Παρά το γεγονός ότι έκλεισε ως φυλακή το 1963, το Alcatraz διατηρεί τη φήμη του ως ένα από τα πιο τρομακτικά σωφρονιστικά ιδρύματα στον κόσμο. Από τότε που άνοιξε ξανά ως μουσείο στο νησί του Κόλπου του Σαν Φρανσίσκο, ανησυχητικά στοιχεία για την ιστορία του συνεχίζουν να έρχονται στο φως. Σήμερα εξετάζουμε μια τιμωρία που ήταν τόσο βάναυση που χρειάστηκε να σταματήσει το 1942, κάτι που λέει πολλά για μια φυλακή που σχεδιάστηκε για να σπάσει το ηθικό των πιο σκληρών εγκληματιών της Αμερικής.
Αν και το Ομοσπονδιακό Γραφείο Φυλακών πίστευε ότι η απομόνωση των κρατουμένων σε ένα μικρό νησί που περιβάλλεται από παγωμένο κρύο νερό θα ήταν αρκετή τιμωρία όταν άνοιξε το Alcatraz το 1934, δεν υπήρχαν όρια στο πόσο πολύ μπορούσε να εξευτελιστεί η ανθρώπινη ψυχή.
Οι ταινίες με φυλακές είναι το βούτυρο στο κινηματογραφικό ψωμί μας
Σύμφωνα με την ιστορία, στην αρχή, οι επαναλαμβανόμενοι παραβάτες οδηγήθηκαν σε κελιά απομόνωσης στο αρχικό D Block και στομ παλιό A Block. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, μερικοί μεταφέρθηκαν κάτω από τα κελιά σε μια παλιά καταπακτή που αναφέρεται από τους κρατούμενους ως «The Dungeon».
Οι τρόφιμοι κρατούνταν εκεί για έως και 14 ημέρες κάθε φορά, και συχνά υποβάλλονταν σε απάνθρωπες συνθήκες, όπως ορθοστασία στο απόλυτο σκοτάδι ενώ δέχονταν τακτικά ξυλοδαρμούς και ελάχιστο φαγητό και νερό. Καθώς όλο και περισσότεροι κατάδικοι άρχισαν να πηγαίνουν στο επίφοβο μπουντρούμι, άρχισαν να κυκλοφορούν ιστορίες, με μια από τις πιο εξέχουσες φήμες να είναι ότι οι θάλαμοι βασανιστηρίων κατασκευάστηκαν από την Ισπανική Ιερά Εξέταση. Ωστόσο, οι ακραίες συνθήκες στο μπουντρούμι απαγορεύτηκαν το 1942.
Τόσο εξοργισμένοι ήταν οι φυλακισμένοι, που ο Γενικός Εισαγγελέας των ΗΠΑ Φρανκ Μέρφι προσπάθησε να την κλείσει οριστικά. Το 1939, φέρεται να είπε: «Όλο το ίδρυμα ευνοεί την ψυχολογία που δημιουργεί μια απαίσια και μοχθηρή στάση μεταξύ των κρατουμένων». Το 1942 ο διευθυντής του Bureau of Prisons αποφάσισε ότι το μπουντρούμι ήταν μια σκληρή και ασυνήθιστη τιμωρία και ως εκ τούτου έβαλε τέλος στη χρήση αυτών των κελιών. Μετά τον σάλο, οι συνθήκες για τους κατοίκους του Alcatraz βελτιώθηκαν κάπως και ορισμένες εντολές, όπως ο κανόνας σιωπής μεταξύ των κρατουμένων, χαλάρωσαν. Τούτου λεχθέντος, τους επιτρεπόταν μόνο να «κρατούν ήσυχες συνομιλίες», ενώ «οι δυνατές συνομιλίες, οι φωνές, το σφύριγμα, το τραγούδι ή άλλοι περιττοί θόρυβοι» παρέμεναν αυστηρά απαγορευμένες.
