια ώρα, που τον καλούσε η φύση – μόνο που τον καλούσε στις τουαλέτες του εργασιακού χώρου. Εκεί όπου θα περάσουν κάποια στιγμή όλοι οι συνάδελφοι για το «νούμερο ένα». Εκεί που κάποιος θα έχει φροντίσει να μετατρέψει τις τουαλέτες σε τόπο μαρτυρίου. Σε θάλαμο αερίων. Που θα σε γυρίσει νοερά στα χρόνια του σχολείου: «δεν θέλω να πάω, αλλά πρέπει». Στις εποχές που σε υποχρέωναν να φας φακές ή μπάμιες. «Δεν είναι ωραίο, αλλά πρέπει».
Απομονώστε τον!
Ο συνάδελφος αυτός, αυτή η μάστιγα, είναι ένας άνθρωπος χωρίς ηθικούς φραγμούς. Είναι ένα κουτάβι, που ποτέ δεν εκπαιδεύτηκε, ποτέ δεν έμαθε να τα κάνει στην πάνα του ή να κρατιέται και να τα κάνει έξω, αλλά τα αμολάει όπου και όποτε γουστάρει. Είναι ένας άνθρωπος που πρέπει να απομονωθεί. Να γνωρίσει τη χλεύη. Την κατακραυγή. Να του γίνει outing. Να βρίσκει τις τουαλέτες κλειδωμένες την ώρα που ετοιμάζεται περιχαρής να πάει και να στοιχειώσει τα όνειρά μας, να χαλάσει το κέφι μας, να σκορπίσει τον τρόμο. Να μην μπορεί να μπει, για να εκπαιδευτεί, σαν κουτάβι, να κρατιέται και να τα κάνει αλλού. Μια, δυο, τρεις, είτε θα μάθει, είτε θα πάει έξω στη φύση – πάντως εμείς θα γλιτώσουμε.
Αυτός ο άνθρωπος, που μας κάνει μπούλινγκ καθημερινά, που μας αναγκάζει να κρατιόμαστε και να κοντεύει να σκάσει η φούσκα μας διότι τον είδαμε να βγαίνει χαμογελαστός από την τουαλέτα και περιμένουμε βασανιστικά το χρόνο να περάσει, πρέπει να καταλάβει ότι είναι μόνος. Και μας έχει ΟΛΟΥΣ μα ΟΛΟΥΣ απέναντί του. Δεν θα νικήσει. Δεν θα του περάσει. Δεν πρέπει να τον αφήσουμε να δρα ανεξέλεγκτα, δεν μπορούμε να έχουμε έναν «Βρωμίκονα» μέσα στα πόδια μας να μας τρομοκρατεί. Αντισταθείτε. Αναλάβετε δράση. Είμαστε πολλοί και είναι ένας.
