Εμείς που γουστάρουμε τα Χριστούγεννα, εσάς τους "Πασχαλινούς τύπους" σας γλεντάμε, πετάει με περιφρονητικό υφάκι ο κολλητός, έχοντας το καλαμάκι στο στόμα, έτοιμος να ρουφήξει μία τζούρα από τον καφέ κι άλλη μία από το πασχαλινό σου μουντ.
Φωτό εξωφύλλου: Μάνος Σπυριδάκης
Ηλιόλουστο μεσημεράκι Μεγάλης Παρασκευής. Περιμένεις το σινιάλο αναχώρησης από τους δικούς σου για το χωριό. Πίνετε έναν τελευταίο καφέ πριν αποχωριστείτε για Πάσχα. Κοιτάς τον φρέντο καπουτσίνο του, χαμηλώνεις το βλέμμα στο δικό σου φρέντο εσπρέσο. Η διαφορά γάλακτος ίσως και να δικαιολογεί το παθιασμένο, πικρό του σχόλιο και σε προκαλεί να τον κοντράρεις. Χρονιάρες μέρες, θα υποκύψεις; Ασφαλώς.
Στα δικά του υποτιμητικά σχόλια, απαντάς αρχικά με μία υποτιμητική ματιά. Σαν να τον λυπάσαι: «Τα λες αυτά επειδή κάθε Πάσχα μένεις Αθήνα». Η πρώτη εισαγωγική απάντηση πριν αρχίσει ο καταιγισμός αποστομωτικών επιχειρημάτων.
Αρχίζεις να τακτοποιείς στο μυαλό σου όλες τις εθιμοτυπικές αναμνήσεις που ευλαβικά ακολουθείς κάθε χρόνο, σαν ιεροτελεστία. Αυτές που ζεις από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, αυτές που ξέρεις ότι σε περιμένουν σε λίγες ώρες και νιώθεις ότι ήδη έχεις στήσει.
Επιλέγεις τις πιο δυνατές, τις βάζεις σε χρονολογική σειρά. Νιώθεις ότι είσαι σε ρινγκ. Πρέπει να τον στριμώξεις στη γωνία. Κι αρχίζεις τις επιθέσεις. Μπαμ-μπουμ, δεξί-αριστερό. Θυμάσαι και χτυπάς. Χτυπάς και θυμάσαι:
1. Την χωριάτικη μυρωδιά με το που φτάνεις
Μεγάλη Παρασκευή, λίγο πριν νυχτώσει. Στο καταλληλότερο σημείο άφιξης για κάθε ταξιδιώτη. Η ώρα είναι μπλε σκούρος ουρανός, άρα περίπου 8μ.μ. Μπαίνεις στο χωριό, μπαίνει και το Πάσχα μέσα σου. «Ο Δήμος τάδε σας εύχεται Καλό Πάσχα». Διαπεραστική ματιά από την κίνηση στους στολισμένους δρόμους που ξαναζωντάνεψαν έστω και για λίγες ημέρες. Ψάχνεις για τυχόν αλλαγές, δεν βρίσκεις, τρακάρεις πάνω στα πρώτα οικεία και μη πρόσωπα, κυρίως ηλικιωμένα, που κινούνται σε ρυθμούς Επιταφίου. Παραδόξως δεν σε ενοχλεί ο ανακριτικός τρόπος που σε κοιτάζουν, ρωτώντας με τα μάτια: «τίνος είσαι συ;». Βγαίνεις από το αυτοκίνητο. Κοντοστέκεσαι απ' έξω, ανοίγεις τα χέρια σαν να σηκώθηκες μόλις από το κρεβάτι, τραβάς ναργιλεδάτη ρουφηξιά χωριατίλας.
2. Τις γεμάτες ψαροταβέρνες (και μη) μετά τον Επιτάφιο
Ο Επιτάφιος στο χωριό είναι Επιτάφιος κανονικός. Όχι ντεμέκ. Σε κάνει πιο θρήσκο κι από την Ελένη Λουκά. Σε κάνει μέχρι και να αγαπήσεις το περπάτημα. Χαίρεσαι να τον ακολουθήσεις σχεδόν ολόκληρο, να διασχίσεις κάθε στενό του χωριού. Σκέφτεσαι πως αν ήσουν στην Αθήνα θα έβγαινες μέχρι τον πρώτο κεντρικό. Αυτό που γουστάρεις ακόμα περισσότερο, όμως είναι η στιγμή μετά απ' αυτόν. Κάθε ταβέρνα, από αυτές του είδους μέχρι αυτές που ειδικεύονται στις Προβατίνες είναι γεμάτες. Και; Πόλεμος. Νηστεία και προσευχή, εν μέσω γαρίδας, χταποδιού και γαύρου ξιδάτου.
3. Το λίγο τσουρεκάκι το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου
Νηστεύεις ή όχι, λίγο κράξιμο θα το φας από τους δικούς σου, μιας και είναι το μόνο πράγμα στο οποίο δεν νηστεύουν Μεγάλη Εβδομάδα, όταν θα σε δουν να απλώσεις χέρι σε κάθε τι αρτύσιμο, ΠΡΙΝ την ώρα του. Υπάρχει ωστόσο μία στιγμή ηδονής, τέτοιας, που ακόμη κι αυτοί κλείνουν τα μάτια τους το πρωινό του Μεγάλου Σαββάτου. Αυτό το λίγο τσουρεκάκι που θα φας εκεί γύρω στις 11 το πρωί, έχοντας πρώτα δώσει μία αφοπλιστική απάντηση με το αφράτο κομμάτι στο χέρι: «Έλα μωρέ, αφού αναστήθηκε». Είναι το κομμάτι που σε καλωσορίζει στο τραπέζι της ακολασίας και ζεσταίνει το στομάχι σου για το βράδυ.
4. Το λίγο σοκολατένιο αυγό πριν το τζάμπολ
Ό,τι ισχύει για το πρωινό τσουρεκάκι ισχύει και για το βραδινό σοκολατένιο αυγό. Λίγο πριν αναχωρήσετε για την εκκλησία, έχεις φτάσει πια στην τελευταία πίστα της νηστείας, έχεις φτάσει στο απόγειο της πείνας, το στομάχι σου έχει φτάσει στα πόδια, οπότε, εκεί στα μουλωχτά, ψιθυριστά, σατανικά, τσιμπάς ένα κομματάκι σοκολατένιου αυγού. Είχες ξεχάσει ποια είναι η γεύση της σοκολάτας, είχες νοσταλγήσει ακόμη και τις εμετικές σοκολάτες με φρούτα, είχες αρχίσει να ζαλίζεσαι από την υπογλυκαιμία. Αυτό το κομματάκι, όμως, σου άρεσε τόσο πολύ, που δεν ήπιες καν νερό. Δεν βούρτσισες καν τα δόντια σου. Δεν ήθελες να το καταπιείς για να μην στενοχωρηθείς που θα το αποχαιρετούσες.
5. Το Standing Ovation και τα Coreo στο Χριστός Ανέστη
Η ώρα 12 παρά 1. Όλοι όρθιοι με το ένα χέρι στο κερί και το άλλο από πάνω για να μην κάψει τα μαλλιά του μπροστινού. Ανάμεσα στο τσούρμο, νομίζεις ότι είσαι διασταύρωση Μαλακάσας και Τούμπας. Ο παππάς κάνει πρσποιήσεις ότι θα το πει. Μια γουρούνα σκάει στο βάθος από πιτσιρικά που δεν κρατιέται. Κανείς δεν κρατιέται. Όλοι χέρια από κάτω λες και θα φωνάξουν «Σήκωσέ το» στον παπά. Και το λέει: Χριστ ΜΠΑΜ-ΜΠΟΥΜ μπαμπαμπούμπα. Πιτσιρίκια κλαίνε αριστερά, μανάδες ουρλιάζουν παραπέρα, κάποια στιγμή κάνει παρατήρηση μέχρι κι ο παπάς μεταξύ του θάνατος και του πατήσας. Ψιλογελάς. Γιατί θυμάσαι. Εκεί πίσω, στο μπαρουτοκαπνισμένο βάθος, ήσουν κι εσύ κάποτε.
Και μιας και το αναφέραμε για θυμίσου: «Τα μικρά Χουλιγκανάκια της Ανάστασης»
6. Τα τσουγκρίσματα και το πρώτο αυγό
Με το που μπαίνεις σπίτι, ξεκινάει η ανταλλαγή ευχών ταυτόχρονα με το τσούγκρισμα αυγών. Συνήθως το έχεις διαλέξει από νωρίς. Πριν πας εκκλησία. Και έχει πλάκα, γιατί σχεδόν πάντα τους γλεντάς. Μέχρι και τον σπαστικό θείο που έχει το ψεύτικο. Αν ανήκεις στην κατηγορία αυτών που νηστεύουν, το πρώτο αυγό μοιάζει με το καλύτερο γεύμα μετά από 6 μέρες νηστείας και με το καλύτερο ορεκτικό στο πασχαλινό τραπέζι.
7. Την πρώτη τζούρα μαγειρίτσας
Αυτό το μία στο όρθιο είναι μεγάλο λάθος που το ταυτίζουμε μόνο με το σεξ. Είναι η στιγμή που για κάποιο λόγο όλοι αργούν να καθίσουν στο τραπέζι λες και έχουν συνεννοηθεί να παρατείνουν την πείνα την αγωνία, τη νηστεία σου. Οπότε τι κάνεις; Πας πάνω από την κατσαρόλα και παίρνεις μία πρώτη ρουφηξιά μαγειρίτσας. Τίποτα άλλο στη διάρκεια της βραδιάς δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή τη στιγμή. Για κάποιο λόγο, όταν θα καθίσεις στο τραπέζι, η μαγειρίτσα δεν είναι πια ίδια. Σαν να μπαγιάτεψε.
8. Την πρωινή τσικνίλα
Ας μην το πάμε στην τσικνίλα του ξυπνήματος, που ούτως ή άλλως, την ώρα που εσύ ξυπνάς έχει ήδη ποτίσει κάθε πετραδάκι του σπιτιού σου. Ας το κάνουμε λίγο πιο extreme. Σας έχει τύχει να γυρνάτε ξημερώματα Κυριακής του Πάσχα, μεθυσμένοι από ξενύχτι; Να περπατάς προς το σπίτι σου και να νομίζεις ότι κουβαλάς μαζί σου όλη την κάπνα από το κλαμπάκι που ήσουν νωρίτερα. Να ξεπροβάλλουν άνθρωποι από τους καπνούς σαν τον Τριαντάφυλλο, η τσίκνα να διεισδύει στα πνευμόνια σου και να τα τιγκάρει μέχρι πάνω, σε βαθμό που δεν ξέρεις αν θες να ξεράσεις από αυτή ή από το ποτό. Κι όμως, για κάποιο λόγο πάνω στη μέθη σου, αυτό σου αρέσει. Και σε στέλνει για τον πιο γλυκό ύπνο.
9. Το κοκορέτσι, φάρμακο για κάθε hangover
Εκεί γύρω στις 12 το μεσημέρι, να έρχεται να σε ξυπνάει ο πατέρας σου, ο ψήστης, με ύφος αυστηρό, βιαστικό, επιτακτικό. Και να σου θυμίζει τα σχολικά χρόνια, τότε που στεκόταν σαν τον Χάρο από πάνω σου μέχρι να ξυπνήσεις. Μόνο που δεν κρατάει ούτε δρεπάνι, ούτε σχολική τσάντα, ούτε γάλα. Κρατάει ένα πιρουνάκι, με μία κομματάρα κοκορέτσι καρφωμένη πάνω του, την οποία «πρέπει ΤΩΡΑ να φας πριν κρυώσει». Σηκώνεις το σώμα σου όσο πρέπει για να μην πνιγείς και να μην πονέσει περισσότερο το κεφάλι σου πάνω στο hangover, το καταπίνεις χωρίς να μασήσεις και την ξαναπέφτεις.
10. Την πέτσα από το αρνί
Αν θέλει κάποιος να του εξηγήσουμε τι ακριβώς γιορτάζουμε την Κυριακή του Πάσχα, θα του περιγράφαμε αυτή ακριβώς την ηδονική στιγμή: Τη στιγμή που οι συγγενείς σου, ο ψήστης, ΤΟ ΙΔΙΟ το αρνί, σε καλούν να δοκιμάσεις. Είναι η στιγμή που ακόμα κι οι βίγκαν κάνουν παύση πυρών και σε αφήνουν να τη ζεις όπως εσύ θες. Ό,τι κι αν φας μετά από την πέτσα δεν έχει την ίδια νοστιμιά. Ούτε καν το γλυκό στο τέλος.
Καλά... Χριστούγεννα, κολλητέ.
