Σε μία περίοδο όπου ο άνθρωπος άφησε πίσω του Παγκόσμιους Πολέμους και κοίταξε προς το μέλλον, κάπου εκεί κοντά στις αρχές της δεκαετίας του ’50, υπήρξε ο περίφημος πυρετός της διαστημικής εξερεύνησης. Στα όποια σημεία μπορούσαμε τέλος πάντων. Στις τροχιές γύρω από τη Γη και τις προσεληνώσεις, για να πούμε ότι ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι προς το άπειρο. Όσο όμως Αμερική και Σοβιετική Ένωση διαγωνιζόντουσαν ακόμη και σε αυτό, κάποιοι άλλοι προβληματίστηκαν για το άπειρο αυτό καθαυτό. Όπως ο Peter Higgs.
Πέρα από τα ερωτήματα που έθεσε πρώτος ο Αναξίμανδρος για το άπειρο και τα οποία διατύπωσαν μετά οι μεγαλύτεροι αστροφυσικοί του αιώνα, ο Higgs προβληματίστηκε για τη σύνθεση. Αυτό το τελευταίο δεν έβγαζε καν νόημα στους καθηγητές και τους θεωρητικούς της εποχής, καθότι έβλεπαν πάντα το διάστημα σαν κάτι κενό. Ο Higgs είδε πέρα από αυτό. Φαντάστηκε την σύνθεσή του, με την ίδια λογική που φανταζόμαστε τις ίνες σε ένα μάλλινο πουλόβερ, με τη διαφορά ότι σκεφτόταν τον μικρόκοσμο, τα σωματίδια της ύλης που δεν μπορούμε να δούμε με γυμνό μάτι. Και τελικά, είδε πέρα και από εκείνα.
Το 1964 τελικά ο φυσικός μίλησε ανοιχτά για την ύπαρξη του μποζονίου Higgs, ενός θεμελιώδους σωματιδίου που φέρνει δύναμη που σχετίζεται με το πεδίο Higgs. Τι είναι αυτό; Το πεδίο Higgs είναι ένα κβαντικό πεδίο που δίνει μάζα στα σωματίδια και υπάρχει σε όλο το σύμπαν. Ας φανταστούμε ένα μεγάλο χωράφι το οποίο ναι μεν δεν φαίνεται, αλλά είναι όλο στρωμένο με καρπούς. Το νερό για αυτούς τους καρπούς, είναι το μποζόνιο Higgs που δρα ως κύμα και βοηθάει να δώσει μάζα σε άλλα θεμελιώδη σωματίδια μέσω της αλληλεπίδρασής του με τις δονήσεις που δημιουργεί. Θα αναρωτηθεί όμως κανείς γιατί αυτό είναι σημαντικό. Όπως και πολλοί θεωρητικοί ρώτησαν «μα προφανώς δεν θα υπήρχε κάτι που θα έδινε ζωή στα σωματίδια;».
Είναι όπως οι αποδείξεις που δίνουν ζωή στα θεωρήματα. Τα σωματίδια αποτελούν τα πάντα στο σύμπαν, αλλά δεν είχαν μάζα όταν αυτό ξεκίνησε μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. Μετά από αυτή, διαχύθηκαν και «γέμισαν» το σύμπαν με ταχύτητα φωτός. Όλα όσα βλέπουμε σήμερα, τα ουράνια σώματα, τους πλανήτες, τους κομήτες, τα πάλσαρ και τα μακρινά αστέρια, προέκυψαν αφού τα σωματίδια απέκτησαν τη μάζα τους από το θεμελιώδες αυτό πεδίο που σχετίζεται με το μποζόνιο Higgs. Όλη αυτή η θέση ήταν απλά μια θεωρία μέχρι το 2012 όπου και αποδείχθηκε τυχαία χάρη στο CERN, όπου 50 χρόνια αργότερα από την αρχική θεωρία του Higgs, κατάφερε να αποδείξει την ύπαρξη του σωματιδίου, με μάζα 125 δισεκατομμυρίων ηλεκτρονιοβόλτ. Αυτή η τιμή, το καθιστά 130 φορές μεγαλύτερο από ένα πρωτόνιο.
Με την απόδειξη της ανακάλυψης αυτής, ο Peter Higgs θα τιμηθεί με το Νόμπελ Φυσικής το 2013 μαζί με τον Francois Englert. Αν και ο ίδιος ποτέ δεν αγάπησε την ατάκα «σωματίδιο του Θεού» ως φανατικός άθεος, αντιλαμβανόταν την αναγκαιότητα της ονομασίας αυτής, ώστε να καταλάβει ο κόσμος την αναγκαιότητα της απόδειξης αυτής της θεωρίας που έγινε πράξη. Το μποζόνιο Higgs είναι ίσως μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις μετά τη θεωρία της Σχετικότητας, όχι μόνο γιατί έδωσε «σάρκα και οστά» στα σωματίδια του μικρόκοσμου, αλλά άνοιξε ένα πεδίο χιλιάδων δυνατοτήτων στη σκέψη των μετέπειτα αστροφυσικών.
Ο Peter Higgs έφυγε ήρεμα στο σπίτι του σε ηλικία 94 ετών. Ίσως η μεγαλύτερη αξίωση αυτή τη στιγμή, είναι να γνωρίζει εδώ και χρόνια, πως στην ύστατη στιγμή θα γινόταν ένα με τα σωματίδια που τόσο αγάπησε. «Μία επιστροφή στην πηγή των πάντων» όπως θα έλεγε εκείνος, εκεί που ο ανθρώπινος νους συναντά την δημιουργία και γίνονται το ένα και το αυτό. Σε κάθε περίπτωση, δεν χάσαμε, αλλά κερδίσαμε τα πιο λαμπερά σωματίδια.
