Υπάρχουν δύο τρόποι για να δει κανείς το Μουντιάλ του Κατάρ που πλέον πέρασε στην ιστορία, υπάρχει το αμιγώς ποδοσφαιρικό κομμάτι και ένα πολύ μεγαλύτερο, με πολυπλόκαμες προεκτάσεις που αφορά κυρίως το πολιτικό. Και οι δύο αναγνώσεις είναι σωστές, και αυτός ο δυισμός τέτοιων μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων είναι τελικά και η μαγεία τους, εκεί που όλες οι καφενειακές συζητήσεις ενώνονται σαν μικρά ρυάκια σε ένα μεγάλο χείμαρρο. Αλλά ας τα δούμε πρώτα ξεχωριστά και μετά όλα μαζί.
Τελικά και το είδαμε και μας άρεσε
Με όρους ποδοσφαιρικούς, το φετινό Μουντιάλ ήταν ένα από τα καλύτερα που έχουμε δει. Πριν πεταχτεί κάποιος για Μαραντόνα, Πελέ Κρόιφ και άλλους που τους έχει δει μόνο σε κακής ποιότητας βίντεο στο YouTube, είπαμε Μουντιάλ που είδαμε εννοώντας ότι το ζήσαμε. Πέρα από τις όποιες οπαδικές προτιμήσεις, και την Ιταλία που μας έλειψε, η διοργάνωση αυτή τα είχε όλα. Είχε μεγαθήρια σε αποκλεισμούς σοκ, είχε την καλύτερη καθιερωμένη αφρικανική ευχάριστη έκπληξη, έναν χορταστικό τελικό κι έναν πανάξιο τροπαιούχο. Όλα σε ένα νοικοκυρεμένα δηλαδή και ο καλύτερος λόγος για να γελάει ακόμα πιο σατανικά ο σατανικός Τζιάνι Ινφαντίνο που όπως πάει μοιάζει ολοένα και περισσότερο στον Μπλόφελντ.
Μεταξύ μας, αυτό που έσωσε από ποδοσφαιρικής άποψης το Μουντιάλ, είναι η ανορθόδοξη επιλογή της χρονικής συγκυρίας που διεξήχθη. Επειδή μόνο μέσα στο καταχέιμωνο ήταν στοιχειωδώς ανθρώπινες οι κλιματολογικές συνθήκες, δεν είδαμε ένα ακόμα σύγχρονο Μουντιάλ με κουρασμένους παίκτες, με δεκάδες τραυματισμούς από την υπερπροσπάθεια και γενικά μια ατμόσφαιρα άντε να τελειώνει κι αυτό και να πάμε στη Μύκονο να ανοίξουμε σαμπάνιες. Η φρεσκάδα αποτυπώθηκε στο γήπεδο και τελικά ήταν αυτή που έσωσε τον Ινφαντίνο και όλους όσους επέμειναν ότι ήταν καλή ιδέα να φύγει το Μουντιάλ από τα συνήθη νερά του.
Πώς το Instagram μπορεί να γίνει πιο επικερδής ενασχόληση από το ποδόσφαιρο
Ωστόσο εκτός από τη φρεσκάδα που παρείχε η χρονική συγκυρία, ήταν ανεβασμένο και το επίπεδο των ομάδων. Χώρες που συμμετείχαν λόγω ποσόστοσης και ήταν ποδοσφαιρικά ανέκδοτα, όπως για παράδειγμα η Σαουδική Αραβία που από εκεί που έκανε συλλογή από πεντάρες, υποχρέωσε σε ήττα την Αργεντινή σε ήττα στη φάση των ομίλων. Οι φαντεζί αφρικανικές ομάδες άφησαν για λίγο στην άκρη τα χορευτικά και τους εγωισμούς και αυτό δεν μεταφράστηκε μόνο στην επική πορεία του Μαρόκου, αλλά έβαλε θεμέλια για τις επόμενες διοργανώσεις ώστε να δούμε ακόμα πιο επαγγελματικές αφρικανικές ομάδες. Ναι, το ποδόσφαιρο παγκοσμιοποιήθηκε τελικά και η μεγαλύτερή του επιτυχία που δεν είναι η δίκαιη κατάκτηση από τον Μέσι, αλλά ότι χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Αυστραλία και η Ιαπωνία έχουν καλές ομάδες χωρίς το ποδόσφαιρο να είναι το πιο δημοφιλές άθλημα στις χώρες αυτές.
Στο πιο περίπλοκο κομμάτι, αυτό του πολιτικού σκέλους, ο Ινφαντίνο έχει ένα αποτέλεσμα που μπορεί να μην ξέρει πώς να το εκμεταλλευτεί. Το επιμύθιο του Μουντιάλ του Κατάρ είναι ότι μια διοργάνωση αγοράζεται και αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κυκλοφορούν σκουπιδοσακούλες με 50ευρα σε διαδρόμους ξενοδοχείων της Γενεύης ή των Βρυξελλών. Με τα χρήματα που επενδύουν νόμιμα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, από τους Καταριανούς της PSG μέχρι τον Ρονάλντο που έβαλε ρότα προς Σαουδική Αραβία, βλέπουμε ένα εγχείρημα που ξεφεύγει από τα στενά όρια του sport washing όπως το ξέραμε. Μέσα από αυτή τη διαδικασία το ποδόσφαιρο δεν γίνεται μόνο μια βιτρίνα που εξαγοράζει τη σιωπή και την ευνοϊκή μεταχείριση από τη Δύση, αλλά γίνεται όχημα μιας πιο στενής και πιο παγκοσμιοποιημένης οικονομίας σε μια πολυπολική γεωπολιτικής σκακιέρα.
Ο Μέσι έκανε απλά αυτό που του όρισε η μοίρα του
Μετά το Μουντιάλ των Καναδά-ΗΠΑ-Μεξικού, μπορεί να δούμε την επόμενη διοργάνωση σε κάποια ακόμα πιο «κουφή» χώρα, αλλά και στα μέρη μας, ή σε κάποιον συνδυασμό αυτών. Μικρή σημασία έχει πλέον το μέρος γιατί η ανταπτυσόμενη ποδοσφαιρική αγορά έδειξε ότι μπορεί να πάρει αυτό που θέλει και έκανε ορατό το point της. Τώρα έρχεται η σειρά της συγκομιδής αυτής της σποράς, ενός ποδοσφαίρου πραγματικά παγκόσμιου. Το αν θα μας αρέσει δεν είναι σίγουρο, αλλά θα πρέπει να το συνηθίσουμε.
