Έχω μια μεγαλύτερη αδερφή και πρόσφατα έμαθα γιατί θέλω να τη σκοτώσω υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ μας. Και δεν εννοώ ηλικιακή.
Γενικά, το ξέραμε ότι εμείς τα μικρότερα αδέρφια, που οι γονείς μας θυμήθηκαν να μας κάνουν μετά από κάποια χρόνια, είμαστε κάπως ζηλιάρικα. Λογικό δεν είναι; Να βλέπεις το μεγαλύτερό αδερφάκι σου και να ξέρεις ότι εσύ ήρθες στη ζωή για έναν και μόνο σκοπό: Να του κάνεις παρέα. Αυτό ακριβώς δηλαδή που είπαν πριν μας κάνουν (και χωρίς να μας ρωτήσουν) όταν έβλεπαν το πρωτότοκο να παίζει μόνο του στο δωμάτιό του. Ας κάνουμε άλλο ένα να ‘χει και παρέα ξέρωγω. Τόσο απλά.
Το θέμα είναι, όμως, τελικά ότι η ζήλια δεν είναι το μοναδικό κουσούρι των μικρότερων αδερφών. Δεν είμαστε μόνο γκρινιάρηδες επειδή ήρθαμε δεύτεροι σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο. Είμαστε και επίδοξοι δολοφόνοι.
Αυτό έδειξε μία πρόσφατη έρευνα του «MIT» και του οικονομολόγου Joseph Doyle. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των δειγμάτων από χιλιάδες ζεύγη αδελφών σε Δανία και Φλόριντα, τα μικρότερα είναι πιο πιθανό να μπλέξουν, να παραστρατήσουν, να φάνε αποβολή στο σχολείο ή και να μπλέξουν με τον νόμο, φτάνοντας μέχρι και στον φόνο.
Λογικό...
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Σε οικογένειες με δύο ή περισσότερα παιδιά, τα δευτερογενή αδέλφια και δη τα αγόρια είναι από 20 ως 40% πιο πιθανό να μην πειθαρχούν στο σχολείο στο σχολείο και να βρεθούν με βεβαρημένο ποινικό μητρώο, συγκριτικά με τα μεγαλύτερα».
Και γιατί συμβαίνει αυτό παρακαλώ;
Σύμφωνα με την ίδια η έρευνα, τα μεγαλύτερα αδέλφια μεγαλώνουν, δημιουργώντας στα μικρότερα την αίσθηση (πες το κόμπλεξ μην ντρέπεσαι) ότι ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά: Σαν να σε κοιτάει μετά από κάθε σου κίνηση και να σου λέει «εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις».
Επίσης, τα μεγαλύτερα αδέρφια έχουν την τάση να μεγαλώνουν απευθείας στα πρότυπα των γονέων τους, ενώ τα μικρότερα έχουν ακόμη ένα ή και περισσότερα μοντέλα ωρίμασης, όπως για παράδειγμα το μεγαλύτερο αδερφάκι τους. Αυτό από μόνο του υποβόσκει τη ζήλια και τους κινδύνους που αυτή έχει.
Μιλώντας για έρευνες, δες κι αυτήν εδώ που ΣΤΑΝΤΑΡ σε ενδιαφέρει: Όσο συχνότερα πηγαίνεις για μπύρες τόσο πιο ευτυχισμένος γίνεσαι!
Ο Joseph Doyle λέει σχετικά: «Ο πρώτος γεννημένος αδελφός έχει πρότυπα ρόλων ενηλίκων. Τα δεύτερα παιδιά που γεννήθηκαν αργότερα έχουν ένα ακόμη μοντέλο, αυτό του μεγαλύτερου που μπορεί να είναι πέντε ετών ή να έχουν ηλικιακή διαφορά δύο ετών. Και οι δύο γονικές επενδύσεις πρέπει να είναι διαφορετικές, ενώ η διαφορά μεταξύ των δύο αδελφών αποτυπώνεται και στην ένταξή τους στην κοινωνία, στην αγορά εργασίας ή ακόμη και στην παραβατικότητα. Όσο κι αν μεγαλώνουν μαζί είναι δύσκολο να αποφύγεις αυτές τις διαφορές».
Κοινώς, εμείς οι μικρότεροι δεν είμαστε μόνο ζηλιάρηδες και κομπλεξάρες. Είμαστε και επίδοξοι serial killers.
Τουλάχιστον, αυτή τη φορά, θα στέλνουμε εμείς τα μεγαλύτερα αδαέρφια μας να μας φέρουν κάτι: Τσιγάρα στη φυλακή.
