Για 8-9 υπέροχα χρόνια, βρέθηκε στη ζωή μου και το σπίτι μου ο Ιβάν. Ένας υπέροχος τύπος – δεν τον θεώρησα ποτέ «σκύλο», κόλεϊ με λύκος, που τον αντιμετωπίζαμε όλοι σαν μέλος της οικογένειας. Ο Ιβάν έκανε πάρα πολλά στη ζωή του: αλήτεψε πολύ, μαστούρωσε κάπου εκεί στις βόλτες του στο Λόφο του Στρέφη όπου γυρνούσε (και κάτι πρέπει να έφαγε, γιατί έβλεπε κύκλους μια ολόκληρη μέρα), έπαιξε στην τηλεόραση (ο «μπαμπάς» του, ο Αντρέας, τον έβαλε σε ένα επεισόδιο από τις «Βαρβαρότητες»), έκανε έναν μοναχογιό ολόιδιο με αυτόν, τον Χουάν (που νομίζω πήρε ο Θοδωρής Αθερίδης) και κάποια στιγμή την κοπάνησε από του Στρέφη, ίσως διότι η αδελφή μου δούλευε πολύ και βαριόταν μόνος του, είτε διότι ακολούθησε καμιά σουρλουλού και εξαφανίστηκε. Βάλαμε αγγελία στο «Ε» της Ελευθεροτυπίας και μια καλή κυρία μας ειδοποίησε λίγες μέρες μετά ότι τον βρήκε στην Καισαριανή! Από Στρέφη, Καισαριανή ο γίγαντας. Όταν τον μάζεψα, ήταν χτυπημένος, δαγκωμένος, καμένος από ασβέστη, πανβρώμικος και εντελώς αλίμονος. Αλλά ευτυχισμένος που μας ξαναείδε. Τότε ήταν που η συγχωρεμένη η μητέρα μου, η κυρα – Ελένη, παρότι ποτέ δεν ήθελε σκυλί στο σπίτι, είπε ορθά – κοφτά «ο Ιβάν θα έρθει να μείνει εδώ, στου Γκύζη».
Και κάπως έτσι ο Ιβάν, από τις βόλτες στου Στρέφη και την (σχεδόν) απόλυτη ελευθερία, βρέθηκε σε ένα διαμέρισμα στου Γκύζη. Και ήταν ευτυχισμένος! Έβγαινε τις βόλτες του, άλλοτε με εμένα και άλλοτε με τον Μιχάλη και την Ελένη, δάγκωσε 2-3 ανθρώπους (όχι πολύ ευτυχώς) για λόγους που δεν καταλάβαμε ποτέ αλλά κατάλαβε εκείνος, έπαιρνε τα χάδια του, εισέπραττε αγάπη και την επέστρεφε επί δυο. Έζησε μέχρι τα βαθιά σκυλίσια του γεράματα, κάπου στα 18 χρόνια, έχοντας όλες τις αρρώστιες που θα μπορούσε να έχει ένα πλάσμα του Θεού: καρκίνο, έλκος, καταρράκτη και 5-6 ακόμα πράγματα που δεν θυμάμαι. «Έφυγε» ήσυχα, «κοιμήθηκε» με μια ένεση χωρίς να υποφέρει και το μόνο πράγμα που θυμάμαι με απέραντη στενοχώρια, είναι ότι δεν πρόλαβα να τον αποχαιρετίσω – ήταν Αύγουστος του 2003 κι ήμουν διακοπές στα Χανιά.
Από τότε μέχρι σήμερα, συνέβησαν πολλά στη ζωή μου: παντρεύτηκα, έκανα έναν υπέροχο γιο, πέθαναν οι γονείς μου, χώρισα και επέστρεψα στο πατρικό μου σπίτι στου Γκύζη. Ούτε σκέψη ποτέ για σκύλο, ούτε κατά διάνοια, αφού τα ωράριά μου είναι πηγμένα, λείπω πολλές ώρες και τα κουράγια μου και οι αντοχές μου δεν είναι ίδιες με 15 χρόνια πριν. Μέχρι που πριν έναν μήνα και κάτι, μια φίλη με έφαγε να πάω να δω κάτι φοβερά σκυλάκια σε ένα pet-shop απέναντι από τη δουλειά της. «Έλα να τα δεις, είναι φοβερά». – «Καλά, θα έρθω αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να πάρω εγώ πάλι σκυλί».
Μέχρι που συναντηθήκαμε με τη Ράσελ
Την έβγαλε από το κλουβί ο ιδιοκτήτης, αυτήν και άλλα 2-3 σκυλιά και ήρθε κουνώντας ουρά και πωπό να μας κάνει χαρές. Πολύ καλά ως εδώ, αλλά μπα… Όταν όμως η Ράσελ σηκώθηκε στα δυο πόδια, έκλεισε την πόρτα του κλουβιού της και πίεσε με δύναμη για να ασφαλίσει κιόλας, γούρλωσα τα μάτια. «Τυχαίο είναι, μην δίνεις σημασία». Καλού – κακού, ξανάνοιξα το πορτάκι, έτσι, για να δω. Η Ράσελ έκανε ακριβώς την ίδια κίνηση. Μου «μίλησε» εκείνη τη στιγμή. Μου είπε «εγώ εδώ μέσα, δεν ξαναμπαίνω». Υπό μια έννοια, με διάλεξε – τα σκυλιά δεν τα διαλέγεις στην πραγματικότητα, σε διαλέγουν εκείνα. Και χωρίς να το σκεφτώ πολύ – πολύ, την πήρα κι έφυγα…
Για να προλάβω ορισμένους, όχι, δεν ήθελα να αγοράσω σκύλο από pet shop, έλεγα πως αν ποτέ πάρω σκύλο, θα υιοθετήσω – είχα δει πριν λίγους μήνες κι έναν γλυκύτατο μουργάκο κι είχα ψηθεί να τον πάρω, αλλά τα 25-30 κιλά που θα έφτανε, με αποθάρρυναν λόγω διαμερίσματος. Αλλά είπαμε, το σκυλί σε διαλέγει και ξέρετε και κάτι; Κι αυτά τα καημένα στα pet shops, ψυχούλα έχουν κι αυτά. Και τι νομίζετε ότι απογίνονται, όταν δεν είναι πλέον χαριτωμένα κουτάβια και δεν «πουλάνε» στη βιτρίνα; Πιστεύετε ότι τα κρατάνε εκεί και τα ταϊζουν, χωρίς να υπάρχει σχεδόν καμία πιθανότητα να τα πουλήσουν; Επιπλέον, αν έπαιρνα ποτέ, έλεγα ότι θα πάρω μόνο «αγόρι»: ούτε περίοδος, ούτε γεννοβολήματα, ούτε τίποτα. Αλλά είπαμε και παραπάνω, μην επαναλαμβανόμαστε, εκείνη με διάλεξε. Και κάπως έτσι εξηγείται και το όνομα «Ράσελ» σε θηλυκό σκυλί – είναι αυτό που λέμε «εγώ αγόρι ήθελα να κάνω»… Το όνομά της το πήρε από τον αγαπημένο μου παίκτη του ΝΒΑ, το Ράσελ Γουέστμπρουκ. Έχουν περίπου το ίδιο άλμα, τρέχουν το ίδιο γρήγορα και «δαγκώνουν» εκεί που δεν το περιμένεις!
Η ζωή με τη Ράσελ, αυτόν τον έναν μήνα και κάτι, με έχει δικαιώσει απόλυτα για το «απονενοημένο μου διάβημα»: μετά από το απαραίτητο μάζεμα «κακών» και «τσισίων» σε χαλιά και γωνίες του σπιτιού, μερικά μασημένα καλώδια και ένα σπασμένο πορτατίφ (το να τραβήξει το καλώδιο της φάνηκε υπέροχη ιδέα), βρήκαμε τους ρυθμούς και τις ισορροπίες μας. Φροντίζω να έχει παρέα κάποιες ώρες όταν λείπω, πάμε βόλτες, την παίρνω καμιά φορά το βράδυ στο ράδιο, παίζουμε, κυνηγιόμαστε, εγώ τη χαϊδεύω, εκείνη με γλείφει γεμάτη ευγνωμοσύνη. Της δίνω όλη μου την αγάπη κι εκείνη μου την επιστρέφει στο μάξιμουμ.
Σέβομαι τις ώρες που θέλει να πάει να αράξει κάτω από τον καναπέ και σέβεται τις ώρες που θέλω να κοιμηθώ κι αράζει δίπλα μου στο πάτωμα – θα ήθελε πολύ να κοιμάται στο κρεβάτι δίπλα μου, αλλά την κατεβάζω όποτε το δοκιμάζει. Αγαπάει το γιο μου και παίζουν τα Σαββατοκύριακα που τον έχω σπίτι, με ακούει (τις περισσότερες φορές) και πάει και παίρνει το λουρί της όποτε θέλει βόλτα – περίπου συνέχεια. Κι εγώ από την πλευρά μου, φροντίζω να μην της λείπει τίποτα, να παίζω μαζί της όσο κουρασμένος κι αν γυρνάω από τη δουλειά, να την πηγαίνω βόλτα ακόμα κι αν θέλω να σαπίσω στον καναπέ, την είχα αγκαλιά και της μιλούσα όταν έκανε πυρετό από το εμβόλιο, για να με νιώθει δίπλα της. Για να μην είμαι απλά «το αφεντικό της», αλλά «ο άνθρωπός της».
Λίγο πιο κοντά στην ανθρωπιά
Μην σκέφτεστε αν ο σκύλος «είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου». Ο σκυλάκος, θα δεθεί ούτως ή άλλως με το αφεντικό του, με αυτόν που τον ταϊζει και του δίνει να πιει νερό. Να σκέφτεστε καλύτερα αν μπορείτε εσείς να γίνετε εσείς ο καλύτερος φίλος του σκύλου. Κι αν η απάντηση είναι «ναι», να υιοθετήσετε ή να πάρετε έναν σκύλο, να τον βλέπετε σαν μια ψυχούλα που έχει ανάγκη από αγάπη κι όχι σαν «πολεμική μηχανή» που θα φάει όποιον πάει να κλέψει το σπίτι ή «ρομπότ» που οφείλει να εκτελεί παραγγέλματα ή ένα μέσο επίδειξης στους φίλους σας και έναν σίγουρο τρόπο να πάρετε likes στο facebook ή το Instagram.
Διάβασε επίσης: «Λένε πως αυτά τα 10 είναι τα πιο έξυπνα σκυλιά στην πιάτσα»
«Τι άλλο χρειάζεται το σκυλί;», ρώτησα το Νίκο, τον κτηνίατρο της Ράσελ, όταν την πρωτοπήγα. – «Να το αγαπάτε. Αυτό πάνω απ’ όλα». Ναι, χρειάζεται να το φροντίζεις, τα εμβόλιά του, την καλύτερη τροφή για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί σωστά, το βούρτσισμά του, καμιά ξυλιά στον πισινό όταν κάνει αταξίες για να μην σε «καβαλήσει». Αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζεται να νιώθει, να καταλαβαίνει ότι το αγαπάς, όχι σαν «σκυλί», αλλά σαν κομμάτι της ζωής σου, σαν μέλος της οικογένειάς σου. Ακούγονται περίπου αυτονόητα όλα αυτά, όχι απλά στους φιλόζωους αλλά στους «κανονικούς ανθρώπους», αλλά με όσα «ακανόνιστα» βλέπουμε τελευταίο καιρό, μια με τους φαντάρους στην Κόνιτσα και μια με τον «ψαροντουφεκά» που έβαλε για στόχο τη γάτα, καλό είναι να τα λέμε αυτά τα αυτονόητα. Για το σκύλο μας, για τη γάτα μας, το καναρίνι μας, για όποιο κατοικίδιο έχουμε στο σπίτι για παρέα, δενόμαστε, του μιλάμε και του λέμε τον πόνο μας σαν να μιλάμε σε άνθρωπο, που μας κάνει να γελάμε με τις χαζομάρες του, μας φτιάχνει τη διάθεση μόνο και μόνο επειδή υπάρχει. Είσαι ακόμα πιο άνθρωπος όταν δένεσαι με ένα ζωάκι, όπως και να το κάνουμε...
