Το χιούμορ στις πολεμικές συρράξεις απαιτεί πιο λεπτούς χειρισμούς κι από αυτούς που εφαρμόζονται σε χτυπήματα ακριβείας ώστε να περιοριστούν όσο γίνεται οι παράπλευρες απώλειες. Πρόκειται για μια ισορροπία που σπάνια επιτυγχάνεται, μόνο ένας φλεγματικός ρεαλιστής σαν τον Τσόρτσιλ το έκανε με τέτοιο τρόπο ώστε το γλυκόπικρο αστείο να μην καταλήγει σε μια χοντροκομμένη πομφόλυγα. Δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από το αστείο που επιχείρησε να κάνει η Χίλαρι Κλίντον το 2011 εν μέσω χάους στη Λιβύη. “We Came, we saw, he died!”, αναφερόμενη φυσικά στον θάνατο του Καντάφι.
Όταν ο Daniel Day Lewis μας εξήγησε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην οικονομία
Η αδήριτη αυτή ανάγκη για υπεροπτικό χιούμορ συνοδεύεται από τη δίψα για πετυχημένο Blitzkrieg, μια έννοια πολύ αρχαιότερη της γερμανικής τακτικής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Άλλωστε το αστείο της Κλίντον δεν ήταν κάτι παραπάνω από μια παραλλαγή του Veni, Vidi, Vici. Στο παιχνίδι της γεωπολιτικής, ο πόλεμος είναι η λύση ανάγκης, όταν εκλογές, πραξικοπήματα και άλλες μορφές πίεσης έχουν αποτύχει. Ένα εργαλείο που δεν πέρασε σε αχρηστία ποτέ, ούτε καν με την εισαγωγή μορφών υβριδικού πολέμου που κάποιοι νόμιζαν ότι μπορούν να διεξάγουν εν κρυπτώ.
Όλοι οι μεγάλοι πόλεμοι είναι αποτυχημένα blitz, από το Βιετνάμ και το Αφγανιστάν (τόσο για την ΕΣΣΔ, όσο και για τις ΗΠΑ), μέχρι το Ιράκ. Άρα και ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να είναι ένα ακόμα τέτοιο επεισόδιο. Ο υγιής περίπατος του μηχανοκίνητου πεζικού μέχρι το Κίεβο που θα έριχνε τη φιλοδυτική, φιλονατοϊκή και φιλοΕΕ κυβέρνηση θα έφερνε άμεσα μια πιο βολική κυβέρνηση στα μέτρα του Κρεμλίνου και την Ουκρανία στην αγκαλιά μιας μεγάλης Ρωσίας που προσπαθεί να ενώσει τα κομμάτια της ΕΣΣΔ 30 χρόνια μετά τη διάλυσή της.
Ο πραγματικός κίνδυνος για την Ουκρανία
Ο υγιής αυτός περίπατος δεν έγινε ποτέ, οι ρωσικές δυνάμεις πασχίζουν να κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους όσες περιοχές θεωρούν ότι θα μπορούσαν να προσαρτήσουν σε μια μεγαλύτερη Ρωσία, ακόμα κι αν έχαναν την υπόλοιπη Ουκρανία. Από την άλλη πλευρά, η Δύση εμφανίζεται διστατική στα βήματά της. Δεν αξιοποιεί το «βάλτωμα» των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων με μία εντυπωσιακή στρατιωτική βοήθεια που θα απέκρουε οριστικά τη Ρωσία από την Ουκρανία και κάπως έτσι συνεχίζεται ένα σκηνικό που θυμίζει Βέλγιο του 1915.
Σε αντίθεση με άλλους βαλτωμένους πολέμους-νεκροταφεία αυτοκρατοριών, ο πόλεμος στην Ουκρανία, εκτός από τον πόλεμο φθοράς που βιώνει η Ρωσία, από την άλλη πλευρά υπάρχει μια σχεδόν ανεξήγητη διστακτικότητα. Ο οικονομικός στραγγαλισμός δεν είναι και τόσο σφιχτός ώστε να υποφέρει πραγματικά η ρωσική οικονομία και το όλο σκηνικό μοιάζει να έχει ως μεγαλύτερο θύμα την ίδια την Ευρώπη, ενώ ΗΠΑ και Ρωσία προσπαθούν να ανακτήσουν το χαμένο τους κλέος σε έναν πολυπολικό κόσμο.
Μετά από έναν χρόνο εχθροπραξιών και με τεράστιο κόστος σε ζωές, αλλά και στην οικονομία, το qui bono απαιτεί μια διαφορετική εστίαση. Η απομάκρυνση της Ρωσίας από την υπόλοιπη Ευρώπη, σε πρώτο επίπεδο ενεργειακά και σε δεύτερο επίπεδο εμπορικά, την έχει στρέψει αναγκαστικά προς την ανατολή. Η Κίνα, και από κοντά η Ινδία, δεν αντικαθιστούν απλά την Ευρώπη, αλλά δημιουργούν μια μονοπωλιακή εξάρτηση για την Ρωσία, η οποία μοιάζει ηθελημένη από το Κρεμλίνο.
Πώς συνδέεται ο ιστορικός αναθεωρητισμός με τον πόλεμο στην Ουκρανία
Οι φωνές που λένε ότι ο πόλεμος αυτός ωφελεί τόσο τις ΗΠΑ, όσο και τη Ρωσία, πληθαίνουν, αλλά δεν είναι σίγουρη η κατάληξη αυτού του σεναρίου. Η en bloc ενσωμάτωση της Ρωσίας σε έναν ξεκάθαρα ασιατικό σχηματισμό, χωρίς τα checks and balances με την Ευρώπη μας φέρνει για πρώτη φορά από 1990 στα πρόθυρα ενός αυστηρά διπολικού κόσμου, με την Pax Americana να τίθεται πλέον σε ευθεία αμφισβήτηση. Η κατάληξη αυτού του σεναρίου είναι απρόβλεπτη, όχι τόσο γιατί δεν ξέρουμε τις μεσοπρόθεσμες συνέπειες, με την κατάληξη του πολέμου στην Ουκρανία να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αλλά και γιατί δεν ξέρουμε το μέγεθος της έντασης του νέου Ψυχρού Πολέμου που αχνοφαίνεται μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ. Ο πόλεμος των μπαλονιών είναι μόνο μία ιδέα αυτού που έρχεται…
