Δεν τον βλέπεις και λες «να ένας ψηλός που ένα χέρι να σηκώσει θα βάλει το καλάθι», ούτε και έχει το top επιθετικό παιχνίδι με σουτ ή και πολλές κινήσεις γύρω από το καλάθι. Παρόλα αυτά ο Ματίας Λεσόρ έχει καταφέρει να αποτελεί τον φόβο και τρόμο σε κάθε αντίπαλο καλάθι στην Ευρώπη, όχι μόνο επειδή είναι πολύ καλός σε αυτό που κάνει, αλλά γιατί η θέληση και η όρεξή του για μπάσκετ δεν μπορούν να ματσαριστούν από κανέναν.
Ήταν η μοίρα του να γίνει 7άστερος
Κάθε βράδυ βγαίνει εκεί έξω και τα δίνει όλα. Γουστάρει να παίζει και ο βρυχηθμός του σε κάθε κάρφωμά του διαπερνά 3-4 σύνορα χωρών και ωκεανούς ολόκληρους. Φέτος μάλιστα η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να είναι σχεδόν μόνος στη θέση «5», καθώς ο Κώστας Αντετοκούνμπο πέρασε σοβαρούς τραυματισμούς ενώ ο Μπαλτσερόφσκι δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις.
Στον τελικό κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, τα έβαλε με τα θηρία (Πουαριέ και Ταβάρες) και δεν κοίταξε στιγμή με δισταγμό.
Ο Ματίας Λεσόρ το έζησε όλη τη χρονιά έντονα και μετά τη λήξη του τελικού ξέσπασε σε κλάματα συγκίνησης. Του βγήκε μια συναισθηματική φόρτιση, ένα μεγάλο βάρος από την καρδιά του, σαν να περίμενε να εξιλεωθεί. Έχοντας πάρει μια γεύση από το «Λεσοράκι» του από τον ημιτελικό, αυτή τη φορά οι κάμερες κέντραραν πάνω στους γονείς του που ήταν στην κερκίδα, τους οποίους μάλιστα ευχαρίστησε σε δηλώσεις του στην κάμερα της Nova που τον βοήθησαν να παραμείνει στον σωστό δρόμο.
«Όταν ήμουν 14 ετών δεν ήξερα που θα πάω, μπορεί να βρισκόμουν στο λάθος δρόμο. Η οικογένειά μου με βοήθησε να μείνω στο σωστό μονοπάτι. Αυτός ο τίτλος δεν είναι κάτι απλό για μένα.
Αυτό με καθορίζει, το συναίσθημα. Είμαι τυχερός και κάποιοι φίλοι μου δεν τα κατάφεραν στη ζωή. Ονειρευόμουν μια τέτοια στιγμή και σημαίνει πολλά για εμένα. Νιώθω ευλογημένος. Δεν έπρεπε να τα παρατήσω ποτέ και δεν το έκανα. Αν με ακούν οι θεοί του μπάσκετ, με αντάμειψαν».
