Κάθε χρονιά ζει στους ρυθμούς της δικής της ποιοτικής τηλεοπτικής σειράς και τα τελευταία δύο χρόνια ζούμε χωρίς αμφιβολία στην εποχή του The Bear. Ζούμε στους φρενήρεις ρυθμούς του μπουρντενικού αριστουργήματος που μας δίνει ρεαλιστικές ματιές από τις επαγγελματικές κουζίνες και στον ρεαλισμό κρύβεται μια μικρή παγίδα όπως φαίνεται.
Γιατί δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τους Sopranos 15 χρόνια μετά από εκείνο το φινάλε;
Από την εποχή των Mad Men, των Sopranos και γενικά των σειρών που έριξαν βάρος στον ρεαλισμό της αποτύπωσης των χαρακτήρων, έχουμε μια πολύ πιο ανθρώπινη προσέγγιση στους χαρακτήρες, είναι πιο ευάλωτοι, ταυτιζόμαστε περισσότερο με τα πάθη και τα δράματά τους και στην τελική απολαμβάνουμε καλύτερη τηλεόραση μέσα από αυτό το engagement. O μαφιόζος που πάει σε ψυχολόγο, ο creative director που χάνει την έμπνευσή του και ο αστεράτος σεφ που θα τινάζει όλα στον αέρα για να φτιάξει σάντουιτς είναι πρωταγωνιστές σε μικρές καθημερινές τραγωδίες χωρίς τεράστιες λογικές ακροβασίες στην αποτύπωση των καταστάσεων. Σιγά-σιγά το μυαλό μας έχει εκπαιδευτεί να εκλαμβάνει αυτές τις σειρές κάπως σαν ντοκιμαντέρ από τον πολύ ρεαλισμό, έλα όμως που τελικά το μυαλό μας αρχίζει να φτιάχνει μια παράλληλη πραγματικότητα που δεν υπάρχει.
Ειδικά το The Bear, επειδή είναι και σύγχρονο και γύρω από έναν κόσμο που είναι πιο κοντά στον δικό μας, μέσα στον ρεαλισμό της κουζίνας που μας προσφέρει, κρύβονται πολλές δραματουργικές ελευθερίες που άθελά μας τις παίρνουμε για ρεαλιστικές κι αυτές, σαν τα χάπια που κρύβουμε στο φαΐ των κατοικιδίων μας.
Mad Men: Ένα μεγάλο μάθημα προφορικής ιστορίας με τη μορφή βίντεοκλιπ
Για παράδειγμα όταν βλέπουμε στο Top Gun τη σκηνή με το Great Balls of Fire, έχουμε πλήρη επίγνωση του ότι βλέπουμε ένα εξωφρενικό σενάριο με αερομαχίες που δεν γίνονται και νόμους της φυσικής που λυγίζουν για πλάκα. Έτσι όταν τους ακούς να τραγουδάνε δεν έχεις καμία ψευδαίσθηση της δραματουργίας. Στο The Bear όμως, μια παρόμοια σκηνή, αυτή με το καραόκε όπου η Τίνα τραγουδάει το “Before the Next Teardrop Falls” του Freddy Fenders. Πριν από αυτή την απόπειρα όμως, είχαμε το πρελούδιο του πάρτυ στο dive bar του Σικάγο με δύο νεαρά κορίτσια να ερμηνεύουν το Tonight, tonight των Smashing Pumpkins σαν να είναι το πιο χαλαρό κι εύκολο πράγμα στον κόσμο.
Πέρα από το ότι είναι ίσως το πιο δύσκολο τραγούδι της μπάντας και γενικά ένα πολύ δύσκολο και μεγάλο τραγούδι που δεν είναι για καραόκε, ο τρόπος που ερμηνεύτηκε, σαν να είναι κάτι που συμβαίνει γενικά στα μπαρ του Σικάγο, προκάλεσε μια συζήτηση για το αν όντως συμβαίνει αυτό το πράγμα στο Σικάγο. Μια παρόμοια συζήτηση ξεκίνησε και για την υπερβολικά αθλητική φυσική κατάσταση του Carmy. Όποιος έχει την παραμικρή ιδέα για τους χρόνους και τη ζωή ενός σεφ, ένα τέτοιο σώμα είναι σχεδόν αδύνατο να χτιστεί, ειδικά με αυτά που τρώνε συνήθως οι σεφ. Ναι, όσο απίστευτο κι αν μοιάζει στο ευρύ κοινό, οι περισσότεροι σεφ δεν τρώνε καλά και κυρίως τρώνε σε πολύ κακές ώρες. Λιπαρά κι έτοιμα γεύματα μεταμεσονύκτια δεν φτιάχνουν το κορμί του Carmy.
Όμως όταν όλα αυτά τα ψήγματα ψέματος μπαίνουν σε μια ρεαλιστικά μήτρα, τότε το αποτέλεσμα είναι πολύ αληθοφανές. Σε ένα άλλο παράδειγμα, ο James Bond με τα gadget του, τις κατακτήσεις του και το ότι σώζει τον κόσμο όλο μόνος του, έχει εκπαιδεύσει το μυαλό μας να μην παίρνει τίποτα από όσα βλέπει στα σοβαρά, ακόμα κι αν αποτελεί ένα κάποιο πρότυπο αρρενωπότητας για πάνω από μισό αιώνα.
Τελικά όμως το μυαλό μας δεν ξεχωρίζει την αλήθεια από την πραγματικότητα σε σειρές όπως το The Bear επειδή κρύβουν τόσο καλά το ψέμα μέσα σε πολλή αλήθεια, ή μήπως έχουμε ανάγκη από την κατασκευή μιας παράλληλης πραγματικότητας που θα μπορούσαμε να βάλουμε τη ζωή μας, απλά σε λίγο πιο στυλιζαρισμένο πλαίσιο, και σίγουρα με καλύτερο soundtrack. Ίσως τελικά να θέλουμε και λίγη καλλιτεχνική δημιουργία στη ζωή μας, μπορεί να πάρουμε έμπνευση για να την κάνει λίγο καλύτερη.
