Τη δυστοπική προοπτική για το λεκανοπέδιο έκανε ο καθηγητής Ευθύμης Λέκκας μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό του ΣΚΑΪ κάνοντας αναφορά στον κίνδυνο της ερημοποίησης της Αττικής και στην μετατροπή της σε Ντουμπάι, κάτι που είναι πολύ πιο δυστοπικό από όσο ακούγεται αρχικά. Βλέπετε υπάρχει ένας συνδυασμός αρχικού σοκ σε κάθε μεγάλη πυρκαγιά, αλλά και μια σχετική λήθη που έρχεται να σκεπάσει κάθε τέτοια καταστροφή μετά από λίγο καιρό.
Είναι αδιανόητο, αλλά όπως μας θύμισε και ο καθηγητής φυσικών καταστροφών, αποτελεί κάτι σαν έθιμο για την Αττική να περνάει τις δύο από τις τέσσερις βδομάδες του Ιούλη σε πύρινο κλοιό. Άλλες φορές μεγαλύτερης έντασης, άλλες μικρότερης, σε άλλες περιπτώσεις θρηνούμε νεκρούς όπως στο Μάτι που όλοι ευχόμαστε να μην ξαναζήσουμε την απώλεια ούτε μίας ανθρώπινης ζωής και σε άλλες περιπτώσεις μιλούμε για ανυπολόγιστες οικονομικές ζημιές, πόνο για τα ζώα που χάθηκαν και δεν φταίνε σε τίποτα. Παρά τις διακυμάνσεις που παρουσιάζονται στο ύψος και τη φύση των ζημιών, αυτή η σταθερότητα των δύο βδομάδων είναι πάρα πολύ ανησυχητική. Αρχικά δηλώνεται με τον πιο εμφατικό τρόπο πώς ό,τι κι αν κάνουμε, σαν πολίτες και σαν πολιτεία δεν μπορεί να σταματήσει αυτό το φαινόμενο. Πολλά μπορούν να γραφτούν και να ειπωθούν γύρω από το γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά το ζουμί είναι πως ό,τι κι αν γίνεται δεν είναι αρκετό.
Το πιο σοβαρό όμως, κυρίως επειδή δεν το καταλαβαίνουμε, είναι ότι σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον η Αθήνα θα είναι με μαθηματική ακρίβεια ένα δυστοπικό περιβάλλον διαβίωσης. To πράσινο γύρω από την Αθήνα, αυτό που έκανε τόσο διάσημο το κλίμα της Αττικής από την αρχαιότητα διάσημο και ζηλευτό, αφανίζεται με μεγαλύτερο ρυθμό από όσο μπορούμε να αναπληρώσουμε.
Η αργή αυτή αναπλήρωση θα οδηγήσει μαθηματικά σε περιβαλλοντική κατάρρευση, δηλαδή το κλίμα θα είναι τέτοιο που δεν θα μπορεί να επιβιώσει το δάσος, ανεξάρτητα από τις φωτιές και τις όποιες καλές μας προθέσεις. Τότε είναι που θα μετατραπεί η Αθήνα σε Ντουμπάι και δεν υπάρχει τίποτα το εξωτικό και κοσμοπολίτικο σε αυτό.
Ο μιθριδατισμός στον οποίο έχουμε πέσει με τις φωτιές με αυτές τις πρόσκαιρα εφιαλτικές δύο βδομάδες στην καρδιά του καλοκαιριού κάθε χρόνο δεν μας αφήνει να δούμε το πώς εξελίσσεται αυτή η κατάσταση που θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αναστραφεί. Αυτές οι δύο βδομάδες κάθε χρόνο κάνουν ακόμα πιο ζεστό και ξηρό το μικροκλίμα και κατά συνέπεια ακόμα πιο εύκολες τις επόμενες πυρκαγιές μέχρι που δεν θα υπάρχει τίποτα να καεί, όχι θα έχουν καεί τα τα πάντα, αλλά γιατί δεν θα μπορεί να φυτρώσει τίποτα. Μπορούμε άραγε να ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη;
