Πάνω από 800.000 στρέμματα έχουν γίνει στάχτη στον Έβρο και κανείς δεν ξέρει πού θα φτάσει αυτός ο αριθμός. Βρισκόμαστε στη 12η μέρα της καταστροφής και πριν καλά-καλά γίνει οποιαδήποτε καταγραφή, ξέρουμε ήδη ότι έχουμε χάσει ό,τι ομορφότερο είχε να δείξε μια γωνιά της πατρίδας μας που ήταν μαθημένη να τη θεωρούν άσχημη.
Η Γκατζολία της θητείας στην παραμεθόριο, οι δύσκολοι χειμώνες με τα χιόνια και τις πλημμύρες, τα ζεστά καλοκαίρια με τα κουνούπια και δημιουργία ενός buffer zone που λειτουργεί σαν αμορτισέρ για τη διαχείριση της μεταναστευτικής κρίσης, αλλά και την περιοδικής έντασης με την Τουρκία που πηγαίνει και έρχεται κατά κύματα, είχε μόνο τη Δαδιά για να νιώθει περήφανη.
Ένας δρυμός που ξεπερνά τα όρια του εθνικού που έφερε στην επίσημη ονομασία του. Η πανίδα που φιλοξενούσε μέχρι πριν από λίγες ημέρες ήταν κυριολεκτικά μοναδική. Τόσο τα τετράποδα, όσο και τα πτηνά, ειδικά η σύνθεση των αρπακτικών μιας και εκεί μπορούσε να δει κανείς σχεδόν όλα τα αρπακτικά της Ευρώπης, συνέθεταν ένα οικοσύστημα που όμοιο του δύσκολα έβρισκες, όχι στην Ελλάδα, αλλά στον κόσμο.
Όσα ζώα κατάφεραν να γλιτώσουν από τον πύρινο όλεθρο, δεν θα γυρίσουν πίσω για πολλά χρόνια. Η κατάσταση είναι τόσο απελπιστική που θυμίζει το ριζίτικο που αναφέρει το Ολοκαύτωμα των Ανωγείων και τον στίχο «Ήρθαν πουλιά απ’ την Αίγυπτο για να παραθερίσουν, στ’ Ανώγεια δεν εβρήκανε τοίχους φωλιές να χτίσουν». Μαζί με τα δέντρα χάθηκε κάθε ίχνος ζωής και δεν χρειάζεται καν να σκεφτούμε τι θα γίνει όταν αρχίσουν οι βροχές και φουσκώσουν τα ρέματα που οδηγούν στον ποταμό Έβρο. Οι εξαγγελίες της πολιτείας έγιναν ήδη, αλλά ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι να ξεχάσει η κυβέρνηση την αποκατάσταση του Έβρου, άλλωστε ο Έβρος είναι μαθημένος να είναι ξεχασμένος από την κεντρική πολιτική σκηνή. Το θέμα είναι να μην τον ξεχάσουν οι πολίτες, μόνο αυτοί μπορούν να γίνουν η ενοχλητική υπενθύμιση, σαν εβρίτικο κουνούπι κάτω από το πουκάμισο της πολιτείας που θα απαιτήσει να μην ξεχαστεί η καταστροφή αυτή.
Ο Έβρος πρέπει να πρασινίσει και πάλι από άκρη σε άκρη, είναι εθνική επιταγή και ταυτόχρονα αναγκαία συνθήκη για την εθνική επιβίωση. Η μετατροπή της περιοχής σε μια ερημική μεθοριακή γραμμή που θα θυμίζει τα σύνορα Τέξας-Μεξικού θα είναι μια ταφόπλακα, όχι για ένα οικοσύστημα άγριων ζώων, αλλά για εμάς τους ανθρώπους.
