Μήπως δεν ήταν μια απλή σύμπτωση, αλλά μια συνωμοσία του μαρξιστικού σύμπαντος για να ολοκληρώσει ο Αλέξης Τσίπρας το μετεφηβικό του όνειρο; Εξηγούμαι: Εκεί που η χώρα καιγόταν κι ετοιμαζόταν για την αξιολόγηση της 5ης Δεκεμβρίου, αφήνει την τελευταία του πνοή ένα από τα πρότυπα που του προσέφεραν μαρξιστικές ονειρώξεις όταν ήταν νέος και τσουπ! Βρίσκει την αφορμή για να την κάνει από την ταλαίπωρη Ψωροκώσταινα και να πάει στην Κούβα προκειμένου να ζήσει την πενθήμερη που πάντα ονειρευόταν σε έναν από τους εναπομείναντες σοσιαλιστικούς παραδείσους. Το λες και τύχη βουνό...
Τον φανταζόμαι στο σαλόνι του σπιτιού του, να έχει πιάσει τον γιόκα του και να του κάνει «αεροπλανάκι»: «Πετάω για Κούβα Ερνεστάκο! Ετοίμασε βαλίτσα, Περρριστέρρρα!» «Αλέξη θα το κόψεις επιτέλους αυτό το αστείο με το παρατεταμένο ρο;», του απάντησε η Περιστέρα θυμωμένη, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Με αυτά και με εκείνα, την έκανε ο μπαγασάκος και πήγε να ζήσει τη ζωάρα του. Και την έζησε κάπως έτσι...
Μέρα 1η
Δεν έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε που το ΚΚΕ έστελνε τους νεολαίους τους στην Κούβα προκειμένου να βοηθήσουν τους συντρόφους κουβανούς στη συγκομιδή των ζαχαροκάλαμων. Ο Αλέξης δεν κατάφερε ποτέ να είναι ένας από αυτούς και πάντοτε το κουβάλαγε το κρίμα στον λαιμό του που δεν μπορούσε να ζήσει την ηδονή της χειρωνακτικής εργασίας. Εκείνου του κρίκου της παραγωγικής διαδικασίας που είναι όπλο στα χέρια και θηλιά στο λαιμό του προλεταριάτου. Ξεχύθηκε προτού ξημερώσει, λοιπόν, για την κοιλάδα Βινιάλες, ενώθηκε με τους εργάτες, έπεσε με τα μούτρα στο μάζεμα. «Συ δεν είσαι ο πρώην αριστερός που τα έχεις κάνει όλα πόπα στην Ελλάδα;» του λέει ένας δίμετρος, ξερακιανός προλετάριος που μάσαγε νωχελικά κι επιδεικτικά ένα κλωναράκι που μόλις μάζεψε από κάτω. Ο Αλέξης δεν απάντησε. Σκούπισε τον ιδρώτα, κοίταξε προς την Ανατολή, αναστέναξε διακριτικά και ξεκίνησε να γεμίζει τη μασχάλη του σιγοτραγουδώντας για ένα ήλιο πράσινο.
Μέρα 2η
Ξυπνάει νωρίς το πρωί και η πρώτη ηλιαχτίδα που κατάφερε να ξετρυπώσει μέσα από τα στόρια της σουΐτας, πέφτει πάνω στο DVD που είχε νοικιάσει το προηγούμενο βράδυ. Δεν κατάφερε να δει πολλά πράγματα πέρα από τους τίτλους αρχής. Η ντάγκλα από το τζετ λαγκ δύσκολα παλεύεται. «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας» έγραφε πάνω του και ο Αλέξης σκέφτηκε μονομιάς πως αυτό είναι ένα ξεκάθαρο σημάδι για να ακολουθήσει τα βήματα του μέγιστου Ερνέστο. Του αλλοτινού role model και σημερινού απόλυτου fashion icon. Πήρε τηλέφωνο στη ρεσεψιόν και ζήτησε να του έχουν αύριο το πρωί παρκαρισμένη στην είσοδο του ξενοδοχείου μια Norton 500 κυβικών, σαν κι εκείνη που συντρόφευσε τον Τσε στο 8μηνο ταξίδι του. «Αύριο θα το ζήσω όπως Εκείνος!», σκέφτηκε γεμάτος συγκίνηση και περηφάνεια.
Μέρα 3η
Το αύριο ξημέρωσε. Η μηχανή παρκαρισμένη και γυαλισμένη λίγα μέτρα μακριά από την είσοδο του λόμπι. Ο Αλέξης, φορώντας 3 ρόλεξ στο ένα χέρι (το ένα ώρα Αβάνας, το άλλο Αθήνας και το άλλο σταματημένο την ώρα που είπε το ΝΑΙ στη συγκυβέρνηση με Καμμένο), ανέβηκε στη μηχανή και φόρεσε το κράνος. «Για πού το βάδετε, θενιόρ Ανδρέα;» τον ρώτησε με όση αφέλεια μπορούσε να κάνει μια ερώτηση ένας κουβανέζος πορτιέρης σε ξενοδοχείο που δεν γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις της διεθνούς πολιτικής σκηνής. «Για το γύρο της Λατινικής Αμερικής!» του απάντησε με στόμφο και με μια κάποια έπαρση ο Αλέξης. «Μα δεν μπορείτε να πάτε θτην ηπειρωτική Λατινική Αμερική από εδώ, θενιόρ! Η Κούβα είναι νηθί. Θαν τη Λέδβο και τη Μυτιλήνη ένα πράγμα». Ο Αλέξης ντροπιασμένος από την μπηχτή του είρωνα ξενοδοχοϋπαλλήλου και την αγεωγραφοσύνη που του ξαναχτύπησε την πόρτα, κατέβηκε από τη μηχανή και ματαίωσε το road trip του πριν καν αυτό ξεκινήσει. «Ίσως μια άλλη φορά... Ίσως όταν πεθάνει ο Νικόλας ο Μαδούρο», σκέφτηκε κι αναθάρρησε.
Μέρα 4η
Δεν έχει συνέλθει ακόμη από το χαμό του Φιντέλ, πρέπει με κάποιο τρόπο να βρει υποκατάστατα για την απουσία του. Πρέπει να πάει κάπου όπου η παρουσία του πρωτεπαναστάτη είναι ακόμη έντονη. Κάπου που θα βρει σημεία ταύτισης με τη δική του, πιο-σοσιαλιστική-πεθαίνεις πολιτική πορεία. Το βρίσκει! Θα πεταχτεί μέχρι το γοητευτικό Σαντιάγκο δε Κούμπα. Από εκεί δηλαδή που ξεκίνησε την επανάσταση του το 1953 ο Κάστρο. Βασικά, το ντου που έκανε τότε ο Φιντέλ στους στρατώνες Μονκάδα απέτυχε και φυλακίστηκε. «Ακόμα και οι μεγαλύτερες επαναστάσεις καμιά φορά αποτυγχάνουν προτού ξεκινήσουν, σκέφτηκε... Σάμπως έτσι δεν την πάτησα κι εγώ με τη δική μου την Μονκάδα, εκείνο το αλησμόνητο "θα σκίσω το Μνημόνιο με ένα νόμο κι ένα άρθρο";» Οπλίζεται με θάρρος από τη σημειολογία και από τις συμπτώσεις. «Venceremos!» ούρλιαξε κι αφού έτριψε για λίγο το λαιμό του, ξεκίνησε πορεία ποδαράτος μέχρι το κοντινό Γκουαντάναμο. «Σκούριασα πανάθεμά με. Λίγη επαναστατική γυμναστική δεν θα μου κάνει κακό. Με κωλοτούμπες μόνο, δουλειά δεν γίνεται.»
Μερα 5η
Μετά από μια καταδρομική πορεία μέσα στη νύχτα, έφτασε πατώντας στα ακροδάχτυλα λίγο έξω από την αμερικάνικη βάση. Ήξερε πως αν τον έπιαναν οι αμερικανοί να στέκεται στους απόκρυμνους βράχους που χωρίζουν τις εγκαταστάσεις από την ενδοχώρα, την είχε βαμμένη άσχημα. Για καλό και για κακό, είχε κολλήσει στο πέτο του μια φωτογραφία σε περίπτωση που στράβωναν τα πράγματα:
Ήταν έτοιμος να ξεδιπλώσει το πανό που είχε διπλωμένο μέσα στην τσάντα, εκείνο με τα μεγάλα κόκκινα γράμματα. Έτοιμος και ο λαιμός για να ξεκινήσει τα αγαπημένα συνθήματα μιας αλλοτινής εποχή, αυτά που φώναζε πιτσιρικάς στην κεφαλή της πορείας του Πολυτεχνείου αγκαζέ με τους συντρόφους της ΚΝΕ και του Κενταύρου. Βούρκωσε. Έκλαψε. Έκατσε ανακούρκουδα κι έβγαλε ένα Montecristo No. 4, ένα πούρο που είχε καβατζώσει στην τελετή για τον Κάστρο. Ρούφηξε, ξεχάστηκε, κατέβασε τον καπνό, πνίγηκε. Έκανε 5 λεπτά να συνέλθει από το βήχα, αλλά τελικά βρήκε το κουράγιο να κάνει μια τελευταία σκέψη πριν σηκωθεί για να πάρει το δρόμο της επιστροφής στην Αβάνα:
«Δύσκολοι καιροί για επαναστάτες...».
