Η τελευταία φορά που είδαμε τον Nicolas Cage σε μια μπλοκμπαστεράδικη παραγωγή ήταν στο Ghost Rider, μια παραγωγή που έμοιαζε κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του γιατί αν ήθελες κάποιον τύπου να κυνηγάει τον ίδιο τον Σατανά κάβαλα σε μια καταραμένη Harley, ντυμένο στα πέτσινα με το κρανίο του να ξερνάει φωτιές, τότε ποιον άλλον θα μπορούσαν να πάρουν εκτός από αυτόν;
Υπάρχει όριο μεταξύ του cult και του cool τελικά;
Η επόμενη δεκαετία κύλησε ζόρικα με τον Cage πατώντας πάνω στην κλασική οδό του παίζω όπου βρω για να μαζέψω φράγκα μπας και ξεχρεώσω. Το τουλάχιστον εκκεντρικό lifestyle του Cage, που έφτασε μέχρι την απόπειρα αγοράς ενός κρανίου δεινοσαύρου, γέμισε τρύπες τις τσέπες του κι έβαλε φωτιά στο πορτοφόλι του, αλλά όλα αυτά μάλλον είναι πικρές, μακρινές αναμνήσεις. Η ιστορία ανάκαμψης του ηθοποιού που λατρεύουν να μισούν όσο κανένα άλλο, είναι εξόχως διδακτική και ξεφύγει από τα στενά όρια της δικαίωσης ενός cult ειδώλου.
Για να έχουμε ένα μέτρο για την επιτυχία της ανάκαμψης του απίθανου αυτού τύπου, αξίζει να αναφέρουμε την αμοιβή του για το “The Unbearable Weight of Massive Talent”, όπου παίζοντας τον εαυτό του, όχι τόσο πειστικά όσο στο “Leaving Las Vegas”, τσέπωσε 7 εκ. Λίγο μετά έκανε ένα μικρό πέρασμα από το Renfield το οποίο θα στοιχειώσει τις κινηματογραφικές αίθουσες οσονούπω. Εκεί έκανε υποδύθηκε έναν Κόμη Δράκουλα με βελούδινο κοστούμι και μακιγιάζ που θυμίζει κλόουν σε παιδικό πάρτι, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε από το να παντελωνιάσει 3 εκ.
Για να φτάσει εκεί, μάλλον για να επανέλθει, έπρεπε να περάσει τα δικά του πέτρινα χρόνια, τα οποία τελικά αποδείχτηκαν ενδιαφέροντα. Βλέπετε, κάποτε ο Cage έπαιρνε 20 εκ. για το Gone in Sixty Seconds ή 16 εκ. για το Snake Eyes, αλλά η χρεοκοπία τον κατέστησε ευάλωτο στις χαμηλές αμοιβές που δεν του έδιναν το πάνω χέρι για να τις διαπραγματευτεί. Η μαγκιά του Cage στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι το έκανε με τους δικούς όρους χωρίς να ζητάει περισσότερα λεφτά.
Από τη στιγμή που τα λεφτά ήταν λίγα έτσι κι αλλιώς, ο Cage προτίμησε τις indie παραγωγές. Το Mandy και to Pig είναι τα πιο τρανταχτά δείγματα τέτοιας δουλειάς. Ειδικά το Pig απέσπασε διθυραμβικές κριτικές που έφταναν ακόμα και στο απόλυτο 100% στο Rotten Tomatoes και τα πεντάστερα να ακολουθούν σαν βροχή. Ολόκληρος ο προϋπολογισμός του Pig ήταν κοντά στα 4 εκ. Οι καλές κριτικές και η αναγνώριση του ταλέντου που τόσα χρόνια κρυβόταν πίσω από την καλτιά και τη ρετσινιά του ανιψιού του Coppola που παίζει σαν βύσμα, έφεραν και πάλι τον Cage στην A-List του Hollywood με αποτέλεσμα να τραβάει και πάλι προς τη δόξα.
Πώς κατάφερε να χρεοκοπήσει σπαταλώντας 150 εκατομμύρια;
Αυτή η διαδικασία αναγέννησης είναι εξαιρετικά διδακτική για όλους, για νέους και παλιούς ηθοποιούς, αλλά και για όλους όσους βρίσκονται σε ένα κρίσιμο επαγγελματικό σταυροδρόμι. Τα λεφτά ποτέ δεν θα πάψουν να είναι βασικό κομμάτι σε ό,τι αφορά μια επαγγελματική πρόταση, αλλά όταν το κασέ είναι χαμηλό, τότε η στροφή στην ποιότητα είναι η καλύτερη μορφή επένδυσης. Δεν θα αργήσει η ώρα της κεφαλαιοποίησης.
