Γνωρίσαμε τη φωνή του πριν καν μάθουμε τι είναι το οφσάιντ. Όταν ακούγαμε τη χαρακτηριστική ένρινη φωνή του, που έγινε μέχρι και στίχος του Λουκιανού Κηλαηδόνη, ήταν το σήμα ότι πρέπει να πάμε για ύπνο. Η έναρξη της Αθλητικής Κυριακής σηματοδοτούσε για τα νήπια την ώρα κατάκλισης και το προοίμιο μιας δύσκολης εβδομάδας που θα ξεκινούσε σε λίγες ώρες.
Λίγα χρόνια αργότερα θα μαθαίναμε ότι ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν η ψυχολογική προετοιμασία του πατέρα μας για την ακόμα πιο δύσκολη εβδομάδα που ερχόταν γι’αυτόν. Η ανασκόπηση της αγωνιστικής ήταν η τελευταία σπίθα ξεγνοιασιάς για το Σαββατοκύριακο που έφευγε ενώ έδιωχνε μακριά τα Sunday Night Blues. Μετά μάθαμε τι είναι το ποδόσφαιρο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν εκεί και πάλι σε ρόλο δασκάλου.
Βλέπετε η πορεία της «Φώνης» ξεκίνησε από τα ερτζιανά, πριν καν την εισβολή της τηλεόρασης στα ελληνικά σαλόνια και ήταν το αυτί όλων των προηγούμενων γενιών στα παγκόσμια αθλητικά γεγονότα. Έμαθε στους πατεράδες μας να λένε Μουντιάλ το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου από εκείνη τη διοργάνωση του 1962 στη Χιλή γιατί στα ισπανικά ακούγεται πιο ωραία και ήταν τέτοια η δύναμη της φωνής του που καθιερώθηκε για πάντα, ακόμα και σε εμάς που θυμόμαστε αμυδρά το τελευταίο του Μουντιάλ στη Γαλλία το 1998.
Τελευταίος μεγάλος του σταθμός, και σημαδιακός, η επιστροφή του για μία τελευταία φορά στον ρόλο του σχολιαστή στα πορτογαλικά γήπεδα το 2004, εκεί που γράφτηκε η πιο χρυσή σελίδα του ελληνικού αθλητισμού. Ένας ιδανικός επίλογος μιας καριέρας που θα ήταν άδικο να την πούμε αθλητικής δημοσιογραφίας, ακόμα κι αν ήταν η πρώτη μεγάλη και η σπουδαιότερη.
Η πορεία του Γιάννη Διακογιάννη από το έντυπο, στο ραδιόφωνο και μετά στην τηλεόραση, είναι για όλους εμάς τους δημοσιογράφους η ζωντανή ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας. Μιας πορείας της οποίας υπήρξε μάρτυρας και διαμορφωτής με ένα απαράμιλλο ήθος χωρίς να πέσει ποτέ στην παγίδα της ηθικολογίας. Ένας δάσκαλος χωρίς δασκαλίστικο ύφος που μπορεί να έφυγε πλήρης ημερών, ωστόσο αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην ελληνική δημοσιογραφία. Ο θάνατός του, ας γίνει το τελευταίο μας μάθημα και να θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο υπηρέτησε τη δημοσιογραφική δεοντολογία και να προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε τα χνάρια του. Σε ευχαριστούμε για όλα Γιάννη Διακογιάννη.
